Adembenemende Amazone
Geplaatst
op 22 september 2018 om 21:48 uur
5.30. Wekker. 10 uur hiervoor stonden we nog stijf van alle koffie, maar daar was nu niks meer van over. Snel stopten we alle spullen in onze backpacks en maakten we ons klaar voor de taxi. Tijdens de koffietour de dag ervoor hadden we iemand gesproken die 20 minuutjes eerder dan wij een vlucht had vanaf hetzelfde vliegveld, dus nadat hij 2 blokken verder was ingestapt konden we naar het vliegveld. 5 minuutjes omrijden en 20 minuutjes eerder vertrekken leverde ons op deze manier toch mooi €12,- op! En dat konden we gebruiken, want met miljoenen peso’s op zak stond de reis naar de jungle gepland!
De vlucht vóór de overstap was de bijzonderste uit ons leven. Er zaten welgeteld 26 minuten tussen het moment dat de wielen loslieten van de grond en de grond weer raakten. Enigszins verbaasd stapten we dan ook uit het vliegtuig. In Bogotá moesten we 3u zien te doden, maar hierna stond dan eindelijk de vlucht naar Leticia gepland! Tot 3 seconden voor de landing in Leticia was er geen landingsbaan te zien, alleen duizenden en duizenden bomen. Nog niet echt bekomen van het feit dat deze landingsbaan niet echt voorstelde wat wij ervan gewend zijn, kwamen we dan aan bij het vliegveld zelf. Station Gilze-Rijen heeft nog een grotere capaciteit, het bestond enkel en alleen uit een klein halletje met een bagageband.
We hadden een paar dagen hiervoor al een plekje geboekt op een heus resort (althans, zo hadden we het zelf gedoopt), waar we onze eigen bungalow hadden en waar een zwembad was, heerlijk! We waren nog geen 5 minuten op dit ‘resort’ toen we al in het zwembad lagen bij te komen van de reis, want het was 16u, dus we waren in totaal alweer 10u onderweg geweest! Toen we een beetje waren afgekoeld en lekker lagen te lezen in de zon kwamen drie stoere kerels waarmee we hadden zitten kletsen in het zwembad, in paniek hun bungalow uit. Er zat een gigantische tarantula (oma Bep, zoek maar even op op Google) op de ventilator, dus er moest en zou meteen iemand van het personeel komen, anders konden ze niet in hun bungalow slapen die avond. Een man van het personeel kwam er al snel aan en ging vervolgens, na aan ons uitgebreid de tarantula te hebben geshowd, al het vrouwelijke personeel laten schrikken. Omdat er toch niet meer echt sprake was van rust, heeft Marijn snel een (ijskoude!) douche genomen en zijn we met een tuktuk naar een restaurant gegaan. Het blijft leuk om met zo’n vervoersmiddel op pad te gaan, zelfs over de absurd slechte wegen van Leticia. Na het eten zijn we dus ook weer met een tuktuk teruggegaan en zijn we snel onder de wol gekropen, want de volgende dag konden we dan eindelijk echt de jungle in!
We moesten wat verder lopen dan normaal, omdat de Amazone ongeveer op z’n laagst staat in deze periode van het jaar. Hier aangekomen moesten we een uur en drie kwartier met een Express Boat over de Amazone. Het is niet met woorden te beschrijven hoe gi-gan-tisch deze rivier is. Op sommige stukken is het breder dan een kilometer (!) en dit is echt amper te bevatten. Engels praten was geen optie hier, maar met veel gebaren kwamen we dan toch aan bij onze ‘halte’: een stuk modder, net zoals de kilometers hiervoor waar zich geen haltes bevonden. Maar, er stond al iemand van Casa Gregorio klaar met een heel klein, smal bootje. Naast elkaar zitten zat er niet in, maar dit tochtje van 40 minuten was toch de moeite waard. Ingesloten door alleen maar water, groen en een muur van dierengeluiden (en 1000 soorten muggen..) voeren we richting onze bestemming.
