Een nieuw hoofdstuk
Geplaatst op 02 september 2018 om 20:23 uur
“How many of your parents told you not to go to Colombia? How many of your parents said it was too dangerous over here? But you came! Thank you, thank you all for coming! We’re building a new chapter, we’re making new history. Please tell other people you’ve been in Colombia and what you think of our country!”
Dit was het emotionele slotstuk van de gids van een gratis tour door Cartagena. En ze heeft meer dan gelijk. We kwamen hier met vooroordelen naartoe en ons ongelijk is nu al bewezen. De eerste taxi, van het vliegveld naar het eerste hotel, durfden we amper in te stappen. De chauffeur zei in totaal 3 woorden, dus in onze hoofden werden we al in een steegje in elkaar geslagen.. En dát op de eerste dag van de reis, wat een vervelend scenario. Niets was minder waar: Zoals zovelen hier sprak onze chauffeur alleen Spaans, dus kón hij niet meer zeggen. En eenmaal aangekomen bij het hotel, had de chauffeur niet terug van onze dollars. Er werd over en weer geld gegeven, maar zowel de man achter de balie van het hotel als de chauffeur leek ons niet te begrijpen. Het tegenovergestelde bleek waar, want het hotel schoot voor ons de taxi voor en dit zou later allemaal wel goedkomen. Positief verrast door deze wending gingen we de volgende dag al met een wat andere instelling op pad.
We zijn de stad gaan verkennen door helemaal rond te gaan over de stadsmuren. Dit idee pakte erg goed uit, omdat we gelijk hele leuke delen van de stad hebben gezien op onze eerste echte dag. Onderweg in verschillende tentjes hele lekkere koffie (het blijft Colombia) op en in één van deze tentjes een paar eieren op. Bijna net zoals in Nederland, dus op een tortilla en met een pittige saus van tomaten en een nog wat pittigere saus van groene tomaten.
Na het avondeten zijn we naar een klein pleintje gegaan om wat biertjes te drinken en een potje te kaarten. De insteek was om een avondje lekker te ontspannen, maar het draaide uit op een avondje beleefd straatartiesten afwijzen. Rappers, clowns en een hele dikke man die verkleed was als schaars geklede vrouw, ze waren niet aan te slepen. Tel hier de vele straatverkopers die ons gedurende flesjes water probeerden te verkopen, de vele gemiste uurtjes slaap en de vele kilometers bij op en voor je het weet lig je voor 22u al op bed.
De volgende dag waren we dan ook al rond half 7 wakker, maar zijn we nog even in onze koele kamer blijven hangen. “Koele” staat hier expres benoemd, want zoals zelfs de inwoners van Cartagena zeggen is het er óf heet, óf HEEL heet. Na het ontbijt zijn we op eigen houtje het Castillo de San Felipe gaan beklimmen. Vanuit het hoogste punt van het kasteel had je uitzicht over de hele stad en werd het contrast erg zichtbaar. Hele kleurrijke huizen binnen de stadsmuren, huisjes van golfplaten net erbuiten en in de vertede hoogbouw van Bocagrande, ‘het Miami van Cartagena’. In het kasteel samen door alle (net iets te lage) tunneltjes gelopen en de cellen (hokjes zonder licht van 1 bij 1) bekeken. Hierna lekker richting een pleintje gewandeld en een heerlijke Colombiaanse lunch op. Vervolgens met een ‘Free Tour de Cartagena’ de stad in gegaan. De enthousiaste gids werkte heel aanstekelijk en al gauw zaten de 2 uur er alweer op.
