1 maart... Het gaat beginnen!
Geplaatst
op 17 maart 2019 om 21:21 uur
1-2 maart 2019
1 maart 2019, het was eindelijk zo ver. Na alle nodige spanning was het
vandaag eindelijk de dag dat onze grote reis naar Zuid-Afrika zou beginnen. Dit
betekende dat ik deze ochtend nog praktisch mijn hele backpack moest inpakken.
Wie mij goed kent, weet dat dit echt niet mijn manier is, maar door alle omstandigheden
van de vorige weken was het er gewoon nog niet eerder van gekomen… Uiteindelijk
werden Nina en ik rond 4 uur door Clayton naar het vliegveld ‘Zaventem’ in Brussel
gebracht. Door alle drukte van de afgelopen weken was er weinig tijd geweest
voor het besef dat we echt daadwerkelijk naar Afrika zouden gaan, maar nu kwam
het toch wel dichtbij. Zeker toen we aan kwamen rijden en ik de vliegtuigen zag
staan, begon de spanning wel te stijgen. Ik hou helemaal niet van vliegen, maar
had er eigenlijk helemaal niet over nagedacht totdat we bij het vliegveld
aankwamen. We waren ruim op tijd op het vliegveld, waardoor de spanning voor
mij nog lekker net even iets verder kon oplopen. Gelukkig had ik Nina aan mijn
zij, die al veel vaker gevlogen had en mij een beetje gerust kon stellen.
Aangezien ik een backpack mee had en door de hele familie Oelen bang was
gemaakt over het smokkelen van drugs in mijn backpack, besloot ik mijn backpack
nog even te laten sealen op het vliegveld. Dit had ik natuurlijk veel te vroeg
gedaan, waardoor ik de rest van de tijd nog op een onmogelijke manier moest
rondlopen met deze backpack, omdat ik hem niet meer op mijn rug kon houden.
Gelukkig was Clayton nog in de buurt om mij te helpen – nu kon het nog, want
nog eventjes en ik moest alles zonder hem verder doen… Ook dat besef kwam nu
wel opzetten. Nadat we nog eventjes met z’n drieën ergens gezeten hadden om wat
te eten, was het toch echt tijd om afscheid te nemen van Clay. Het was tijd om
in te checken. Een dikke knuffel en wat kusjes later vertrokken we naar de
check-in, met het besef dat ik hem nu 6 weken niet zou zien. Zes weken kan
misschien als niet veel klinken, maar als je elkaar normaal dagelijks ziet, is
het toch best wel een eindje kan ik je vertellen. Ik ga natuurlijk nog allemaal
leuke dingen doen en heb nog wel wat afleiding, maar voor Clay is dat wel even
anders, dus op dat moment hoopte ik ook vooral dat hij het goed zou hebben de
aankomende tijd. Eenmaal de check-in door, gingen we door naar de gate en na
nog even wat geurtjes gespoten te hebben in de shops, gingen we zitten vlakbij
waar we konden boarden. In de shops hadden we nog wat eten en drinken gekocht –
Nina (natuurlijk) wijn, maar ik bleef maar eventjes alcoholvrij, omdat mijn
zenuwen op dat moment echt op knappen stonden. Uiteindelijk was het tijd om te
boarden. We kwamen steeds dichter bij de vliegtuigen en met elke stap die ik
zette, was ik er meer van overtuigd dat mijn levensverwachting af zou nemen
door alle stress die ik had. Enige tijd later zaten we goed en wel in het
vliegtuig. Toen vond ik het ineens een stuk minder spannend, omdat ik zag dat
we filmpjes konden kijken en ik ineens doorhad dat we nu echt heen gingen! Er
waren allerlei leuke films te zien, dus dat zou voor wat afleiding van het
vliegen zorgen. Uiteindelijk was het tijd om te vliegen. Het opstijgen vind ik
nog niet zo eng hoor, maar het idee dat je zo hoog bovenin de lucht vliegt, dat
vind ik wat minder chill, zeker omdat het zo lang was. Het opstijgen vind ik
juist leuk, want dan ga je lekker hard de lucht in. Eenmaal in de lucht startten
Nien en ik een filmpje op. Dit bleek toch een heel gedoe te zijn, omdat Nina’s
oordopjes het niet deden! Uiteindelijk hebben we dezelfde film opgezet, op precíes
hetzelfde moment, waarbij ik dus ongeveer 100x op pauze moest drukken om te
zorgen dat we op precies hetzelfde moment zaten, zodat Nien met mijn oordopje
mee kon kijken op haar scherm. Na al deze moeite bleek het toch niet zo’n
succes te zijn en waren we ook méga moe, dus gingen we maar een beetje slapen. De
eerste vlucht duurde zo’n 7uur, maar dit viel me echt heel erg mee! We vlogen ’s
nachts, dus je ritme maakte dat je wel een beetje moe was. Ik kan alleen echt niet
