Tio nana (tot ziens) Malawi!
Geplaatst
op 14 december 2018 om 08:57 uur
8 december
Vanmorgen stond ik
op met erge hoofdpijn. We zouden gaan wandelen met William, langs alle
projecten in Muona en langs de huisjes die we aan het opknappen zijn. Maar ik
besloot toch maar thuis te blijven. Achteraf maar goed ook, want de dames
hebben 3 uur lang gewandeld! Ook hebben ze de kleding uitgedeeld en daarmee
veel kindjes blij gemaakt. Ook leuk om wat foto's te zien hoe de jurkjes bij de
kleintjes stonden.
Ik lag ondertussen
op de bank en wachtte op Lonely, die voor het laatst water kwam halen. Gaf haar
wat koekjes, die binnen een paar seconden op waren. En met een dikke fooi en
wat spulletjes (vaseline, deo etc.) ging ze als een blij mens naar huis.
Raphael appte of we
even langs konden komen. Dus liepen we de heuvel op. Daar kregen we een
toilettas, gemaakt van een mooie stof hier uit het dorp. Erg leuk geworden!
Mijn telefoon geef ik morgen aan Raphael, want hij kan wel een andere
gebruiken. Als dank wilde hij heel graag iets moois geven aan Ruben, want in
zijn ogen had Ruben hiervoor toestemming gegeven. Dus had hij een blouse laten
maken! Echt heel erg lief, daar moet een foto van gemaakt worden als jij 'm
draagt Ruubs ;)
Vanavond zouden we
bij Francis gaan eten. Maar het regende non-stop, het onweerde en het was zo'n
15 minuten lopen. Plus dat ik mij niet lekker voelde, maakte dat het ons niet
verstandig leek. Ik belde John om te vragen hoe en wat, en voor dat ik er erg in
had zeiden ze dat ze onze kant op zouden komen. Samen met Lonely, Francis,
Emanuel en John aten we nsima met bruine bonen en.. Een stukje geitenvlees!
Vlees eten is hier heel zeldzaam, en het was dus bijzonder dat we dit
voorgeschoteld kregen. We gaven ze allemaal een foto, we hadden met iedereen
een foto gemaakt. En daar waren ze erg blij mee!
9 december
Helaas moest er toch
echt ingepakt worden. Verbazingwekkend genoeg ging dat erg snel! De heenweg had
ik twee stampvolle tassen mee, maar nu kon ik er maar één vullen. Alle
pastapotten en aardappelpuree pakjes zijn prima opgekomen! Het was echt heel
slecht weer vanmorgen, en dat maakte het moment van inpakken nog sipper.
Ook moest echt het
afval verbrand worden. We hadden twee grote vuilniszakken vol afval en zo'n 20
kinderen om ons heen. De meeste zijn echt heel lief, maar ook zitten er een
aantal knapen tussen die niet altijd aardig reageren. Dus daar was ik af en toe
wel een beetje zat van. Luisteren doen ze hier niet zoals in Nederland, je moet
er een steen of tak bij pakken om ze iets duidelijk te maken. Dus toen ik een
tak pakte om spullen mee in het vuur te duwen, renden ze als een gek weg!
We hadden nog weinig
charcoal over, dus het was lastig om de broodjes geroosterd te krijgen. Maar
onze reddende engel Patrick (broer van William) kwam langs om gedag te zeggen,
en liet iemand wat charcoal ophalen. Daarom maakte ik alvast saus voor vanavond,
plus boontjes en gekookte eieren. Scheelt alweer!
We gingen even langs
Gloria om haar ook een fotootje te geven en nog wat spulletjes te droppen. Ook
daar dus al gedag tegen gezegd.
Heerlijk even mijn
haren gewassen, voor het laatst bij de waterput. Zo gek om bij alles te
bedenken dat dit voor de laatste keer is..
Francis en John
kwamen nog even langs om gedag te zeggen. Even een laatste potje Uno met ze
gespeeld, en ook toen was het tamaliza (finished). We gaven ze het kaartspel
mee en nog wat kleine spullen.
Even eten, de
laatste restjes; aardappelpuree, rijst met tomatensaus. Hierna kwam Raphael met
Adina en gaven we ze hun 'presentje': stroopwafels met een fotootje van ons. Ze
kwamen van een begrafenis af en hadden 13 km gelopen, dus waren moe en gingen
als snel naar huis. Toen kwam de volgende: William. We hadden hem vanmiddag het
geld gegeven dat over was, van alle donaties. En daar was hij erg blij mee. Hij
kan echt veel huizen opknappen in de community en er ook kinderen van naar
school laten gaan. Hij was zo dankbaar, dat hij nog een chitenje voor ons heeft
gekocht. Super lief! Vroeg naar bed, morgen wacht ons een lange rit.