Om wat geld te besparen zijn we de ochtend erop naar een ander hostel gegaan. Het plan was om vanuit hier naar de mangroves bij La Boquilla te gaan om deze met een gids vanuit een kano te gaan verkennen. Vol goede moed stapten we in de bus en werden we afgezet op het eindpunt, wat nog een aantal kilometer van de mangroves af bleek te zijn. Hier kwamen we gelukkig een Colombiaan tegen die in San Francisco was opgegroeid, dus uitstekend Engels sprak. Hij begon met te vertellen dat we erg goed op onze spullen moesten letten en waarschuwde ons dat er waarschijnlijk nogal wat ‘gidsen’ waren die ons een tripje aan zouden bieden. De moed zakte ons al in de schoenen en we twijfelden om maar om te draaien.. Echter wilde de Colombiaanse Amerikaan wel even iemand bellen. Met het nummer van een betrouwbare gids op zak stapten we toch maar de bus richting de mangrove in. Vlak voordat we met de bus het strand op reden (jullie lezen het goed) stapten er twee Colombianen als hyena’s de rijdende bus in (jullie lezen het weer goed, de deuren staan gewoon open). Deze hebben we een half uur afgehouden en we zijn in de bus gebleven tot we weer veilig binnen bewoond gebied waren. Geen mangroves voor ons en om van de schrik te bekomen zijn we maar even naar het toeristische (rotte) gedeelte van de stad te gaan. Hier hebben we snel wat gegeten en even bijgeslapen op het strand. De laatste avond in Cartagena brak hier alweer aan, dus besloten we goed op zoek te gaan naar een restaurant. We belandden in een tapasrestaurant waar in totaal plek was voor 8 man. In dit knusse tentje hebben we heerlijk gegeten en wat sangria’s en cervezas op.
De volgende ochtend hebben we wat boodschappen gedaan en gepind, want er stond een lange reis gepland naar Rincon del Mar, een gebied zonder pinautomaten. Bij het hostel hebben we gevraagd hoe we bij het Terminal de Transportes kwamen, vanuit waar we de bus konden pakken. Ze waarschuwde dat dit wel een heel eind was en dat we alleen de taxi konden nemen. De taxi is hier echter zo goedkoop, dat we voor deze 50 minuten durende rit maar 6 euro hoefden af te rekenen! Na de taxirit begon een hectische busreis naar San Onofre. Verkopers stapten in en uit en boden van alles aan en allerlei passagiers moesten tijdens de rit nog betalen voor hun rit. Heerlijk om deze chaos mee te mogen maken!
Eenmaal aangekomen in San Onofre stonden er al 15 man met helmen en motoren klaar om ons naar Rincon del Mar te brengen. We moesten onze tassen goed vast houden, want die probeerde iedereen te bemachtigen zodat we wel bij diegene moesten opstappen. Terwijl we elkaar vragend aankeken hoe we in godsnaam met ál onze spullen op een motor konden, lagen onze backpacks al voor op een stuur. Deze rit over allerlei ondergronden heeft ons in een dik half uur naar een soort paradijs gebracht. Eenmaal aangekomen heeft de eigenaar van ons hostel meteen de manier van doen hier (vooral luieren) en de activiteiten uitgelegd. Binnen een uur zaten we op een bootje richting een eilandje (10 bij 5 schat ik) waar bij zonsondergang honderden en nog eens honderden vogels aan kwamen! Dit was al een spektakel op zich, maar het hoogtepunt moest nog komen. Door een hele smalle doorgang een paar kilometer verderop gingen we naar een een zoutwater-lagune. Hier hebben we gewacht tot het pikkedonker was waarna we konden zwemmen tussen plankton. Plankton geeft licht om vijanden, wanneer ze dichtbij komen, af te schrikken. Bij elke beweging tijdens het zwemmen waren er dan ook honderden of misschien wel duizenden lichtjes te zien, een waar spektakel!
Eenmaal teruggekomen hebben we een lekkere salade gemaakt, want iedereen kookt hier zelf. Met een goed gevulde maag hebben we vervolgens tot middernacht onder het genot van een paar cervezas gitaar gespeeld en liedjes gezongen met de 6/7 andere toeristen hier.
Vandaag zijn we heerlijk aan het genieten van dit idyllische plekje en zijn we aan het overwegen om onze PADI te gaan halen. Deze duikcursus duurt 4 dagen, wat betekent dat we hier nog minimaal 4 dagen ‘moeten’ blijven. Het zijn heerlijke afwegingen die we moeten maken, maar we houden jullie op de hoogte.
En over dat nieuwe hoofdstuk gesproken, ze zijn hier inderdaad aan begonnen. Viva Colombia!
Tot de volgende!
Reacties
|
Elke |
|
Oma en opa |
|
Fobian |
|
Jopp |
|
Pa en ma Leenaars |
|
Marcia |
|
Annemarie |
|
Mignon |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact