Tweet deze blogpost

En ja, dat betekent dat ik mij inmiddels op het Zuidereiland bevind!

Afgelopen week heb ik wat afspraken voor mijn scriptie gehad, daar ga ik verder op deze blog niet op in (het was een interessante en rijke week!). Dus mocht je denken ‘goh, wat heeft ze weinig gedaan vandaag’, dan heb ik hoogstwaarschijnlijk wat dagdelen buiten beschouwing gelaten.

Ik ben meerdere marketjes langsgegaan, ik begon bij de Harboursidemarket (als ik had geweten dat dit zoveel lekker eten was, had ik mijn ontbijt geskipt, nu ben ik later teruggekomen voor lunch), ging vervolgens naar de pop-up market (dit zijn kraampjes in scheepsvaartcontainers), en hier zag ik een aankondiging voor de undergroundmarket, welke ik niet kon laten schieten. Hier binnen kwam ik, totaal onverwachts, Sinterklaas tegen! Ik voelde me even klein kind en totaal verbaasd heb ik de Sint verteld dat ik niet wist dat hij ook in Nieuw-Zeeland was, waarop hij antwoordde: “It was a long way by boat”, en ik kreeg hier ook nog snoepjes van de Sint (ja, ik voelde me voor de 2e keer in 3 minuten een klein kind).

Verder ben ik vandaag naar het Te Papa Mueseum geweest, wat echt wel indrukwekkend was, en ’s avonds had ik lekker een rustig avondje.

Rond het middaguur bevond ik mij in Midland Park, waar een menselijke beeldentuin was door een inclusiedansgezelschap, heel erg leuk!

’s Avonds heb ik een open contemporary class gevolgd. Het niveau was niet heel erg hoog (oké, het was ook een open class), maar het was heel fijn om lekker even een dansles te volgen! Het is hier momenteel zomervakantie dus de meeste dansscholen zijn helaas gesloten.

Vervolgens ben ik naar de City Art Gallery gegaan, en hier waren ze momenteel van exhibitions aan het wisselen, waardoor er ‘maar’ één exhibition was: “From Scratch: 555 Moons”. Een kleine, maar wel hele leuke exhibition met muziekinstrumenten, maar dan bijvoorbeeld gemaakt in een stoel.

Na de middag had ik afgesproken met een student van de New Zealand School of Drama, afgelopen zaterdag bij de voorstelling van de NZSD had ik haar ontmoet, en we gingen vandaag samen naar de Botanical Gardens. Hierheen gingen we met de Wellington Cable Car (in Nederlandse begrippen is dit een tram). Het park was onwijs mooi, hoewel sommige stukken me wat aan een Nederlands bos deden denken, en het was super gezellig!

Ik ben mijn weg vervolgd naar de top van Mount Victoria. En ja, logisch, op de top waait het nog harder dan beneden, dus hier moest ik mijzelf af en toe even vasthouden aan de railing, maar het uitzicht was het zeker waard! Prachtig!

De wandeling ging verder naar het Pukeahu National War Memorial Park. Een eerbetoon aan de overledenen uit de South African War, First World War, Second World War, post-war conflicts en vredesmissies, en aan de mensen die gevochten hebben voor de Nieuw-Zeeland. Het park is ruim opgezet, en erg mooi. In het midden bevind zich een grote toren, met binnenin veel bloemen en uitleg over alle missies. Heel indrukwekkend.

’s Avonds ben ik samen met de student van de New Zealand School of Drama en haar vriend uiteten gegaan, en dit was een super gezellig laatste avondje op het Noordereiland! 

Het eerste uur op de ferry voelde als een op hol geslagen schommelschip op de kermis, wat een wind, wat een golven, en wat een hoop kanten kan die boot op. Ik werd hier lichtelijk zeeziek van, maar met wat muziek op mijn oren en verder niks doen, was dit nog te doen.

Na ongeveer een uur werd het wat rustiger, tot zelfs volledig ‘golfstil’, en we voeren door de meer dan mooie natuur, zo de haven van Picton in.

En Picton, doet me een beetje denken aan een cowboydorp. Als ik hier rondloop heb ik het gevoel dat er elk moment een cowboy ergens vandaan kan komen. In het ‘centrum’ dan.

De hike waar ik voor ging, naar Bob’s Bay, was alles behalve in het centrum. Volledig langs het water, met de meest mooie uitzichten. Ik dacht hier oprecht dat ik in het paradijs was beland. Genieten, genieten, en genieten.

Dit was de linkerzijde van de bus, aan de rechterzijde bevonden zich besneeuwde bergtoppen. Echt waar, ik kom ogen te kort in dit land.

Iets na het middaguur kwamen we aan in Christchurch, en hier ben ik lekker rond gaan wandelen. De host van het hostel had een ijstentje aanbevolen en ik vond dat ik na 7u stilzitten in een bus wel iets had verdiend. In de etalage stond letterlijk vermeld als ijssmaak ‘there is no cow in chocolate’ en ik was een heel gelukkig mens (wat ik sowieso al was in dit land).

Ik kan niet wachten wat het Zuidereiland de komende twee weken nog meer te bieden heeft!!

Liefs, Kirsten