Mami, vervolgverhaal nr 3 geloof ik, 4 maart.
Geplaatst
op 04 maart 2019 om 22:20 uur
Het peutertje Mami.
In de vorige blog beschreef ik de eerste VAC-wissel, en de eerste knuffel.
Inmiddels is de VAC gestopt, de wond geneest netjes!
Nog steeds blijft het spannend voor Mami als iemand de handschoenen aan trekt en met de schaar komt aanzetten.
Maar het is niet meer te vergelijken met eerder.
Ze raakt er aan gewend, en bovendien is het bij lange na niet meer zo pijnlijk!
Wat ook gaaf is, is de benaderbaarheid van Mami.
Ze gaat er inmiddels van uit dat ze opgetild wordt door iemand (als ik er ben - door mij natuurlijk :) ), en ze zit dan lekker relaxed op de arm gek te doen. Ze houdt mama dan niet eens meer continue in de gaten.
Als ik op de afdeling kom, maakt ze oogcontact met me, en - jawel - ze laat zich ook op de afdeling optillen :)
Wat ik het meest gaaf vind, is wat ik hoorde van een 'chaplency-medewerker' - soort pastoraal medewerker op het schip. Hij vertelde dat hij contact had gehad met Mami's vader. Deze papa had verteld over het uitgestoten zijn en het lelijk doen van de dorpsgenoten, en dat de mensen hadden gezegd dat Mami dood zou gaan. Toen dat niet gebeurde, zeiden ze dat hij Mami's voet er af moest laten halen. Maar de vader had gezegd dat het daarvoor nu nog niet de tijd was. Hij was een gelovige Moslim, en was er van overtuigd dat Allah voor een oplossing zou zorgen.
Toen hij in een dorp een aanplakbiljet van MercyShips zag hangen, wist hij dat Mami daar heen moest. Hij heeft zijn motor verkocht en heeft gezorgd dat Mami met haar moeder naar het schip ging. Wat hij niet wist, is dat lang niet iedereen geholpen kan worden die naar het schip gaat. Ook al voldoe je aan de 'voorwaarden', heb je de 'juiste' aandoening. Er zijn simpelweg te veel mensen die hulp nodig hebben; veel meer dan dat er op het schip geholpen kunnen worden in 1 seizoen.
Maar Mami kreeg dus een briefje met haar operatiedatum!!
En toen de operatie achter de rug was, heeft Mami's moeder gebeld naar iemand die contact heeft met haar papa, en toen heeft Mami's moeder verteld over Jezus, dat het door Jezus is dat nu Mami's voet geopereerd is. Nou! En dat klopt, zo is het. Door Jezus ben ik nu hier, doe ik wat Hij deed: omzien naar de armen, ben ik Zijn armen, deel ik Zijn liefde uit, en met mij nog honderden andere 'gekken' die betalen om hier te mogen zorgen voor deze prachtige mensen hier.
Als Mami over een paar weken weer naar huis gaat, wil de vader met Mami naar een kerk, om Jezus te bedanken :)
Geweldig he, wat is dit een prachtig verhaal geworden, wist ik ook niet van te voren hoor!
Inmiddels gaat het dagelijkse leven gewoon door, en ook virussen gaan hier rond.
Deze keer de waterpokken.
De eerste patientjes kwamen in de tent van de fysiotherapie, daarna in de Outpatient, en daarna in het ziekenhuis.
Nu is het ziekenhuis gesloten voor bezoekers.
En dat is jammer, want ik ben een bezoeker geworden.
Als 'Crew' mogen we ons verbinden aan een specifieke patient in het ziekenhuis, en ik heb me vorige week verbonden (natuurlijk) aan Mami. Dat wil zeggen dat ik dan lekker aan de frutsel mag met haar en haar mama. En ja, ik ben in Afrika, dat is een echte 'samen-cultuur', dus als ik op Mami's afdeling kom, ben ik er gelijk voor de hele afdeling eigenlijk.
Ik heb es een stapel gekleurde rietjes gekocht op de markt, en ben met touwtjes en rietjes en schaar naar de afdeling gegaan. Deze keer was ze niet bang voor de schaar :)
Maar toen ik zo bezig was om een soort ketting te maken met stukjes gekleurde rietjes, kwamen er verschillende mensen op af. Niet alleen patienten, maar ook een oudere 'care-giver', een man van sja, een stuk of 60 jaar schat ik zo in? En allemaal zaten we gezellig in onze eigen taal te babbelen en we snapten het meeste wel van wat de ander bedoelde, zo leuk, lekker ontspannen freubelen. Onderling verstaan veel patienten elkaar ook niet, omdat er hier meerdere locale talen zijn bovenop het landelijke Frans. Maar met Nederlands kom je ook vrij ver hoor :) Gewoon veel lichaamstaal spreken haha :)
Vanmiddag ben ik op de markt geweest en heb echte kralen gekocht. De chaplency heeft een kast vol met spullen, onder andere elastiek, dus morgen ga ik even als zuster de afdeling op om een nieuwe uitdaging mee te geven.
Schuin tegenover Mami is het bed van Omar.
Zo komen deze 2 verhalen leuk bij elkaar he.
Over Omar schrijf ik in zijn eigen blog, da's echt triest zeg.
Maar hij is handig en creatief, en heeft - onee, dat lees je straks wel :)
Nou, zover maar eerst!
Liefs,
Carolien.
PS: op de foto zie je Mami, met een andere zuster. Ik ben een andere keer ook met haar op de foto geweest, maar die foto is kennelijk nog niet ge-upload door de fotograaf. Komt nog. (Hoop ik.)
Reacties
Annelies
Geplaatst op 11 maart 2019 om 21:03 uur
Hoi Carolien, super om je verhalen te lezen. Prachtig dat je je talenten inzet op deze manier!
Groet, Annelies van der Haar
|
Annemiek
Geplaatst op 10 maart 2019 om 14:45 uur
Hi Carolien, Wat leuk om al je berichten te lezen en uit te vinden hoe je al je kennis daar in kan zetten! En als vakidioot vind ik het ook erg interessant meer te leren over de aandoeningen die jullie behandelen. Top hoor!
|
joyce
Geplaatst op 08 maart 2019 om 14:07 uur
You never knew what to expect on the ship and now you know another reason why you are there. God vericht zijn wonderen in small ways. Mami and her family will never forget you.
|
Thea
Geplaatst op 05 maart 2019 om 13:13 uur
Wauw wat een gaaf verhaal ! Mami’s Papa gaat i.p.v. Allah Jezus bedanken !! Geweldig !!
|
Lourens de Wolf
Geplaatst op 05 maart 2019 om 08:40 uur
Dag Carolien,
Wat een indrukwekkende dingen en prachtige ontmoetingen maak je mee.
Goed om zo lezend daar ietsje van mee te krijgen.
Alle goeds voor de komende tijd toegewenst!
Lourens de Wolf
|
Annemiek
Geplaatst op 05 maart 2019 om 07:01 uur
Lieve Carolien, ik zie je helemaal aan het werk zijn daar. Bijzonder wat je kan doen! Goeie tijd! Liefs, Annemiek
|