Mijn tweede week
Geplaatst
op 14 februari 2020 om 17:37 uur
De tweede week zit erop.
Afgelopen week heb ik gewerkt op de afdeling urgencia primero contacto. Dit is vergelijkbaar aan de seh in Nederland, hier worden de patiënten gezien en een beleid opgesteld. Maar het verschil is dat er ook patiënten hier terug komen of langer blijven liggen als ze erg ziek zijn of een gecompliceerde casus hebben omdat deze broeders en zusters wel de ‘passende’ zorg kunnen bieden.
Er zijn middelen in het ziekenhuis maar schaars, ze geven wat nodig is maar ook niets extra’s. De verpleegkundigen doen hun best maar de zorg bieden zoals wij gewend zijn is voor hun wereld vreemd. De processen gaan allemaal zo sloom, ook omdat alles op papier gedaan moet worden en ze niet snel laboratorium uitslagen hebben.
Soms lijkt het alsof ze alleen de casus zien en niet de patiënt. Lijkt het alsof de patiënt zelf maar een object is, of omdat ze zoveel patiënten per dag zien of omdat ze gewoon weg niet beter weten de patiënten op deze manier te behandelen.Zodra er een patiënt binnen komt, krijgt hij of zij een soort wegwerp OK jasje aan en moet meten hun eigen kleding aan familie meegeven of hopen dat het bij hun brancard blijft. Hierna gaan ze een lange wachttijd tegemoet, met wel behandeling maar enkel het hoognodige.
Patiënten liggen dagen op brancards met een wegwerp dekentje wat totaal geen warmte geeft of zitten met zo’n dekentje op ijzeren stoelen. Zij aan zij tussen al het vuil van anderen. De oudere patiënten of patiënten met lastig gedrag worden met handen en voeten vastgebonden aan de brancards met verband rollen. Zodat ze geen kant op kunnen en geen gevaar vormen voor zichzelf of anderen. Wat je veel hoort is dat de patiënten verbaal erg onrustig worden, hard huilen of zich proberen los te maken. Dit blijft hartverscheurend om aan te zien of te horen.
Eigenlijk heb je op een oudere leeftijd en met lichamelijke gebreken niet echt kans meer. Het ziekenhuis is voor bijna de gehele provincie Yukatan, mensen moeten dus ver reizen om überhaupt hier te komen. Lang wachten tot ze het urgent genoeg vinden om te gaan behandelen. En met nier , hart of lever falen hebt ben je aan de goden overgeleverd . Er zijn maar 5 dialyse mogelijkheden per dag. Veranderen van antibiotica doen ze niet, geven eigenlijk alleen breed spectrum maar reanimeren doen ze wel alleen eer dat een setting is opgezet ben je al 5 min verder en dan krijgen de assistenten en medisch studenten de kans te oefenen dus hoeveel compressies er wel daadwerkelijk goed aankomen zijn op 1 hand te tellen.
Dus hoe groot is de kans dat de patiënten hier wel goed uitkomen...
Maar wat toch het meest wonderbaarlijk blijft is dat de mensen zo vriendelijk blijven, nooit klagen en alleen maar naar je lachen. Dankbaar zijn voor de zorg welke ze krijgen en het eten. Ik blijf maar tegen mezelf zeggen dat ik hier niets aan kan veranderen. Maar het is zo moeilijk te accepteren dat de dingen gaan zoals ze gaan.
En wetende dat de zorg welke ik probeer te verlenen uit een oprecht hart komt.Samen met de zusters en broeders proberen we juiste oplossingen te vinden en proberen ze me uit te leggen waarom dingen gaan zoals ze gaan.
Ik heb ook aardig wat verpleegkundige ontmoet die echt hun best doen de patiënten zorg te verbeteren en vond mijn plekje bij hun.
Het Work the World huis is mooi en er wordt goed voor ons gezorgd. Er wordt dagelijks gepraat over de gebeurtenissen welke je hebt mee gemaakt en hoe je je eronder voelt. Ook zij doen hun best uit te leggen waar sommige handelingen vandaan komen.
Mijn huisgenoten zijn bijna allemaal hier voor hun studie, geneeskunde studenten. Zij hebben weer andere ervaringen als ik. Ik kan het goed vinden met mijn kamergenoten en we proberen zoveel mogelijk leuke dingen naast het werk te ondernemen.
Zo blijven de hersenen ook mooie dingen registeren. Bijvoorbeeld zoals nu, weekend en onderweg in een bus voor 5 uur naar het eiland Holbox.
Reacties
annie
Geplaatst op 14 februari 2020 om 18:06 uur
Hallo lieverd dat is een heftig verhaal .anders dat je gewent thuis.kan me voorstellen dat je tolt in je hoofd .maar je sla er goed doorheen al is het voor jou pijnlijk .omdat je beter weet je bent een kanjer we zijn trots op je.geniet van je vrije tijd .en maak je hoofd leeg ..lieve gr van opa en oma?????????
l
|