Een waardig afscheid van een fantastisch land!
Geplaatst
op 29 september 2018 om 21:34 uur
Goed, we waren dus aangekomen in Leticia en we hadden nog zo’n 6u tot onze vlucht. Normaal gesproken ga je zo’n 4u van te voren wel richting vliegveld vanuit het centrum, maar hier hoefden we maar 10 minuutjes met de tuktuk, er was dus nog behoorlijk wat tijd die we moesten doden. Maar we hadden nog genoeg te doen: we moesten namelijk online inchecken, dus vroegen we bij een tuktuk naar “restaurante con WiFi” en dat zou helemaal goedkomen. Voor nog geen euro stonden we even later bij het “restaurante con WiFi”, maar het was helaas toch sin WiFi, lekker handig. Redelijk gebroken en met al onze bagage stonden we in de hitte, midden in een dorp waar niemand Engels kan. Zouden we dan écht speciaal op en neer moeten naar het vliegveld om in te checken? We gaven niet op en na navraag te hebben gedaan bij drie restaurants hadden we nog steeds geen WiFi.. Enigszins uit het veld geslagen keken we nog een keer wanhopig rond en toen zag Marijn in de verte een hostel. Hier aangekomen hebben we in ons beste Spaans gevraagd of we misschien welkom waren voor een bakkie koffie en of ze ook WiFi hadden. We waren zeker welkom voor koffie, maar de WiFi was niet al te best werd ons verteld. Gelukkig hadden we de tijd, dus zijn we lekker neergeploft in de schaduw en hebben we heerlijk genoten van de kan koffie die ons werd voorgeschoteld. Al gauw pakten we de kaarten erbij en hebben we een dikke 2u zitten kaarten (en nog een kan koffie besteld). Ondertussen hebben we online ingecheckt. Omdat de WiFi dus niet al te best was, duurde dit 50 (!) min. Dat hierna de koffie nog beter smaakte hoef ik er natuurlijk niet bij te vertellen..
Toen we klaar waren met kaarten besloten we dat het tijd was om wat te gaan eten. In Casa Gregorio was ons de eerste avond iets ter oren gekomen over een tentje waar ze lekkere kip verkochten. Al snel hadden we deze gevonden en hebben we heerlijke kip van het spit op, genieten! Toen was het zoetjes aan tijd om een tuktuk naar het vliegveld te pakken. Alles ging heel vlotjes, zelfs de controle door de security, ondanks dat er een fles water in onze handbagage zat. Dit was waarschijnlijk omdat ze wisten dat we dit wel konden gebruiken, want in de terminal was het niet te harden. De airco werkte niet, met als gevolg dat het zweet over onze gezichten stroomde. Hijgend en puffend kwamen we uiteindelijk aan in het vliegtuig, waar de airco wel normaal werkte, heerlijk!
Na een vlucht van 2,5u (vertraging) kwamen we dan eindelijk aan in Bogotá, waar we beslist een Uber wilden nemen. Na onze bagage te hebben verzameld hadden we de Uber geregeld en stonden te wachten. Tot onze verbazing werd deze uit het niets geannuleerd en de twee die hierop volgden ook. Op het vliegveld blijkt het allemaal wat lastiger te zijn. Behoorlijk gedreven om geld te besparen bleven we bezig en uiteindelijk hadden we er eentje te pakken en reden we naar ons hotel. We waren wel toe aan wat luxe. Hier aangekomen hebben we snel onze campingoutfit aangetrokken en zijn we naar de pizzeria, die grensde aan het hotel, gegaan. Hierna hebben we nog een heerlijke (warme) douche genomen en zijn we lekker in bed gaan liggen met onze e-readers, perfecto!
De volgende ochtend werden we wakker en maakten ons klaar voor het ontbijt. Volgende de recensies en de omschrijving zou dit ontbijt heerlijk zijn en het was op de negende verdieping, waar we een schitterend uitzicht zouden hebben over de stad. We liepen dan ook met hoge verwachtingen de laatste trap op, maar toen zagen we een ruimte die voor de helft helemaal leeg was en voor de rest was gevuld met een paar plastic tuinstoelen- en tafels. De schraalheid droop er vanaf. Desalniettemin was het ontbijt inderdaad wel heerlijk met verse broodjes, eieren, sap en natuurlijk ook koffie!