slapen op een andere plek dan een bed, dus echt slapen zat er niet in. Een paar
kleine dutjes zorgden wel dat we de vlucht toch best snel doorkwamen! Oja, en
wat ik nog vergeten ben te zeggen – we zijn deze rit echt hélemaal vol gestopt
met voedsel. Dit hadden we echt totaaaal niet verwacht, maar om 12 uur kregen
we nog een diner (wat ik door de zenuwen niet eens kon eten), en ook ’s nachts en
in de ochtend kregen we nog eten. We kwamen daar dus niks tekort! Als dat de
hele vakantie zo door zou gaan, ben ik echt tien kilo zwaarder als ik terugkom,
dus dat is niet echt de bedoeling, haha. Tegen de ochtend kwamen we aan in Addis
Abeba, Ethiopië. Hier hadden we een overstap van een uurtje, waardoor we een
klein beetje stress begonnen te krijgen (zelfs Nina!) toen we zagen dat we op
een andere terminal aankwamen dan van waar we moesten vertrekken. We zaten vrij
achterin het vliegtuig en moesten voor ons gevoel eeuwen wachten voor we uit
het vliegtuig konden, en toen we ook nog eens zagen dat we met een BUSJE DAT
BIJNA UIT ELKAAR VIEL naar de andere terminal vervoerd moesten worden, zagen we
ons echt de tweede vlucht niet meer halen. We hebben ons maar met gevaar voor
eigen leven bij het busje dat al overvol was ingepropt, zodat we nog met het
eerste busje konden meegaan. Op goed vertrouwen dat onze backpacks overgebracht
zouden worden, zorgden we ervoor dat wij in ieder geval op tijd bij het
vliegtuig zouden zijn, al rennend de trap op. Toen we aankwamen, konden we
meteen gaan boarden, waardoor ik voordat ik het goed en wel doorhad, al weer in
het tweede vliegtuig zat. Dit vliegtuig was ook van Ethiopian Airlines, en toen
we de lucht in gingen, kregen we door dat we hier al net zo volgestopt werden
met voedsel als in onze eerste vlucht. Ze hielden niet echt eten met ochtend en
avond eten, want letterlijk alles werd je voorgeschoteld. Deze vlucht duurde 5
uur en ook hier konden we weer lekker een filmpje kijken. We hadden allebei
Bohemian Rhapsody opgezet, maar al snel konden we allebei niet meer wakker
blijven. Het klinkt echt niet gezellig, maar ook deze rit kwamen we half
slapend door. Na een nogal heftige daling voor mij, waarbij we continu op en
neer gingen en ik echt overtuigd was dat we niet meer heel zouden landen, stonden
we na een poosje goed en wel met beide benen op Zuid-Afrikaanse bodem, en wel
in Johannesburg. Eenmaal in Johannesburg ging alles súpersnel. Voor we het
wisten waren we door de douane heen – hier kregen we nog wel iets op ons
voorhoofd gericht, waarmee ze blijkbaar onze temperatuur gingen meten, omdat we
uit Addis Abeba kwamen, waar de gele koorts is. We waren hier tegen
gevaccineerd, dus dat kon geen probleem zijn, maar als iemand ineens iets op je
voorhoofd richt, voelt dat niet super fijn, haha. Al snel waren we de douane
door en konden we vrijwel meteen de backpacks ophalen. Deze maar eventjes
ontsealed, zodat ik hem weer fatsoenlijk op mijn rug kon dragen, wat toch wat
makkelijker was, zeker nu Clay er niet meer was om me te helpen, haha. Toen we
het vliegveld uitliepen, bedachten we ons maar eens hoe we het beste bij ons appartement
konden komen. We hadden in Brussel al het één en ander opgezocht over de Gautrein,
wat het meest betrouwbare openbare vervoersmiddel schijnt te zijn rondom
Johannesburg en Pretoria. Toen we op het vliegveld aankwamen, werden we ook al
meteen door een shuttel service aangesproken. We vertelden dat we hun hulp
eigenlijk niet nodig hadden, omdat we met de Gautrein zouden gaan naar
Pretoria. Zij vertelden ons natuurlijk dat we beter met hun bedrijf konden
reizen – dit was een taxi die ons meteen bij ons appartement zou afzetten. Dit
was voor ons natuurlijk een stuk gemakkelijker, maar wij dachten natuurlijk dat
ze ons zouden afzetten door ons véél teveel te laten betalen. We hadden echter
ook gezien dat het met de Gautrein moeilijk was om bij ons appartement te
komen, omdat we een aantal keer moesten overstappen. Nou is ons echt een
miljoen keer gezegd dat we voorzichtig moeten zijn in Zuid-Afrika en dat de criminaliteit
hoog is – omdat we de buurten nog totaal niet kenden, hadden we dus een beetje
twijfels over de Gautrein, omdat we ook op perrons zouden moeten wachten hier.