We werden meteen welkom geheten met fruit en een soort suikerstengels. Hierop moest je een tijdje kauwen en het sap hiervan moest je doorslikken. Half stikkend, hoestend, met bolle wangen en proestend van het lachen om elkaars gezichten hebben we lekker zitten genieten van deze zoete traktatie. Hierna konden we onze spullen droppen in ons huisje, dat extra luxe was omdat Heike dat had geregeld, super mooi!! Hierna was het tijd voor de lunch, rijst met de vangst van die ochtend, vis dus, en wat frisse groente. Hier waren we wel aan toe, en terwijl Marijn totaal niet van vis houdt, vonden we het allebei heerlijk!
Het enige wat die dag op de planning stond was een wandeling door de ‘community’ en ‘s avonds, na het eten, een “nightwalk” door de jungle. Tijdens de wandeling leerden we kleine dingetjes over dit dorpje. Hoe en waar bepaalde dingen worden gevierd, hoe ze grondstoffen uit de jungle gebruiken en wat ze juist ook níet gebruiken. Na deze tocht wilden we lekker in de hangmat gaan lezen, maar raakten we aan de praat met 2 gasten uit Nederland. Toen Marijn ze wel heel erg hetzelfde vond klinken, vroeg hij hier naar en bleek het dat ze uit Dongen kwamen. Nadat ze hadden uitgelegd dat dat ongeveer tussen Breda en Tilburg lag hebben we maar even verteld dat we dat ongeveer wel wisten.. We bleven aan de praat, heel gezellig allemaal! Tijdens het eten beslisten we dan ook dat we de “nightwalk” zouden verplaatsen naar een andere avond, zodat we nog even een paar biertjes konden drinken, omdat de Dongenaren de volgende ochtend vroeg zouden vertrekken. Na een paar biertjes werden we door ze gewaarschuwd dat het om 10u wel klaar zou zijn, omdat er dan geen elektriciteit meer is. Wij dachten dat dit wel los zou lopen, maar we ontdekten hier een nieuwe dimensie van donker. Het was alsof je met de rolluiken, gordijnen én je ogen dicht zat, heel bizar. Dit zorgde er wel voor dat we, toen we naar buiten liepen (lees: schuifelden), een adembenemend uitzicht hadden op de sterrenhemel. Echt heel mooi.
De volgende dag stond om half 8 het ontbijt klaar, een groot bord fruit en een arepa met beleg naar keuze: 3 smaken jam en gecondenseerde melk die gekookt en hierna gestold was. Soort lokaal beleg, maar wel heel lekker. Nadat we een grote fles water hadden gevuld gingen we op pad met de boot. We gingen nu nog verder de Amazone op, naar Puerto Nariño, één van de drie plekken in Colombia waar volgens de wet niets aan veranderd mag worden, naast de stadsmuur in Cartagena en de oude gevels in Bogotá, kwamen we later achter. Onderweg heeft Marijn een kaaiman gezien en wees de gids ons op een reusachtige salamander. In Puerto Nariño aangekomen moesten we als eerste de voorkeuren voor de lunch doorgeven bij het restaurant en hierna zijn we naar de uitkijktoren gelopen. Vanuit hier konden we heerlijk uitkijken over de Amazone, zowel de jungle als de rivier met haar vertakkingen. Dichter bij de uitkijktoren konden we zien hoe vredig dit dorpje erbij lag, wát een verschil met Leticia. Kinderen met zelfgemaakte vliegers, geen auto’s, een vol voetbalveld en kleurige huisjes.
Toen we in Puerto Nariño een heerlijk ijsje (oké dan, twee heerlijke ijsjes) en onze lunch op hadden voeren we verder naar een meer. Hier zijn we even uitgestapt om naar een paar bijzondere bomen met enorme wortels en ander natuurlijk schoon te kijken. Toen we hiermee klaar waren voeren we naar het midden van het meer, waar we mochten zwemmen. Met in ons achterhoofd de gebeurtenis van die ochtend (een meisje wat met spoed naar het ziekenhuis moest, omdat ze ging schuimbekken en out ging nadat ze was gebeten door een schorpioen), waren we niet heel enthousiast om het water in te springen. Toch besloten we dat dit er wel bij hoorde, dus sprong Nina er als eerste in. Ondanks het gegil omdat er vissen tegen haar aan zwommen, sprong Marijn er toch maar in en als eerste was hij er ook weer uit, wat een verschrikking! Als laatste zijn we deze dag naar een soort museum gegaan, waar we nog een hele leuke uitleg hebben gehad over de onderwaterwereld. Wat er leefde, wat er groeide, hoe de dieren overleefden en nog veel meer. Na deze volle dag, stond er nog een bootrit van een uurtje op ons te wachten. Met een inmiddels houten kont, zagen we de lucht steeds verder dicht trekken en donkerder worden. Net op tijd kwamen we aan, want het begon te stortregenen en hiermee is het niet meer opgehouden tot we in bed lagen ‘s avonds. Wederom geen “nightwalking” dus, al was het deze keer niet onze eigen keuze.
