Bericht - 03 april 2018 om 00:25 uur
Op het moment ben ik in Quito, Ecuador, aan het werk op een kinderdagverblijf in het zuiden van de stad. Een lokale vrouw, een andere vrijwilligster en ik zijn met zijn drieën verantwoordelijk voor een groep “escolares”: kinderen die naar school gaan. Of eigenlijk, twee groepen. Eentje in de ochtend want die gaan in de middag naar school, en een andere in de middag want die hebben juist ´s ochtends les. Beide groepen bestaan uit kinderen van ongeveer 6 tot 14 jaar oud.Bericht - 27 maart 2018 om 04:24 uur
Voordat ik mijn reis begon hadden zoveel mensen me verteld dat ik superveel zou gaan leren over mezelf, dat ik mezelf beter zou leren kennen en dat dit een reis zou zijn waarin ik mezelf zou vinden. Juist. Ik was het er natuurlijk wel mee eens dat ik dingen over mezelf zou leren, maar ik zag dat altijd op een meer praktische manier voor me. Over capaciteiten en kwaliteiten. Zwakke plekken en dingen waar ik juist niet goed in ben. Waar ik gelukkig van wordt en waar ik juist totaal geen behoefte aan heb.Bericht - 17 maart 2018 om 17:03 uur
Op het vrijwilligersproject in Quito werk ik twee maanden. Dit is voor mij al de tweede week en heb er dus nog zes te gaan. Allereerst, is het project waar ik nu werk niet het project wat ik zou gaan doen. Ik zou gaan werken met kinderen die geen geld hebben om naar school te gaan, in een centrum waar zij overdag terecht kunnen om samen te spelen en te sporten. Nou waren daar wat problemen geweest tussen de directrice en wat vrijwilligers, vandaar dat zij geen nieuwe vrijwilligers meer accepteerde en ik daar dus niet terecht kon. Gelukkig (...)Bericht - 15 maart 2018 om 23:23 uur
Al een hele tijd niks meer geschreven, omdat ik zoveel heb meegemaakt! Ik ben anderhalve week naar Colombia geweest tussen het vrijwilligerswerk in Cusco, Peru en het vrijwilligerswerk hier in Quito, Ecuador.Bericht - 06 februari 2018 om 03:16 uur
Thuis had ik me voorgenomen om regelmatig iets te schrijven. Zowel in blogvorm als voor mezelf. En in het begin deed ik dat ook regelmatig, zeker in het reisdagboekje dat ik bij houd, maar ik merk dat ik minder en minder schrijf. De eerste indrukken die ik had zijn ondertussen toch wel werkelijkheid en gewoonte geworden, en de dingen die ik meemaak of kwijt wil kan ik delen met mijn vrienden en gastfamilie hier. Dus de behoefte is er gewoon niet meer zo sterk. Toch wil ik wel regelmatig blijven schrijven, omdat ik nooit ga onthouden wat ik allemaal (...)Bericht - 09 januari 2018 om 19:03 uur
Het vrijwilligerswerk is iets heel bijzonders. Ik wist niet wat ik kon of moest verwachten, dus ik ging daar geheel open-minded naar toe. En wat is het speciaal. In de korte tijd dat ik op het project werk, heb ik het toch al met open mond aan staan gapen. De school/het instituut heet Aldea Yanapay. Het idee is dat kinderen (ong. 4 tot 16 jaar) van wie de thuissituatie echt slecht is, hier overdag heen kunnen komen. Thuis is er geen ruimte voor wat zij willen, geen ruimte voor hun mening en geen ruimte voor hun behoefte aan liefde, aandacht (...)Bericht - 28 december 2017 om 20:00 uur
Overmorgen vlieg ik (voor tijdelijk) terug naar Nederland. En alhoewel het natuurlijk fantastisch is dat ik mijn lieve vriendinnetjes en familie weer even zie, is de reden dat ik terugreis helemaal niet vrolijk. Mijn lieve opa is namelijk overleden. Ondanks dat zijn gezondheid niet helemaal op en top was kwam zijn overlijden toch geheel onverwacht.Bericht - 17 december 2017 om 21:37 uur
Een van de gaafste dingen die ik gedaan heb vanuit Lima was een weekend hiken in "Marcahuasi", een plek op een afstand van ongeveer 3,5 uur met de bus vanuit Lima. Wij namen een bus naar Chosica, en vandaar ging er een speciale bus via de Peruaanse versie van de "death man's road" (Bolivia) naar "San Pedro de Casta", de uitvalsbasis om dat gebied in te hiken. Onze hike was uiteindelijk 4.9km, maar we hebben daar ruim 4,5 uur over gedaan! San Pedro de Casta ligt op 3100m en Marcahuasi op ongeveer 4000m. En naast het feit dat de (...)Bericht - 21 november 2017 om 16:39 uur
Morgen ben ik drie weken in Lima, maar die drie weken voelen als drie maanden! Waar ik verwachtte een grote cultuurshock te hebben, heb ik die eigenlijk nog niet gehad. Lima is echt een wereldstad in wording en doet zijn best net zo'n Westerse cultuur als de onze te hebben. Natuurlijk is dat niet helemaal gelukt, en blijven er heel veel Zuid-Amerikaanse trekjes herkenbaar, maar dat is juist wat het zo charmant maakt. Natuurlijk gaat die cultuurshock nog wel komen.Bericht - 05 november 2017 om 21:31 uur
De laatste twee dagen voor ik wegging vroeg iedereen continu 'En? Ben je al zenuwachtig? Het is natuurlijk superspannend, of niet?'. Maar de zenuwen vielen eigenlijk wel mee. Het voelde vooral als wachten voor ik weg mocht. Niet dat ik het thuis niet leuk vond, maar ik had er vooral superveel zin in!Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact