Dag 28: 11 augustus 10:43 PM (Roos)
Geplaatst
op 18 augustus 2017 om 14:32 uur
Ik werd vroeg wakker en nadat ik Afrikaans had gedoucht, ging ik buiten zitten. Ik werd gewenkt door Tawiah en ging bij hem zitten aan het bureau. Kate lag nog lekker te slapen. Tawiah zei me dat hij ons erg ging missen, hoe erg hij onze tijd samen gewaardeerd had en hoe fijn hij het vond wat een respect we toonden voor hun cultuur. Hij zei dat hij graag contact wilde houden en ik zei dat hij echt een vriend voor ons was geweest de afgelopen tijd. We hadden het nog een tijd over cultuurverschillen, UPCO en SASO en hoe fijn de afgelopen maand was geweest. Uiteindelijk was Kate wakker geworden en erbij komen zitten. Ze voelde zich de afgelopen dagen weer ziekig. Vandaag begon het ook bij mij weer terug te komen, oh oh…Terwijl we de straat op liepen om brood te kopen, keken we om en zagen letterlijk een hele geit op het vuur liggen! We vroegen aan Tawiah of het toch niet onze huisgeit was en… jawel hoor! Brood geroosterd en met chocosnootpasta was het een heerlijk ontbijtje! Ik werd wel weer steeds misselijker en warmer, maar met wat aspirientjes kom je alles door :) eerst hielpen we een beetje met het koken door wat aubergines te snijden (die hier overigens mini en geel zijn) en daarna stond er weer een vergadering met Fiifi op het programma. De naam ‘you for youth’ won uit onze selectie! De slogan en het logo worden nog bediscussieerd… we hebben veel dingen afgesproken, de algemene verantwoordelijkheden per persoon hadden we al bij de vorige vergadering afgesproken, nu zijn ze per maand afgemaakt. Ook zijn er doelen gesteld voor de komende maanden en is de tekst voor de flyer bijna af.Na onze lunch (salade, waarvan we beide niet zo veel op konden dankzij onze grote vriend de onbekende spannende tropenziekte), had Fiifi de WiFi (dat rijmt) gemaakt, zodat we weer verder konden. Drive en mailadres voor You for Youth werden aangemaakt en de laatste dingen besproken. Om half twee hadden we met Abel afgesproken om naar een festival te gaan. Rond half drie kwam Abel opdagen en gingen we naar het festival. We verwachtten een Tro-tro of taxi te pakken naar Accra, maar het bleek dat we alleen naar Shiabu en Choko gingen. Nog een paar aspirientjes erin proppen en daar liepen we. Deze keer waren we al moe en niet zo lekker toen we op pad gingen, dus we hoopten even te gaan kijken en daarna voor te bereiden voor onze ‘send off party’. Niet dus.Abel kende overal mensen en wij werden van alle kanten toegeschreeuwd en vastgepakt, normaal vinden we het niet zo erg, maar het was nu alsof het of de hele tijd wat ruwer en onvriendelijker was, of wij waren gewoon moe. We liepen naar een huis, waar een aantal mensen voor zaten, daar werden we op een randje geplaatst en praatten een tijdje met ze. Een vrouw uit het huis, Rita, en haar kindje gingen de rest van de dag mee. We kwamen er nu achter dat het een festival voor tweelingen was. Het was gewoon een dag waar overal feest werd gevierd en de tweelingen in het zonnetje werden gezet. In de wijken rond UPCO is sowieso ook echt een verbazingwekkend hoog aantal twee- en drielingen, dus hier was het festival extra leuk. Het was niet zoals een festival zoals wij dat gewend zijn, op een plek waar iedereen bij elkaar komt. Ieder groepje vierde het apart bij een groepje huisjes/hutjes, daar werd muziek gemaakt (op gehoorbeschadigingssterkte) en werden hele rituelen uitgevoerd. We gingen naar een aantal van deze mini-festivalletjes en werden niet weggelaten voor we meededen aan een ritueel. Bij de eerste plaats waar we naar binnen gingen moesten we eerst met twee tweelingen op de foto. De vloer lag vol met bloed dat ze met water aan het wegpoetsen waren, verder lagen er hopen ingewanden en vachten en veren op de grond. In het midden stond er (dat stond er bij elk ‘feest’ waar we heen gingen) een grote bak op de grond, er zat een mengsel in van water, een bepaald soort bladeren, veren, eieren en kippenbloed. En drie keer raden, met dit smakelijke mengsel moesten wij ons wassen. Als we nog niet ziek waren dan was dit het ideale recept om het te worden (de kippen waarvan de veren worden geplukt zwemmen altijd in de riolen enzo). Kate ‘mocht’ eerst. Je begon met een muntje onder de pot te leggen, daarna je handen erin en je armen tot je ellebogen wassen, dan nieuw water pakken voor je onderbenen en daarna het leukste gedeelte: je gezicht! Jammie lekker kippenbloed op je gezicht smeren! Wij proberen zo min mogelijk ‘water’ te pakken, terwijl het er nog wel uitziet alsof we enthousiast meedoen en met een stalen gezicht ondergingen we het. De rest van de dag hebben we gezorgd dat we niks meer aanraakten met onze armen, handen, gezicht of benen, ookal hadden we beide soms echt ver-schri-kke-lijke jeuk. We liepen verder en overal was hetzelfde bezig. Shiabu en Choko werden van elkaar gescheiden door een reusachtige vuilnisbelt, de randen waren metershoog en bestonden alleen uit vuilnis, het was het laatste deel tussen alle riolen en de zee. Dus kolkende vuilwatervalletjes waren ertussen en het vuilnis werd gedeeltelijk opgegeten door, behalve de gebruikelijke geiten en kippen, een aantal varkens die, behalve dat ze soms plotseling diep wegzakten in alle rioolinhoud. Het stonk er, zoals te verwachten, enorm. Over een soort brug die de helft van de planken miste en waarbij grote gaten zaten, liepen we over de ongeveer 40 meter brede brug over de vuilnisbelt heen. Ongeveer twee uur later waren wij er wel klaar mee en begonnen we terug te lopen. We werden meegenomen door kleine paadjes tussen de huisjes en Abel en Rita loodsten ons nog door een aantal feestjes heen. Weer terug over de vuilnisbelt, liepen we nog een stuk er langs tot we bij het strand kwamen. Hier zei Abel dat we zouden wachten. De tweelingen zetten namelijk allemaal de bakken van hun eigen feest op hun hoofd en dan in een soort optochten met allemaal muziek en heel veel mensen komen ze naar het deel waar de reusachtige vuilnisbelt in een veertig meter brede rivier is veranderd en uitkomt op zee. Kate en ik waren er eigenlijk wel klaar mee, maar het er ook mee eens dat we dit wilden zien! En na een tijdje kwam inderdaad de eerste tweeling aanlopen. Er stonden al tientallen kinderen waar wij ook stonden. De tweeling zette, na zich uitgebreid gewassen te hebben met dat overheerlijke mengsel, uiteindelijk de bak op de grond en de rest van de kinderen sprong erboven op om het geld, dat in de bakken was gegooid te verzamelen. Zo ging het een tijd door, ook lag de hele ‘rivier’ (lees: megariool) vol met zwemmende kinderen… lekker! Terwijl we er stonden vloog opeens eenmeisje me om de hals (lees: been, ze was te klein voor mijn hals): Deborah! Super leuk om haar weer te zien! Toen we wel genoeg gezien hadden (en het half zes was) liepen we tussen alle hutjes door weer naar huis en voor de zoveelste keer vroegen we ons af hoe je daar de weg kon kennen. Over zessen kwamen we thuis en we wilden opschieten, omdat de Send off party gauw zou beginnen, maar vooral wilden we douchen. Heel. Goed. Douchen!! Na het douchen zag mijn huid rood van het scrubben, maar ik voelde me weer heerlijk schoon:) toen gingen we speed-eten, want de DJ en alle stoelen voor onze send-off party stonden al klaar!Tijdens het eten namen we het programma dat Tawiah ons had gegeven voor het feest door. Super super leuk! We schreven nog snel wat woorden op die we wilden zeggen, aangezien er tijd was ingepland voor een speech van ons en trokken onze Ghanese jurkjes aan. We zaten met een deel van de staff, een deel van de familie en de rest die hier woont en een aantal taxichauffeurs die het gezellig vonden om erbij te komen zitten in een grote kring. Het bestond uit super mooie en lieve speeches van veel mensen, de helft van de tijd was ongeveer om te dansen ;) en ze hebben uiteraard kennis moeten maken met ‘Dromendans’ en ‘Liever te dik in de kist’, echte Nederlandse cultuur natuurlijk. We hebben ook nog de cadeau’s voor de mensen die hier in huis wonen aan ze gegeven en ze vonden het super leuk! En zij hadden ook nog cadeau’s voor ons gekocht… we hebben waarschijnlijk een nieuwe kledingkast nodig, want ze hadden voor ons allebei een Ghanese jurk laten maken en daarbij kregen allebei een ketting en een armband en een paar slippers, waarvan ze wonderbaarlijk genoeg zelfs wisten wie welke maat had! Na het feest waren er vooral nog heel veel knuffels met iedereen en hebben we nog gedanst en nagepraat. Fiifi en ik hebben nog wat foto’s op zijn laptop gezet (hele charmante van ons, dus hij kan ons niet vergeten, of hij wil of niet) en we eindigden de avond weer pratend met zijn viertjes, met Cecilia en Tawiah op een bankje!Djiehe!
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.