Op dag 3 in de jungle stond de leukste dag op de planning. We zouden de Amacayacu-rivier (waaraan we sliepen) nog verder op varen en hier voor langere tijd de jungle in gaan. Onze enthousiaste gids vertelde honderduit over alle planten en bomen die hier stonden en waarvoor deze allemaal gebruikt werden. Hier leerden we dan ook dat echt álles in het dorp gewoon recht uit de jungle kwam, zelfs alle medicijnen, maar ook ‘verf’ voor armbandjes, stofjes om sneller vissen te vangen en ga zo maar door. Op de weg terug zag Marijn een slang net voor zijn voeten en toen hij de gids hierop wees werd hij meteen enthousiast. Toen hij vervolgens zag wat voor slang het was (met dodelijk gif), nam hij al snel afstand en pakte hij een lange stok om de bosjes aan de kant te doen om ons een beter beeld van de slang te geven. Hier kon hij niet te lang mee doorgaan, omdat we anders aangevallen zouden worden, spannend! Het bijzonderste was toch wel de plant die niet uit de grond getrokken wilde worden. 6 à 7 keer hebben we dit getest en het bleek elke keer waar te zijn. Wanneer je de plant heel rustig en ‘stiekem’ benaderd, kun je ‘m zo uit de grond trekken, maar wanneer de plant ‘door heeft’ dat je eraan komt, krijg je ‘m met geen mogelijkheid uit de grond getrokken. De gids bleef elke keer weer gillend van het lachen “Marien” roepen om het weer te proberen, dus al lachend bereikten we de boot weer om terug te gaan. Toch gingen we niet meteen terug, want eerst gingen we nog vissen. Het aas is volledig op gegaan, maar we hebben er helaas niets anders voor in de plaats de boot in kunnen hengelen, balen! Voor het avondeten stond er als activiteit nog ‘pottery’ op de planning. Er zijn hier natuurlijk geen ovens die de benodigde temperatuur bereiken om potten te bakken, dus is er generaties lang gezocht naar een manier om dit te laten slagen. Het schors van één enkele boomsoort is geschikt hiervoor, samen met een soort zand wat op sommige plekken op de oever ligt, in maar een paar maanden per jaar. Door het schors te verbranden en het as hiervan te mengen met dat speciale soort zand is het mogelijk om deze mix tóch te bakken, zonder een speciale oven, maar in het vuur.
Toen we terugkwamen bij Casa Gregorio, kwam Jan ook net aan en waren we niet langer de enige toeristen meer. Al snel raakten we met Jan aan de praat en besloten we om die avond samen met hem de “nightwalk” te doen. Toen we op het punt stonden om te gaan, begon het echter te onweren, waardoor het beter was om binnen te blijven. Na een biertje of wat, hoorden we dat er een “party” was in het dorp. Toen we door de stromende regen hierheen liepen, kwamen we erachter dat jong en oud was uitgenodigd hiervoor. Het huis was helemaal leeggeruimd en er zaten en stonden behoorlijk wat mensen uit het dorpje, omdat het meisje wat hier woonde 18 was geworden. We werden welkom geheten met kauwgomballen. Nog verbaasd over deze manier van welkom heten, keken we helemaal onze ogen uit toen er om de zoveel tijd met kauwgomballen werd gegooid. Het deed ons denken aan Sinterklaas’ pepernoten toen we alle kinderen op deze ballen zagen duiken, maar toen we verder keken lag/zat/kroop iedereen op de grond, ook bijna alle volwassenen. Biertjes moest ieder voor zich gaan kopen bij het huisje met de enige koelkast van het dorp, dus al met al verschilde het nogal met een verjaardag in Nederland. Mooi om te zien en mee te maken! En hoe kun je het nou beter meemaken dan door te dansen met een echte ‘local’ uit het dorp?! Precies, al gauw stonden we alle drie te dansen met iemand uit het dorp, totdat er weer kauwgomballen door het huis vlogen, waardoor onze danspartners op de grond lagen.
De laatste echte dag hier was aangebroken ende wekker stond weer vroeg, aangezien het ontbijt om 7:30 weer klaar stond. Op speciaal verzoek waren het, naast het standaard grote bord fruit, pannenkoeken!! Heerlijk! We hadden de eerste dag geregeld dat we vandaag naar de apen zouden gaan. Het was tevens de laatste dag dat we de kans hadden om dolfijnen te spotten, wat ons, tot onze grote teleurstelling, nog steeds niet gelukt was en iedereen die we spraken wel.. Na een uurtje op de boot, in de volle regen, moesten we nog een half uur te voet een klein dorpje en een stuk jungle overbruggen. Door alle bomen waren we redelijk beschut tegen de regen. Aangekomen bij de apen sprong er bijna meteen een aap op Nina’s schouder en nog geen minuut later zat de aap in haar hemdje. Toen de angst was overwonnen hebben we heel erg hard gelachen om het aapje met al haar streken. Na een uur zijn we nog naar boven gegaan, waar het een schouwspel was van verschillende soorten apen die een soort tikkertje deden, gebruik makend van alles in de omgeving. Ze sprongen, hingen, slingerden, liepen en schoven via bomen naar beneden, heel leuk om te zien! Tijdens dit alles bleef er een ‘Wooly Monkey’ (zoek op Google!) constant op de nek en schouders van Jan zitten. Deze activiteit kostte dan misschien wat extra geld, maar dit hadden we een dubbel en dwars uitgehaald. Toen al, want we wisten toen nog niet eens dat we twee uur later tientallen dolfijnen én roze dolfijnen (ja echt!) zouden zien. We hebben de boot aan de kant gelegd en hebben een half uur staan kijken naar al het moois wat deze plek te bieden had, met hiertussen dus heel veel dolfijnen. Wat een topdag! Het laatste avondmaal was wederom vis en terwijl we dit aten waren we ons ervan bewust dat de “nightwalk” nu of nooit zou zijn. Gelukkig ging het niet regenen en konden we in het pikkedonker de jungle in. Gewapend met zaklampen (laag houden, anders zit je gezicht vol beesten!) zijn we een uurtje de jungle in geweest en hebben we nog een aantal tarantula’s, waarvan eentje met haar jongen, gezien. Moe maar voldaan hebben we in bed nog even gelezen en zijn we snel gaan slapen, want de wekker stond de volgende dag alweer om 5:40!
De volgende ochtend stond om 6:00 het ontbijt klaar en om 6:30 zaten we op de boot naar dezelfde halte als de eerste dag. Niet veel later kwam de Express Boat aan en rond 9u stonden we dan eindelijk weer in Leticia en konden we ons klaar maken voor de reis naar Bogotá. Hierover in de volgende blog meer!
Reacties
Oma en opa
Geplaatst op 24 september 2018 om 09:04 uur
Wat een belevenissen maar die tarantula lijkt me minder ben benieuwd wat we volgende keer weer te lezen krijgen
|
Marcia
Geplaatst op 23 september 2018 om 10:50 uur
Wat een avonturen in z’on korte tijd. Elke dag een nieuwe beleving. Ben benieuwd naar jullie verhalen over Peru ????
|
Annemarie
Geplaatst op 22 september 2018 om 22:37 uur
Wat een geweldig verhaal alweer, dit worden herinneringen voor jullie hele leven. Erg leuk om over deze ervaring te lezen. Wat ben ik ook benieuwd naar de foto's.
Jammer dat Heike er niet was. Ik heb inmiddels begrepen dat Ad, haar vader, zijn 70e verjaardag vierde.
Dank voor het mooie verhaal weer, ik verheug me op het volgende.
|