Met een gevulde maag pakten we snel onze spullen in en namen we een Uber naar ons hostel, want we hadden wel weer genoeg luxe gehad. Dit hostel was een schot in de roos. Het lag in een hele leuke wijk en het personeel was fantastisch. We werden meteen overal mee geholpen en kregen allerlei adviezen, uitleg over de stad en het openbaar vervoer en we kregen een buskaart die we mochten gebruiken voor de dagen die we hier verbleven. Snel zijn we naar de supermarkt gegaan en hebben we een lunch in elkaar geflanst zodat we klaar waren voor de graffititour van die middag. Aangekomen op het ‘meetingpoint’ hadden we nog wat tijd over, dus hebben we snel nog even een koffie to go gehaald bij Juan Valdéz. Een Colombiaanse versie van de Starbucks, maar dan met lekkere koffie!
De tour ging uiteindelijk over veel meer dan alleen graffiti (lees: straatkunst, echt heel mooi!). We eindigden in een wijk waar graffiti vooral werd gebruikt voor politieke statements. Na alles hierover te hebben gehoord werden we nieuwsgierig en hebben we uiteindelijk nog een half uur met de gids gepraat over de slechte kant van Colombia (corruptie, moorden, enz.) en de verschrikkelijke invloed van de VS. Ze vrezen nu voor eenzelfde soort ‘hulp’ voor Mexico en Venezuela vanuit de VS. Voor de geïnteresseerden, zoek maar even op Plan Colombia en president Uribe, die verantwoordelijk is (of verantwoordelijk wordt gehouden door de niet-corrupte bevolking) voor ruim 3,3 miljoen doden..
Nog steeds een beetje aangedaan gingen we terug naar ons hostel. De man achter de balie raadde ons het restaurant aan de overkant van de straat aan. Normaal gesproken zouden we hier niet naar binnen zijn gelopen, maar het was inderdaad heerlijk. We hebben wel maar de helft op, want we voelden ons nog steeds niet helemaal 100% helaas. Om een beetje bij te komen zijn we maar lekker Mr. Bean gaan kijken in bed, zodat we de volgende dag lekker fit zouden zijn.
De volgende ochtend was de eigenaar van hostel er, die een voetballiefhebber zou zijn. Dit was handig, aangezien we diezelfde avond naar de stadsderby wilden. Na wat informatie te hebben ingewonnen (laat je riem thuis, laat je waardevolle spullen thuis, het gaat er hier anders aan toe, enz.), zijn we naar een winkel gegaan in het centrum om kaartjes te kopen. Échte tickets kopen in een winkel, dát was al genieten. Toen we dit hadden gedaan, waren we klaar om de Montserrate te gaan beklimmen. Helaas werd ons dit afgeraden, omdat er niet echt een vluchtroute was, maar alleen omhoog en naar beneden. Ook is er geen politie, dus hebben mensen met iets minder goede bedoelingen vrij spel.. We hebben toen maar de gondel naar boven gepakt, wat zeker de moeite waard was. Een wijds uitzicht over de stad en het stadion waar we die avond heen zouden gaan hadden we al gespot, dus begon het al iets meer te kriebelen. Eenmaal beneden zijn we naar een klein straatje gegaan waar de locals vaak heel goedkoop gaan lunchen. Helaas was het eten hier op, dus zijn we uiteindelijk geëindigd bij een tentje met Indiase shawarma, lekker hoor!
Hierna zijn we langs het hostel gegaan om wat spullen af te geven die je beter niet mee kunt nemen naar het stadion en hebben we uiteindelijk één van de honderden (niet overdreven) overvolle bussen kunnen pakken. Op naar het stadion! We dachten best wat chaos te hebben gezien op het busstation, maar de chaos bij het stadion was onbeschrijflijk. Vuurwerk, rennende (sprintende) fans, honderden en nog eens honderden politieagenten (gesteund door een politiehelikopter) en dat alles kriskras door elkaar. Tel hierbij nog eens drie controles op voor we het stadion in konden en het was compleet. Eenmaal in het stadion was het nog lang niet voorbij. Weer rennende mensen en overvolle ingangen naar het stadion, waardoor we op een totaal andere plek in het stadion zaten. Erg bijzonder allemaal. Achter de goal zouden de fanatieke fans zitten, maar de fans om ons heen (tweede ring lange zijde) waren even fanatiek. Zingen, springen, schreeuwen, aan niets ontbrak het hier. De speaker die boven ons hing schommelde meerdere keren behoorlijk op en neer door deze chaos. Tijdens elke uittrap van de keeper van de tegenstander klonk uit tienduizenden kelen “hijo de putaaaaa”. Gezellig! Maar ook de uitsupporters deden een flinke duit in het zakje, wat ervoor zorgde dat het een echte verhitte Zuid-Amerikaanse heksenketel was.
De volgende dag stond er weer voetbal op de planning. De eerste wedstrijd van Ajax in de Champions League. Om 11:55 plaatselijk tijd zou de wedstrijd beginnen, maar omdat we (Marijn) verzekerd wilden zijn van een plekje waar we de wedstrijd konden zien, waren we om 10:45 op pad naar Zona T, een wijkje in de buurt vol winkels en restaurants. Toen we iets na elven een koffietentje zagen met een televisie hebben we meteen geregeld dat hier Ajax op zou staan. Na een heerlijke koffie was het dan toch echt tijd voor een biertje, tot groot vermaak van het personeel. Toen de wedstrijd begon werden alle speakers in dit tentje aangesloten op de televisie, erg fijn! Toen we uiteindelijk rond 15u, met de nodige cervezas achter de kiezen (en goed melig), naar buiten stapten, hebben we tot het avondeten Zona T en haar winkeltjes, straatjes en pleintjes verkend. Hierna hebben we maar even een ontnuchterende douche genomen en hebben we de dag geëindigd met heerlijk Mexicaans eten.
De volgende dag stond op de planning om even bij te komen, dus dat hebben we dan ook maar gedaan! We zijn lekker op zoek gegaan naar een koffietentje waar Nina in ons schriftje kon schrijven en Marijn aan de blog kon werken. Omdat het Hannahs verjaardag was, besloten we naast de koffie ook maar even een taartje te bestellen. Toen we allebei klaar waren met schrijven, hebben we op het gemakje een flink stuk gelopen. Hierna hebben we op een bankje op een zonnig pleintje lekker even een boek gelezen. Na een uurtje gingen we richting ons hostel om even om te kleden, want we hadden die avond afgesproken met Jan, een man die we hadden leren kennen in Casa Gregorio. Nadat we heerlijk hadden gegeten, besloten we dat het niet verkeerd zou zijn om nog een afzakkertje te doen. Na niet al te lange tijd belandden we in een hele chique, fancy soort van club. Lachend om alle mensen en hun maniertjes (dure flessen drank op tafel, dure kleding enz.) hebben we hier gezellig nog een biertje op en niet zomaar eentje. Er was hier namelijk Duvel verkrijgbaar, genieten! Al met al waren het hele gezellige laatste uurtjes met Jan, leuk om hem nog een keer te zien en spreken na 2 dagen in Casa Gregorio samen te hebben doorgebracht.
Toen we de dag hierop wakker werden was het alweer tijd om onze spullen in te pakken. Maar, we hebben het goed gehad in Colombia, heel goed!
Toen waren we klaar voor onze reis naar Lima, Peru. Leuk! Hierover natuurlijk de volgende keer meer. Groetjes vanuit een heerlijk zonnig terras op een klein pleintje in Huaraz!
Reacties
Annemarie
Geplaatst op 30 september 2018 om 18:17 uur
Alwéér heel leuk om te lezen. Colombia stond nog op mijn 'lijstje'. Misschien komt het er nog van, jullie blogs dragen bij tot enthousiasme.
Geniet van Peru, ook zeer de moeite waard net als Bolivia en Chili. Ik weet niet hoe concreet jullie plannen al zijn....
Geniet er van !!!
|
Vera
Geplaatst op 30 september 2018 om 13:58 uur
Weer een super leuk verhaal!
Dat van die riemen thuislaten was zeer herkenbaar en was ik alweer helemaal vergeten! In Lima lag buiten het stadion een enorme berg met riemen waar iedereen na de wedstrijd zijn riem weer tussenuit plukte. Ook zeer bijzonder om te zien ;-).
Veel plezier in Peru!!
|
Marcia
Geplaatst op 29 september 2018 om 22:13 uur
Colombia check. Wat een mooie avonturen. En jullie zijn nog maar een maand weg ???? mis jullie wel, maar met deze mooie verhalen voelt t even dat jullie niet zo ver weg zijn. HVJ xx
|