De koningin van Java
Geplaatst op 18 maart 2017 om 15:20 uur
Hallo Leintje hier, Jaja ik weet het elke week een blog faal ik nu al heel hard in maarja, teveel aan het doen, te weinig tijd pakken om te schrijven! Hoewel ik braaf mijn Journal bij hou zodat ik dat eigenlijk alleen maar voor jullie hoef samen te vatten. Inmiddels ben ik al met mijn luie reet beland op Bali maar, daar gaat deze blog niet over. Ik zal jullie nu eerst maar eens verellen wat ik de eerste +/- 2 weken heb uitgespookt op Java. Het is teveel om te delen, dus wil je alles horen bel/app/Skype. - Jakarta- Ik begon mijn reis in Jakarta bij een hostel met een chill dakterras waar ik meteen mensen leerde kennen. Toch confronterend als je meteen de vraag krijgt van de eigenaar: waarvoor ren je weg? Blijkbaar rennen alle backpackers ergens voor weg volgens hem. Meteen confrontatie met mezelf, ren ik weg? Ik weet het niet goed dus maar correct antwoord dat ik de wereld wil verkennen. Op mijn eerste echte dag Jakarta, Batavia bezocht (niet de moeite waard) en naar de straat geweest waar mijn opa woonde. Gek om te denken dat hij daar elke dag liep, dat hij daar zijn leven had en, als hij niet was teruggegaan mijn leven zo anders was geweest. Ik ben er dankbaar voor dat hij terug is gegaan. Ik besef me namelijk door dit land maar al te goed hoe rijk ik ben en hoe goed ik het heb. Tel je zegeningen 1 voor 1, geloof me door dit land kan ik mijn zegeningen niet meer bijhouden. In het hostel leer ik een groep meiden kennen met wie ik doorreis naar Bandung. -Bandung- Bandung stond voor mij in het teken van overgave. We besloten om een tocht te gaan maken op de scooter. Wij achterop bij locals. Wat 8 uur zou duren duurde 11 uur... het verkeer is bizar. Zo ontzettend druk. Ik was in het begin doodsbang op de scooter. Ik was constant aan het mee opletten op de weg en merkte dat ik mijn chauffeur er niet op durfde te vertrouwen dat hij goed kon rijden. Maar dit zorgde ervoor dat ik niets mee kreeg van wat er om mij heen gebeurde. Ik raakte met mezelf in gevecht. Geef je toch over Marjolein, durf erop te vertrouwen dat die man dit elke dag doet en dat je veilig terugkomt. Lastig als je die ochtend te horen hebt gekregen dat iemand die je kent overleden is aan een lawine ongeluk. Het leven is zo kwetsbaar. Ik zit hier in Azië achterop een scooter, er kan van alles gebeuren. Maar juist daarom moet ik ook genieten want ik leef maar 1 keer. Uiteindelijk geef ik me over. Ik besluit om me heen te kijken en wordt overweldigd door de natuur. De bergen, de theeplantages, de jungle. Dat Hij dit allemaal heeft gemaakt. Het maakt me stil en klein. We bezoeken een krater, een meer, rennen door de theeplantages en zwemmen in hotsprings. Als ik uiteindelijk veilig in mijn bed lig dank ik God voor de natuur en dat ik daarvan mag genieten. -Jogjakarta- Met dezelfde groep meiden reis ik door naar Jogjakarta. Een heel andere stad. Rustiger dan Jakarta en Bandung, maar ook toeristischer. Overal kraampjes en mensen die je willen afzetten. We worden meegenomen naar een Batik school waar we alles over de kunst leren. Heerlijk, kunst. Mijn artistieke hartje begint te kloppen en ik geniet inmens van de kleuren, de figuren en patronen. Ik schaf een schitterend doek aan waar ik zeker een mooi plekje voor ga zoeken in mijn toekomstige huisje. In ons super sociale hostel leren we Annieke kennen die de volgende dag met ons mee op tour gaat. We gaan in de ochtend naar Boroburdur en smiddags cave tubing. Wat een ervaring. De tempel is overweldigend. Zo groot, zoveel details. Bizar. Het cave tuben zet mij oog in oog met een grote angst. Hoogte. Kort cave tuben is chillen in een band op een rivier in de jungle. Bij een punt kon je van een rots van 10m hoog springen. Ik stond erop en alles in mij verweerde zich. Doe normaal! Doe normaal! Ik kijk de diepte in en denk alleen maar: angst heeft geen rol meer in mijn leven....en ik spring. De laatste dag in Jogjakarta zit ik minder in mijn vel. Merk dat ik op mezelf wil zijn dus bij Prambanan (tempel) kies ik ervoor om lekker op mezelf te lopen en te genieten van al het moois. Backpacken is leuk en je leert super veel mensen kennen maar, mis mijn uren alleen in de auto met muziek op. Mis het keihard zingen in huis en gitaar spelen. Mis tegen mijn moeder aankruipen op de bank en gewoon zijn bij mijn broers en zussen en vrienden, gewoon het zijn, mezelf zijn. Merk dat ik onzeker ben over wie ik ben in een groep, dat ik naar de achtergrond schuif als er extraverte mensen zijn en voor mijn gevoel er soms bij hang. Lastig als mensen je niet zo goed kennen en ik mensen niet zo goed. Des te meer reden me op daarboven te richten. Prambanan is ook overweldigend maar, merk dat ik met mezelf in gevecht ben. Mag jij wel genieten? Je hebt zoveel mensen pijn gedaan dit jaar. Je bent hier doordat je iemand pijn hebt gedaan. Ik voel me egoïstisch. De reden dat ik hier ben komt door de keuzes die ik heb gemaakt. Mag ik dan wel genieten? Dit achtervolgd me de hele tijd. Bij de tempel maar ook als ik deze blog schrijf, als ik de zee zie, als ik apen zie, bergen, locals alles.. elke keer dat stemmetje, verdien jij het wel om te genieten?! Een proces wat waarschijnlijk nog wel even gaat duren. -Bromo-Ijan- Mega vroeg in de morgen vertrekken we met een groep van 11 naar Bromo. Samengevat. Helse klimpartijen, flinke training beenspieren maar...schitterend mooi. Dat natuur zo kan zijn! Bizar die vulkanen, die kleuren en uitzichten. Ook de Ijan die we de dag erna beklimmen is adembenemend. Een helse klim van 2 uur lang omhoog lopen op hellingen die echt nergens over gaan zo stijl. Toch blij dat ik aan die conditie heb gewerkt de laatste maanden #fitgirlhappygirl. Na de vulkanen is het tijd voor strand dus op naar Bali. Wel merk ik dat ik graag wat rust wil. De meiden met wie ik reis zijn super toffe chicks, maar ik merk dat ik graag meer op mezelf ben en liever ergens anders heen ga. Ik vind dit lastig om te doen omdat ik ze niet teleur wil stellen. In lovina blijken de hostels vol dus ik besluit met Annieke mee te gaan naar Permuteran. Maar daar gaat het volgende week over. Wat vind ik nou tot nu van dit land? Ik sta versteld van de cultuurverschillen. Overal ben ik een toeristische attractie. Iedereen wil met me op een foto. Bizar. Ze vinden witte mensen zo mooi, ze willen zelf ook wit zijn dus smeren zich vol me crème en dragen lange kleren om maar niet bruin te worden. Ik heb al vaker gehad dat ik ergens liep dat mensen me aanraakte omdat ik wit ben. Als ik dat in Nederland zou doen bij een donker iemand zou ik serieus een rechtzaak krijgen! Ook zijn de mensen bizar aardig. Iedereen groet me en wil me helpen. Ik merk dat ik alleen maar denk: wat wil je van me? Maar ze menen het oprecht. Ik wordt behandeld als een koningin! Dit is zo snijdend als je beseft dat in ons land de PVV zoveel zetels krijgt. Hier worden vreemdelingen behandeld als koningen en koninginnen, wij hangen dode varkens op bij AZC's en schreeuwen dat we minder Marokkanen willen( een deel van de Nederlanders dan,voel je nu niet persoonlijk aangevallen ;), alleen als je dat ook vind, schaam je!) Ik leer van deze mensen anders naar vreemdelingen kijken. Ik kan hier heel veel van leren. Ook als we na het Cave tuben uitstappen in een rijstveld waar mensen aan het werk zijn. De eenvoud ervan, het harde werk..en ik koop een pakje rijst voor 60 cent. Als ik zie hoeveel moeite ervoor wordt gedaan ga ik de eenvoud van die mensen waarderen en krijg ik respect voor het leven dat ze hebben. Ze mogen hun troep iets beter opruimen want dat verpest het hele naturbeeld en uiteindelijk mijn toeristische foto's...westers, het zit diep in mijn bloed en ik wordt er elk moment mee geconfronteerd. Hopelijk leert deze reis me om hier beter mee om te gaan. Anders dwing ik mezelf wel om er beter mee om te gaan;) soms is een controlfreak zijn over je eigen gevoelens en gedachten handig want het maakt dat je bewuster leeft. Ik merk dat ik nog heel lang door kan gaan over mijn gedachten en gevoelens en nog 100 verhalen kan vertellen, maar voor nu is het even goed. Volgende week meer! Of die erna, geen idee..plannen, niet helemaal mijn woord;) Liefs Marjolein Ps: uitdaging voor jullie, doe vandaag je ogen open voor de ander en spreek uit wat je waardeert aan iemand. Het geeft mij elke dag een glimlach omdat alle locals vertellen dat ik mooi ben en geïnteresseerd zijn in wie ik ben.
Reacties
|
Louise |
|
Louise |
|
Annie |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact