The begin
Geplaatst
op 07 maart 2017 om 12:54 uur
Met de eerste woorden die ik hier schrijf is het dus daadwerkelijk waar...Leintje is op reis. Ik schrijf deze blog vanuit mijn hostel in Jakarta wat betekend dat ik in Azie zit. Ik moet eerlijk zeggen: dat besef is er nog niet echt. Ik weet het, zie het om mij heen maar, met mijn hoofd zit ik nog redelijk in Nederland.
Voordat ik verder ga tikken wil ik eerst wat uitleg geven over mijn blog, waarom ik dit schrijf en waarom je het wel of niet moet lezen. De afgelopen maanden ontdekte ik dat ik het lastig vind om echt mijn hart te openen voor mensen. Wat gaat er allemaal in mij om, welke gedachten heb ik en vooral hoe deel ik die met mensen. Dit is een proces waar ik de afgelopen maanden al mee begonnen ben. Echter is het heel makkelijk voor me om dit in Azie niet te doen. Ik ontmoet hier alleen maar vluchtig mensen en hoef geen diepe relaties aan te gaan. Tegelijk is contact met Nederland niet optimaal door tijdverschil en internet dus ook niet heel erg nodig om mijn diepste dingen te delen. Maar dan zou ik mijn proces van de afgelopen maanden weer redelijk stil zetten. Daarom mijn blog. Ik zal hier mijn ervaringen delen, maar niet alleen feitelijke informatie maar ook wat het met me doet en hoe ik dat verwerk. Dus wil je alleen maar feitelijke informatie check mijn facebook en instagram, wil je de rest...welkom:) en meteen, ik ben slecht in spelling dus niet op gaan haten!
Ik moet zeggen dat de vliegreis voorspoedig ging. Ik zat de eerste vlucht naast een man uit Amerika waar ik wel leuk mee kon kletsen en daarnaast heerlijk films zitten kijken. Wat een heerlijke maatschappij is KLM, lekker eten goede service oftewel dikke prima. Wel merk ik dat zolang zitten je gedachten overal heen laten gaan. Loslaten vind ik moeilijk. Bepaalde mensen, gebeurtenissen van de afgelopen tijd houden me bezig en ik probeer het een plekje te geven in mijn hoofd. Ik besef me dat in mijn hoofd zit en dat dat tijd nodig heeft om weg te gaan. Langzaam zal het gevuld worden met de ervaringen van hier. Echter zal het nooit uit mijn hart weggaan, en ook dat is een acceptatie proces. Ik merk dat ik het lastig vind om geen veiligheid te ervaren zo alleen. Ik had heel veel veiligheid, mijn relatie -> niet meer, mijn studentenvereniging -> niet meer, mijn werk -> niet meer, mijn huis in Tilburg-> niet meer...Natuurlijk is er nog de veiligheid van mijn gezin, vrienden en bovenal van mijn God. Maar toch, van die 3 is er maar 1 bij me, en het lastige is ook nog dat dat de minst tastbare van de 3 is. Dit zorgt wel voor een stuk afhankelijkheid. Ik merk des te meer dat ik Hem nodig heb en Hem wil ervaren deze reis. Daarom meteen in het vliegtuig begonnen met mijn dagboek wat een soort gebeden zijn. En daar kan ik ook meteen rust uit ervaren.
Toen ik landde in Muscat was er nog een Nederlands meisje wat alleen was dus daar even een biertje mee gedaan.
Daarna nog een uur alleen wachten maar dat zat met het tijdsverschil perfect want toen was het precies avond bij jullie. Dus kon ik nog appen met mensen. Maar daarin meteen weer het blok...loslaten, missen..zo vaak gedacht: Als die bij me was zou die dit vinden, hij/zij zou dit doen, hoe zou het zijn om met jou hier te zijn..Maar dat is niet de realiteit, ik ben alleen en ik merk tijdens de vlucht dat ik me daarin eigenlijk goed red. In het vliegtuig gelukkig meteen in slaap en op wat turbulentie na land ik om half 3 locale tijd in Jakarta.
Meteen gedoe met geld. Ik snap het niet en pin veel te veel waardoor ik nu voorlopig niet hoef te pinnen, scheelt transatiekosten, maar niet fijn idee met zoveel geld, verspreiden door al mijn spullen, hopen dat dat goed gaat. Het was zo druk op Jakarta vliegveld. Overal mensen, ik was de enige blanke die me een weg probeerde te vinden tussen de mensen. Ik denk dat Gerrit en Danielle zich hier heel groot zouden voelen, ik voel me namelijk een reus tussen de mensen. Wel handig om dingen snel te zien. Na mijn visum te hebben ga ik opzoek naar een taxie. Die keus was snel gemaakt want ik snapte niks van die treinen en bussen, denk dat zoek ik wel uit in mijn hostel. Dus ik taxi..dom dom dom niet overleggen over prijs. Ik was zo moe en wilde gewoon naar mijn hostel. Na een helse rit van een uur waarin ik serieus voor mijn gevoel 10 keer dood ging ben ik aangekomen in mijn hostel. Oke, even kort het verkeer...geen regels! Er staan strepen voor rijbanen, houd niemand zicht aan. Overal scooters overal mensen, druk druk druk. En heel veel armoede. Voel me een rijke westerling die in een cultuur stapt die ik niet begrijp. Er komt een vrouw op een scooter langs met 3 kinderen erop. Geen helmen, geen bescherming maar wel 90 over de ringbaan #cultuurshock
In hostel meteen aanspraak met Canadese jongen op de kamer. Toffe gesprekken over meditatie en meer in het leven. Ga ik straks ook een hapje mee eten, leuk om op deze manier overal aanspraak te hebben. Dat bevalt me wel aan het backpackersleven, iedereen zegt hoi, deelt dingen en onderneemt. Blijf ik het wel lastig vinden om niet even iemand een knuffel te geven, even delen wat er in me omgaat, maarja daarvoor bestaat gelukkig skype. Morgen maar is wat van Jakarta te bekijken om daarna door te gaan naar Bogor. Wel beetje eng om nu nog alleen een route te bepalen, ik hoop/bid wat mensen te vinden om samen mee te reizen.
Dat waren mijn gebeurtenissen tot nu toe. Nog allemaal niet zo spannend. Ik heb geen idee hoeveel blogs ik ga schrijven. Durf niet te beloven dat ik het elke week doe. Ik probeer wel elke dag in mijn dagboek te schrijven en daar dingen uit te delen met jullie. Het meest onwerkelijke is dat het 5 maanden is. 5 maanden....ik kan er nog niet bij en merk dat het tranen geeft om te weten dat er dingen veranderen in die tijd. Vriendschappen die veranderen, situaties die veranderen, wat goed is! Ik ga op deze reis om zelf processen te hebben en te veranderen, dus wist de consequenties ervan maar die moet ik nog accepteren met mijn hart. Het hoofd weet het, dus nog landen naar het hart. maar processen mogen tijd hebben en ik hoef gelukkig niet alles in 1 keer los te laten, processen en te overwinnen. Ik ben benieuwd wat deze eerste week me gaat brengen. Hopelijk spreek ik jullie tussendoor! Wifi doet het uitstekend dus chroom niet om me een berichtje te sturen of te skypen! Ik wens jullie alle zegen voor de komende week!
Liefs Marjolein
Reacties
Robyn
Geplaatst op 18 maart 2017 om 19:28 uur
Hoi Marjolein,
Ik vind het knap dat jij zo open bent met je gevoel! Ik ga met plezier je blogs volgen. Vijf maanden is een lange tijd, maar je hebt nu zonder haast en stress de tijd om van heel veel dingen te genieten. Precies zoals jij het wil! Alleen reizen geeft heel veel vrijheid en het maakt je een stuk zelfstandiger, maar ik weet zeker dat jij ook mensen op je pad tegen komt waarmee je gedeeltes samen kunt reizen en waarmee je samen leuke dingen kan doen. Heel veel succes met het bepalen van je route en het volgen van je route en pas goed op je zelf!
xxx
|
Tom van Luytelaar
Geplaatst op 11 maart 2017 om 14:52 uur
Heel veel plezier en geluk. kijk goed uit. geniet er maar lekker van. ðŸ»
|
Rianne
Geplaatst op 10 maart 2017 om 18:54 uur
Lieve meid! Wat een indrukken en verhalen. Mooi om te lezen dat deze reis echt een levensreis wordt, ik bid dat je heel veel mag ontdekken en mag groeien nog meer! Ik ga je blogs lezen en zal voor je bidden, dat God je stap voor stap leidt en beschermd.
|
Margriet
Geplaatst op 10 maart 2017 om 17:10 uur
Hey meis! Ben zo trots op je! En ik snap helemaal je gevoel hoor! Al begint mijn reis met een deel Nederland.. Je gaat veranderen! En je omgeving ook.. Maar er is een tijd voor alle soorten vrienden;) ze komen en gaan met seizoenen.. En soms zijn ze een seizoen uit het zicht! Geniet enorm!! Ik ga je volgen hoor:)
Xx m
|
AnneG
Geplaatst op 08 maart 2017 om 10:42 uur
Leuke vrouw, lekker op weg jij!! Good luck! tot horens XXX
|
Dorien
Geplaatst op 07 maart 2017 om 22:16 uur
Lieve Marjolein
Fijn om zo even dicht bij je te zijn. Wat een belevenissen in 24 uur! Nu lekker genieten en tussendoor ideeen bedenken en wat er meer op je pad komt! Jij redt het wel , dat weet ik zeker! En je bent idd niet alleen. God gaat altijd met je mee! Bewaar het in je hart, bewaar het in je hoofd, de Heer zal altijd doen wat Hij je heeft beloofd.
Enjoy... en ik bid voor je en denk aan jou! Kus en dikke knuffel van Mama
|
Cynt
Geplaatst op 07 maart 2017 om 13:15 uur
Lieve Mayo,
Wat doet het me veel om dit te lezen.. het lijkt me zo mooi maar ook zo moeilijk om zo'n reis alleen te maken..
maar idd is God bij je en heb je daarin al alles wat je nodig hebt..
ik kan me zo voorstellen dat je hoofd op hol gaat op zo'N reis.. maar ga ook vooral genieten! En onderwijl komen al je processen toch wel aan bod!
Nu lekker eten met leuke mensen..
wij missen jou ook al;)
Maar voor je t weet zijn die 5 maanden voorbij en kom jijnet zo donker terug dat je hier de enige bruine bent😂
|