Sebuah argumen pribadi...
Geplaatst
op 26 februari 2018 om 12:10 uur
Nu ik een aantal weken in Yogyakarta woon, studeer en stageloop,
en ik verschillende uitstapjes heb gemaakt, heb ik een goed idee van hoe mijn
tijd hier in Yogyakarta eruit zal gaan zien. Ik weet wat ik wel en niet leuk
vind, waar ik nog erg aan moet wennen en wat al de normaalste zaak van de
wereld is.
Zoals ik in mijn vorige blog al aangaf ben ik zo’n twee dagen
bezig met stage en twee dagen bezig op de Universiteit. Dit geeft me de
gelegenheid om in het weekend een leuk uitstapje te maken of om op vrijdag aan een
opdracht te werken voor de Han, de Uni of stage.
De stage op Budi Utama loopt nog niet zoals ik had gehoopt. Het
verschil tussen de schoolcultuur in Indonesië en in West-Europa is groot. Dit
merk je vooral aan de informele band tussen docent en leerling. Verder zorgen
de taalbarrière en de Indonesische ‘’structuur’’ en ‘’voorbereiding’’ ervoor
dat het lesgeven over aardrijkskundige onderwerpen erg wordt bemoeilijkt. Zo verwachtte
ik op woensdag een lesje aardrijkskunde te geven, maar toen ik daar, goed
voorbereid, aankwam bleek het toch tijd te zijn voor een oefenexamen
geschiedenis, waar ik dan achterin de klas mocht gaan zitten, luisterend naar
het geluid van de ventilator.
Een dag later word ik een uurtje van tevoren ingelicht of ik
anderhalf uur wil praten over de geschiedenis van Europa. Na 40 minuten uitleg te
hebben gegeven was de ene helft van de klas in slaap gevallen en was de ander
helft al goed onderweg. Ik ben toen gestopt en vroeg of de leerlingen een
samenvatting wilde maken van het verhaal wat ik had verteld. Ik geloofde mijn
oren niet toen een leerling vroeg of hij dat even mocht vertalen voor de rest
van de klas, want anders wisten ze niet wat ze moesten doen. Ik kwam erachter
dat ik dus 40 minuten uitleg heb gegeven over de geschiedenis(!) van Europa
terwijl er maar drie leerlingen waren die mij überhaupt konden verstaan waarvan
er, let wel, ook nog één sliep.
Na mijn privé betoog was ik gek genoeg nog blij ook, dat ik
wel eindelijk iets had gedaan i.p.v. louter achterin het klaslokaal zitten.
De vakken die ik volg op de Universiteit zijn gelukkig wel
erg leerzaam, al moet ik zeggen dat ik een deel van de stof al in de derde klas
op de middelbare school heb geleerd.
Gelukkig is het overgrote deel nieuw voor me en vind ik
vooral History of UK en US erg leuk.
Ik had gedacht dat ik na drie weken op de uni rondgelopen te
hebben niet meer zo bijzonder was. Maar mijn Indonesische medestudenten denken
daar helaas nog heel anders over. Ik heb hierover gesproken met een van de
studenten en ze vertelde me dat het voor Indonesiërs als een activiteit wordt gezien
om een ‘Bule’ te zien, hem/haar te fotograferen en veel likes te krijgen op die
foto op social media.
Het blijft een vreemd gezicht.
Groetjes vanuit een regenachtig Yogyakarta!
Reacties
Herm en Marian
Geplaatst op 28 februari 2018 om 18:33 uur
Hoi Guido, leuk verhaal en nog proficiat.
H&M
|
Herm en Marian
Geplaatst op 28 februari 2018 om 18:33 uur
Hoi Guido, leuk verhaal en nog proficiat.
H&M
|
Pedram Ghasemi
Geplaatst op 26 februari 2018 om 14:44 uur
Foto’s van uitstapjes. Goed bezig en je verzint er vast wel iets op. Barrières zijn er om te overwinnen
|
Pedram Ghasemi
Geplaatst op 26 februari 2018 om 12:49 uur
Foto’s van uitstapjes. Goed bezig en je verzint er vast wel iets op. Barrières zijn er om te overwinnen
|
Kees-Jan
Geplaatst op 26 februari 2018 om 12:18 uur
Hoi,
Jammer dat het zo moeizaam gaat op de school, het hoort echter ook bij heel veel andere (school)culturen. Ik hoor het nl van heel veel studenten en docenten die op scholen buiten Nederland werken. Probeer met Jaimy samen een oplossing te vinden maar leer er ook aan te wennen, hoe lastig het ook is.
Succes en groetjes aan iedereen daar!
Kees-Jan
|