We kozen dus toch maar voor onze eigen veiligheid, en ondanks dat we waarschijnlijk
veel teveel hiervoor betaalden, zijn we met de shuttle service gegaan. Paranoïde
als ik ben, hebben we eerst een foto gemaakt van het nummerbord, voor het geval
ze ons zouden ontvoeren. Ja, mijn verbeelding ging alle kanten op in Zuid-Afrika.
Zeker op het moment dat we in de auto stapten en hij de deuren op slot deed,
dacht ik dat we maar een paar uur in Zuid-Afrika mee zouden hebben gemaakt
voordat we gekidnapped werden. Ik ben dit rustig aan het typen nu op ons
appartement, dus dat is al een teken dat dit gelukkig niet gebeurd is hoor,
voor het geval mijn opa en oma’s dit lezen. Ondertussen zag ik nog altijd
overal beren op de weg en vroeg ik maar aan de chauffeur of het raampje open
mocht, omdat ik dan nog de deur kon open doen via het raampje, mocht hij ons
echt willen ontvoeren. Nou, dit alles bleek de grootste onzin en het was al
snel duidelijk waarom de deuren op slot waren. Namelijk, de buurten zijn hier
ongelooflijk wisselend. Er zijn buurten die er supernetjes en rijk uit zien,
maar er zijn ook buurten waar mensen op straat lopen en de auto’s bij de
stoplichten afgaan om te bedelen voor geld. Dit kan je echt niet voorstellen in
Nederland, maar hier is het alledaags – zelfs kleine kinderen worden ingezet om
maar wat extra geld op te halen… Na een poosje rijden, en al superveel
indrukken opgedaan te hebben, kwamen we aan bij ons appartement. Snel gingen we
naar binnen en ontmoetten we de safety guard. Dit appartement is namelijk 24/7
beveiligd door middel van een gate en een beveiliger die hier rond loopt, wat
gelukkig wel een veilig gevoel geeft. We hadden een upgrade gekregen voor ons
appartement en dit was echt GEWELDIG. We hadden in eerste instantie een
appartement met één tweepersoonsbed, maar doordat de huidige huurders daarvan
hun contract wilden verlengen met een half jaar, hebben we een ander
appartement toegewezen gekregen, met twee slaapkamers met elk een
tweepersoonsbed, en ook beide een eigen badkamer, waarbij Nina’s badkamer in de
kast verstopt zat! We hebben het appartement even rond gekeken en kwamen tot de
conclusie dat we hier ons wel vier weken konden vermaken. We besloten snel onze
bikini aan te trekken (het was hier 35+ graden) en gingen nog even zitten op
het dakterras. Hier ontmoetten we onze buurjongen, Zipho, en zijn neef, die
hier ook aan het relaxen waren. Ze komen beiden uit Kaapstad, maar wonen al
voor een aantal jaren in Pretoria en zijn dus al heel bekend hier met alles,
wat voor ons natuurlijk heel goed uitkwam omdat ze ons allerlei tips konden
geven. Nadat we een aantal biertjes gedronken hadden met ze en elkaar een
beetje hadden leren kennen, besloten we naar een kroegje in de buurt te gaan,
ookal hadden we dus nog niet veel geslapen de nacht ervoor. Het was echt
onvoorstelbaar dat je hier in je korte broek en hemdje zat in de avond, terwijl
je een dag geleden nog in de kou zat te wachten op het vliegveld in Brussel! De
sfeer was ontzettend leuk, en ook het bier is hier heel goedkoop, als je dat
vergelijkt met Europa. Een emmer met 6 corona’s is hier 120 rand, wat overeen
komt met 7,50 euro! Je kan dus wel raden wat wij hier voornamelijk drinken,
haha! Na eventjes daar gezeten te hebben en te hebben gezien op groot scherm
hoe slecht het Zuid-Afrikaanse voetbal is, besloten we dat het wel tijd was om terug te
gaan en wat slaap in te halen, zodat we weer klaar zijn voor een volgende dag! ????
Reacties
Maartje
Geplaatst op 18 maart 2019 om 12:55 uur
Wat vertel je het leuk, ik zie het al voor me. Ik kijk al uit naar het volgende verhaal.
Wees voorzichtig en heb ook plezier, liefs..xoxoxo
|
Kirby
Geplaatst op 17 maart 2019 om 22:36 uur
Wat vertel je het leuk!
Ben trots op je hoor, dat je al je angsten hebt overwonnen en dat je het toch allemaal maar even doet.
Héérlijk zo'n upgrade, toch wel even fijn gezien jullie daar een langere tijd verblijven.
Doe voorzichtig en blijf genieten van jullie tijd daar!
Liefsxxx
|
Clayton
Geplaatst op 17 maart 2019 om 22:02 uur
Leuk verhaal hoor :-) <3
|