Tweet deze blogpost

Verslag week 10

 

Na de overdracht kreeg ik te horen dat ik deze week mee mocht lopen met de medicijnendienst op de afdeling omdat het mij vrijdag zo moeilijk ging. Maar eerst gingen we de afdeling op om een ronde te doen en te kijken of er patiënten waren die hun infuus bijna op of helemaal op was. Na de ronde vertelde de zuster van de medicijnen dienst dat er op maandag en donderdag de grote bestelling werd gedaan. Dus we moesten kijken of er nog medicijnen of andere benodigdheden besteld moesten worden. Er waren een aantal medicijnen die opnieuw besteld moesten worden. Ook hebben we een aantal spuiten besteld en wat alcohol. Er werd mij ook nog een keer uitgelegd waar alles hoort te staan. Normaal legt de nachtdienst alles klaar voor de dagdienst en hoeven wij het alleen maar te controleren. Toen we de medicijnen gingen controleren kwamen we erachter dat er ook nog paracetamol bij besteld moest worden. De medicijnen die nog misten heb we een puntje gezet om te laten zien dat die nog niet klaar is gezet. 

Daarna moesten we alle infusen klaar maken en de antibiotica die niet per os (oraal) genomen kan worden door de patiënt, werd in een klein infuus gemengd een daarna gekoppeld aan het infuusnaald. Toen de patiënten eenmaal hun eten hadden gekregen begonnen we met het delen van de medicijnen. Ik mocht de patiënten de fraxiparine* injecteren en ook soms de medicijnen als de Nederlands verstonden. Een infuus aansluiten mag ik op de afdeling niet doen dus dat heeft mijn collega steeds gedaan.  

Na deze eerste medicijnen ronde begonnen de artsen langs te komen om de patiënten te controleren. Eén nieuwe patiënt, die binnen is gekomen met diagnose HET (hoog energetische trauma**) moest volledig gecontroleerd worden door de neuroloog om hersenletsel en/of zenuwletsel uit te sluiten. Hij werd van top tot teen gecontroleerd. Ook de typische controles die je op tv ziet, met een hamertje op de knie, werd gedaan. Er werd geconstateerd dat er neurologisch niks aan de hand was met de patiënt en dat de patiënt erg veel geluk had gehad dat hij niet gewond was geraakt. De patiënt was onder invloed achter het stuur gekropen en was in slaap gevallen, toen reed hij tegen een muur aan. Ook liep ik mee met de internist die langs een aantal patiënten liep. Na de artsen visites ging ik de beleiden uitwerken die waren geschreven door de artsen. 

Na de beleiden uitgewerkt te hebben ging ik even eten. Na het eten ging ik even naar het computerlokaal om mijn opdrachten naar mijn praktijkbegeleider te sturen omdat ik morgen mijn tussen evaluatie zou hebben. Spannend! Toen ik terug was ging ik de tensies van de patiënten meten en daarna weer mee met de medicijnen uit delen. Toen we klaar waren met de medicijnen uitdelen, was de overdracht al ik volle gang, in het Papiaments omdat ik er in het begin niet bij was. Gelukkig was de overdracht snel voorbij en was de dag ook alweer voorbij. 

  

*Fraxiparine: Zorgt ervoor dat bloed minder makkelijk samenklontert (antistollingsmedicijn). Hierdoor heeft u minder kans op trombose. Om een trombosebeen te behandelen en om trombose te voorkomen bij bedlegerige mensen, dialyse, angina pectoris (hartkramp), na een operatie en na een hartinfarct. 

**Hoog energetische trauma: een verzamelnaam voor ongevallen waarbij een grote overdracht van energie op het slachtoffer of het voertuig waar in het slachtoffer zit plaatsvindt. Het ongevalsmechanisme speelt hierbij een belangrijke rol. 

