Tweet deze blogpost

Ik blijf het zeggen, maar wat gaat de tijd hard... als ik op de kaart zie hoe ver ik nu al gereisd heb, voelt het nu echt als het eind. Gelukkig heb ik nog een paar stops te gaan. De eerstvolgende dus in Wanaka. Een schattig dorp aan de rand van Lake Wanaka, omringd door de zuideralpen. Mijn plan was om de eerste dag Roys Peak, een berg van zo'n 1,5 km hoogte, 's nachts te lopen om vervolgens een supermooie zonsopgang vanaf de top te zien.  Maar met alle bewolking viel er weinig te zien, dus heb ik voor optie B gekozen: uitslapen! Jullie denken natuurlijk dat je niks anders doet op vakantie, maar die bussen en tours vertrekken toch altijd eerder dan dat ik wakker ben 's ochtends, en ik ben toch altijd wel op tijd wakker (lees: uiterlijk 8 uur). Uitslapen was dan ook 9 uur voor mij. Toen ik wakker werd, las ik op mijn mail dat ik 6 maart via Skype een sollicitatiegesprek mocht doen bij het Rijnlands Revalidatiecentrum. Yay! Toen ik echter even later klaar zat om dit te gaan voorbereiden, zag ik dat de bewolking steeds minder werd en greep ik mijn kans om Roys Peak te doen met Krista en Mike, voordat het weer eventueel weer slechter zou worden. Maar jeeeeeetje, wat een klim!! 8km steile heuvels op naar boven. Twee uur en 20 minuten tot het eerste uitzichtpunt erover gedaan. Hierna nog zo'n 20 minuten naar de tweede lookout. Helemaal kapot, maar het was het uitzicht dubbel en dwars waard! (Hier dacht ik de volgende dagen, na met al die spierpijn uit bed te komen, weer anders over hoor...) Naar beneden vonden de knieën niet leuk, maar was gelukkig wel sneller: 1 uur en 15 minuten. Met mijn waardeloze conditie dus toch aardig snel gelopen, sneller dan de 6 uur die ervoor staat.

De tweede dag in Wanaka begon de dag ook zeer bewolkt, maar klaarde het gelukkig ook weer op. Ard en Leeanne, die ik eerder in Tasmanië ook al had kunnen ontmoeten, kwamen deze kant op om Roys Peak te lopen (wat ze uiteindelijk niet gedaan hebben vanwege de bewolking) en met mij een koffietje te drinken, goedkope Domino's pizza te eten en te relaxen onder het genot van gratis wifi. Altijd goed! Maar het hoogtepunt van vandaag was.... *tromgeroffel*... skydiven!! Wat een ervaring. De zenuwen waren goed te voelen en toen ik in het vliegtuigje zat, dacht ik echt even dat ik in mijn broek zou plassen. Man, wat hoog! Ik zou 12.000 ft doen, dat was door de bewolking 9000 ft geworden. Maar eenmaal in de lucht viel het mee, kon het vliegtuigje toch hoger gaan en heb ik met de rest 15.000 ft (zo'n 4,5 km) gesprongen. Een freefall van bijna een minuut met 200 km/h. Er gaat op dat moment zoveel door je heen: 'omg ik kan niet ademen, waarom deed ik dit ook alweer, ohja niet de banaan vergeten, en niet vergeten te lachen voor de camera, waaah ik ga dood, jezus wat is dit uitzicht mooi, zo is het dus als je zou kunnen vliegen', enzovoorts... En ondertussen doet die instructeur wat salto's, man o man. Ik voelde me een stuk relaxter toen de parachute eindelijk open was en rustig van het uitzicht kon genieten. Zelf mocht ik ook de parachute besturen en de instructeur deed wat gave kunstjes. Wat vet!! En ik leef nog, ook niet geheel onbelangrijk. 

De laatste dag heb ik de hike bij Mt. Iron overgeslagen omdat ik nog amper kon lopen van de spierpijn. En omdat Daphne, Vivian en ik niet hadden verwacht dat het storm zou lopen, hadden we niet gereserveerd voor het huiskamerbioscoopje en konden we helaas niet naar de film. Gelukkig heb ik de voorbereidingen voor mijn sollicitatiegesprek die dag wel af gekregen.  

De dag van vertrek uit Wanaka stond 's ochtends Puzzling World op de agenda. Mt. Iron was voor mij namelijk nog steeds geen optie. Eenmaal aangekomen vonden Daphne en ik het toch niet het geld waard om onszelf in een doolhof te laten opsluiten en naar 5 illusiekamers te kijken. Dat kunnen we in Nederland ook.. dus zijn we vanaf daar weer naar het centrum terug gelopen om koffie met een goed uitzicht te nuttigen. Een uur later ging de reis door naar Queenstown, DE avonturen- en uitgaansstad van NZ. Onderweg nog gestopt langs de AJ Hackett bungy site, de allereerste commerciële bungeejumpplek ter wereld. Tot mijn verbazing stond ik daar en kwam ik Shawn tegen, waarmee ik o.a. het surfkamp in Australië heb gedaan, die op het punt stond van de brug te springen. Kleine wereld... een bungeejump heb ik zelf overgeslagen. Ik bewaar de rest van mijn adrenaline voor de Nevis Swing...