 

Vroege dienst 

 

Vandaag zou ik om acht uur mijn tussen evaluatie hebben. Dus na de overdracht heb ik even de medicijnen van alle acht patiënten en kamer 11 klaargemaakt voor vandaag. Toen ik daarmee klaar was heb ik het laten controleren. Het was allemaal goed gedaan. Ik kon de medicijnen vandaag niet gaan delen, omdat ik over de tussen evaluatie zou hebben. Ik ging nog even snel mijn ziektebeeld (Decompensatie cordis) doorlezen zodat ik precies wist wat ik moest vertellen. Toen was het opeens al kwart over acht en was mijn praktijkbegeleider nog steeds niet aanwezig. Omdat mijn werkbegeleider nachtdienst had gehad wilde ze dat ik de praktijkbegeleider even ging bellen om te vragen waar ze bleef. Ze zou er zo aan komen. 

Toen ze er was, kwam ik erachter dat ze het mapje met mijn opdrachten, en mijn tussenevaluatie formulier niet bij zich had. Ook gaf ze aan geen zin te hebben om deze nog op te gaan halen. Deze zou morgen nog wel ingevuld kunnen worden zei ze. Dus gingen we maar beginnen. Ze vroeg eerst over de samenwerken tussen mij en mijn collega’s. Deze was gewoon goed. Ook vroeg ze of ik tot nu toe al veel nieuwe ervaringen heb opgedaan en of ik ook al cultuur verschillen had gemerkt. Toen ging ze met vragen om te vertellen over het ziektebeeld dat ik had gekozen. Ik vertelde over de oorzaak, de soorten, de onderzoeken, de behandeling en medicatie. Dit vond ik heel erg goed gaan, ik herinnerde me alles wat ik had opgezocht. Toen ik aan het vertellen was kon ik erg moeilijk peilen van de anderen hoe ze het vonden gaan. Daar werd ik erg zenuwachtig van. Toen begon mijn praktijkbegeleider opeens over het vochtbalans en wanneer deze nou positief was en wanneer deze negatief was en ze ga een voorbeeld. Ik rekende het goed uit, alleen haalde ik positief en negatief door elkaar. Wanneer een patiënt minder vocht loost dan dat hij/zij drinkt, dan is er sprake van een positieve vochtbalans. Maar ik zat de hele tijd te denken aan negatief en daar leken ze bijna boos op te zijn. ik wist dat als een patiënt minder vocht loost dan dat hij binnenkrijgt dat die niet goed was en dat er dan wel goed opgelet moet worden, maar alleen omdat ik de naam niet goed wist werden ze boos. 

Daarna begonnen ze over hoe ik communiceerde met collega’s, patiënten en familie van de patiënten. Ze vonden dat ik meer en beter moest communiceren ook al is er sprake van een taalverschil. Ook moet ik assertiever worden en meer initiatief gaan tonen. Ik gaf aan dat ik van mezelf meestal niet op de voorgrond zet en dat ik ook niet zo gauw vragen zal stellen. Ik zal altijd eerst proberen iets te weten te komen of op te lossen voordat ik om hulp vragen. Wel probeer ik daaraan te werken omdat ik weet dat dat al langer speelt en steeds weer terugkomt met mijn evaluaties. En daar baal ik soms wel van. Ik heb afgesproken dat ik daar nog meer aan zal gaan werken met mijn collega’s die bij het gesprek zaten.  

Tegen het einde van het gesprek vroeg mijn praktijkbegeleider wat ik mijzelf zou geven, onvoldoende of voldoende. Omdat ik zoveel negatieve dingen had gehoord zei ik dat ik graag een voldoende had gewild, maar ik wist dat dat niet kon en zei dat ik mijzelf een onvoldoende zou geven. Daar waren helaas mijn werkbegeleider, hoofdzuster en praktijkbegeleider het mee eens. 

Toen het gesprek afgelopen was kreeg ik van al mijn collega’s te horen dat ze me allemaal zouden proberen te helpen met verbeteringen maken. Na het gesprek zocht ik even afleiding bij de beleiden, om die alvast uit te werken. Daarna heb ik een anamnese gedaan bij een nieuwe patiënt uit Venezuela die alleen maar Spaans en gebrekkig Engels sprak. Gelukkig kwam er een collega bijzitten die Spaans sprak. Dus ik mocht eerst de vragen in de Engels stellen, en als hij dit begreep, antwoordde hij ze en anders vertelde mijn collega de vraag in het Spaans en moest ik het dan in het Spaans vragen en dan vertaalde mijn collega het antwoord voor mij. Na de anamnese heb ik even snel gegeten. Toen werd er mijn gevraagd of ik even mee kon lopen om een patiënt naar de CCU (Coronary Care Unit) voor een hartkatheterisatie. Ik was nog nooit op de CCU geweest omdat dit een afgesloten afdeling is waar niet iedereen zomaar naar binnen kan lopen. Toen heb ik van iedereen de tensies gemeten en gerapporteerd in de verpleegmappen. Er werd mij gevraagd om mee te helpen een patiënt naar de röntgenafdeling te brengen voor een longfoto. Nadat we deze patiënt hadden gebracht gingen we even rondlopen en kwamen op een gegeven moment uit bij de hoofdingang, ik kreeg opeens de opdracht om tegen drie mensen goeiemiddag (Bon tardi) te zeggen. Ik denk dat hij dat heeft gedaan zodat ik minder verlegen zou worden stapje bij stapje. Wel een creatief idee. Toen we eenmaal weer terug waren op de afdeling was de overdracht al voorbij en kort daarna mocht ik ook naar huis. 

 

Na de overdracht kwam er bij ons opeens een film crew in de zuster post. Ze gingen ons allemaal filmen hoe we aan het werk waren en vroeg nog aan een collega om medicijnen klaar te leggen om dat ook te kunnen filmen. Het schijnt dat ze aan filmen waren voor documentaire voor als het nieuwe ziekenhuis gaat openen. Terwijl zij er waren werd er gebeld dat er twee nieuwe opnames zouden komen. Maar ze mogen natuurlijk de patiënten niet film dus gingen ze kort daarna weg. Ik pakte snel alle formulieren om de anamnese te doen bij één van die patiënten terwijl mijn andere collega de anamnese van de andere patiënt zou gaan doen. Tijdens het gesprek kwam een andere collega bij ons die ook de anamnese had willen doen, ze vond het goed dat ik het initiatief had genomen om dit alvast te doen. Na het gesprek ging ik alle formulieren klaar maken voor het verpleegplan en de klapper voor de artsen.   

Nadat ik alles voor de patiënt had geregeld gingen we voor een verschoonronde de zaal weer op. De vochtbalans van alle patiënten werden we bijgewerkt en de bedlegerige patiënten werden verschoond. Eén van de patiënten ging met ontslag en we maakten het bed schoon en netjes voor een mogelijke nieuwe opname. 

Toen de verschoonronde voorbij was ging ik een aantal beleiden uitwerken omdat het aardig rustig was op de afdeling. Er was wel gebeld dat er nog een opname zou komen maar totdat die er was hadden we niet veel te doen. Toen begon het bezoekuur en ging ik even eten.  

Eenmaal terug van mijn pauze was die nieuwe opname er nog steeds niet. Wel waren er weer een aantal nieuwe beleiden die ik kon gaan uitwerken. Rond acht uur gingen we weer op zaal om de verschonen en de vochtbalans weer bij te werken. Ook moest van iedereen de tensie gemeten worden. Bij sommige mensen moest ik de temperatuur meten. Bij één van de patiënten was dit 38,8. We belden dit door aan de arts en er werd gevraagd of we twee bloedkweken en een urinekweek wilden verzamelen. Ook mocht we de patiënt 1gram paracetamol geven.  

Rond half tien gingen we bezig met de overdracht maken voor de volgende dienst. Weer werden we gebeld dat de nieuwe patiënt er zo aan zou komen, maar uiteindelijk kwam hij net na de overdracht. Dus de nachtdienst mocht de anamnese gaan doen en alles gaan regelen. Toen mocht ik lekker naar huis.