10 december
Om 5.00 ging de
wekker maar ik was al eerder wakker. Even de laatste spullen verzamelen, maar
toen stond de eerste al voor de deur; Deborah, een meisje dat ons vaak hielp
met koken en wassen. Ze wist dat het onze laatste dag was, dus kwam ook even
gedag zeggen. Ik gaf haar wat shampoo en andere spullen die weg moesten, waar
ze erg blij mee was. Daarna stond Raphael op de stoep, maar omdat hij zag dat
we nog bezig waren, ging hij weer weg. Toen kwam William, die had het erg druk
dus kwam afscheid nemen. Daarna even ontbeten en toen kwam Raphael weer. Ik gaf
hem mijn mobiel, die gaat hij vanaf nu gebruiken. Sosten kwam en toen was het
moment daar; we gingen nu echt weg. Toen de deur op slot ging had ik toch wel
een vervelend gevoel. Ik heb me hier echt thuis gevoeld en een hele fijne tijd
gehad. Lieve mensen leren kennen, bijzondere dingen meegemaakt. En het voelt
echt als een tweede thuis. Niet wetende (niet of, maar) wanneer ik terug kom,
is het toch wel even slikken.
We reden naar het
ziekenhuis waar we Sheila nog even ontmoetten. Na een stevige knuffel en het
geven van het presentje, gingen we echt weg.
Ik zat voorin, naast Sosten, en
heb echt genoten van alle dingen langs de weg, die wij als normaal beschouwden.
De spelende en zwaaiende kinderen, marktjes, fietsende mensen, vrouwen met
ladingen op hun hoofd, echt nog even stilstaan bij het feit dat dit toch wel
heel bijzonder is.
Na drie uur rijden
kwamen we bij de verharde weg. Daar wisselden we van bus en kwam een tweede
driver ons vergezellen. Echt een hele fijne, luxe bus! Geen houten kont dus,
erg fijn.
We reden verder naar Blantyre waar we bij Kips een pizza en patat
aten. Wat een feestmaaltijd! Daarna moesten we nog 6 uur rijden, maar dit vond
ik helemaal niet erg in deze bus. De tijd vloog en ik heb genoten van alle
mooie uitzichten en het lekkere zonnetje.
Rond 17.00 kwamen we
aan in Monkey bay en hadden we een prachtig uitzicht over het meer. Het hotel
is gelegen aan het meer en we konden van daaruit genieten van de zonsondergang.
Wat een plaatje!
We slapen de komende
drie nachten in een dorm. Vannacht vergezellen de twee drivers ons ook. Na het
avondeten dronken we met z'n allen een cocktail en doken we toch wel weer vroeg
het bed in.
11 december
Het was weer zo ver;
net als in Zomba was Sosten ook nu aan het snurken. De oordoppen hielpen niets,
waardoor ik de hele nacht wakker heb gelegen. Desalniettemin was het prettig
opstaan, zeker na een douche en een super veel uitzicht over het meer!
Sosten en Charles
reden na het ontbijt weg, en zo hadden we nu echt alle bekenden gedag gezegd!
Het voelt nog wel gek om hier te zijn; meer toeristen en dus blanken, alles is
luxer en er is minder armoede als in Muona. En de omgeving is totaal anders, het
lijkt wel alsof we in Spanje zitten! Aan de ene kant echt genieten, want het is
hier heel mooi, maar omdat ik hier niet veel om handen heb denk ik echt veel na
over wat we allemaal gezien en gedaan hebben. Misschien maar goed ook?
We hebben vandaag
niet bijster veel gedaan. We liepen over het strand heen, waar ze uiteraard
souvenirtjes verkopen. Ze verkopen hier wikkelrokken, gemaakt van een chitenje,
echt heel mooi! Dus zocht ik een stofje uit, en na flink wat afdingen werd er
een wikkelrok gemaakt. We liepen wat verder en kwamen een klein restaurantje
tegen, waar je veel goedkoper kon eten en drinken. Dus dronken we er een
colaatje en lunchten we met spaghetti voor 2 euro.
Daarna even op het
strand gelegen met een boekje, en even gezwommen. Hopelijk blijft de Bilharzia
ver weg en krijgen we geen last van enge beesten in de bloedbaan ;)
We regelden een tour
voor mogen; we gaan snorkelen en naar een eiland. Verder hebben we alweer
heerlijk gegeten; salade met patat. Wat kan ik genieten van de sla, paprika en
feta! Echt een feestje.
Lekker vroeg gaan
slapen!
12 december
Na een heerlijk
ontbijtje (we genieten zo van al het lekkere eten hier!!) zaten we rustig op
onze kamer een boekje te lezen en film te kijken. Het was namelijk erg slecht
weer. Vanmorgen zat ik aan de bar, met uitzicht over het meer, en zag vanuit de
verte een dikke regenbui in onze richting op komen. En het ging inderdaad goed
tekeer. We vroegen ons af of de tour door zou gaan. Maar na een paar uurtjes op
de kamer te hebben gezeten, kwam ineens het zonnetje door.
Dus rond 11.00
gingen we naar de boot, die ons richting het eiland voer. Daar gingen we
snorkelen en zagen we een verscheidenheid aan mooie vissen. De mannen hadden
brood meegenomen, waar ineens honderden vissen op afkwamen. En daar snorkelden
we tussen, heel tof!
Hierna voerden we
naar een eilandje wat verderop. Even wat foto's gemaakt, en dan konden we naar
ons idee weer door. Maar nu zei de beste man ineens dat dit eiland onder het
Nationaal Park valt en dat we allemaal 7 euro moesten betalen. Dat vonden we
niet zo leuk en hier ging ik dan ook niet mee akkoord. Uiteindelijk hebben we
niet betaald en deed de gids er niet minder aardig om, gelukkig.
We gingen naar een
plek waar veel zeearenden zitten. De gids kocht vissen en deze werden in het
water gegooid, waarna de arenden om de beurt een visje uit het water grepen.
Bijzonder grote beesten!
Ook kwamen we bij
een plek met rotsen, waar we vanaf sprongen.
Terug bij de lodge
lunchten we (alweeer salade, wat vervelend) en deden rustig aan. Na het
avondeten nog even een drankje gedronken en met z'n vieren spelletjes gedaan,
een erg gezellige avond!
13 december
Ook vanmorgen
regende het weer, maar knapte het later in de ochtend ook weer op. We pakten
onze spullen in, want vandaag verhuizen we naar een ander hotel, iets verderop.
Eigenlijk wilden we het liefste daar verblijven, maar dat zat de eerste dagen
vol. Het andere hotel is zo'n 300 meter verderop, dat is uiteraard wel te
lopen. Dus nam ik de eerste lading mee; backpack, rugtas en een
boodschappentas. Wat een gesjouw! Waarschijnlijk bekeek iedereen de 4 azungu's
met de gedachten; wat zijn zij in vredesnaam aan het doen? De tweede lading was
iets gênanter, want dit was de zware koffer die ik door het zand moest slepen.
Met de wielen door het zand heen, geen goede combinatie. Iedereen kon dan ook
zien waar we gelopen hadden. Marloes was er klaar mee en sjatterde een local
die voor een kleinigheidje de koffer op z'n hoofd richting het hotel droeg.
Na de lunch besloten
we te gaan kajakken. Het weer was weer goed opgeklaard. En dus lagen we 2 uur
op het water te dobberen. We moesten 100 meter van de kustlijn van het eiland
afblijven, want anders zaten we in het National Park. Marloes was aan het suppen,
terwijl wij aan het kajakken waren. Erg genoten van het uitzicht en van de zon!
We besloten weer te
gaan dineren bij een lokaal restaurantje. Het duurde 1,5 uur voordat het eten
geserveerd werd, maar het was wel ernstig lekker.
We hebben nu een tweepersoons kamer met eigen badkamer, wat ook wel lekker was
na 3 nachten in een dorm. Samen met Nien slaap ik in een iets te klein
tweepersoons bed haha, lekker knus.
Dag Malawi, hallo Nederland!
Ik denk dat dit mijn laatste blog was in Malawi! Ik kijk er naar uit om iedereen weer te zien, maar vind het wel lastig te bedenken dat dit het voorlopig was. Het was (en is nog steeds) een fantastische tijd met veel bijzondere momenten en mensen; dit ga ik zeker missen. Niet eerder heb ik mij zo thuis gevoeld in een ander land. En ik hoop dan ook dat het mogelijk is om hier nog een keer terug te keren!
Woensdag 19 december vliegen we weer terug naar Nederland, waar we de 20e zullen aankomen. Tot dan!
Reacties
Gerda
Geplaatst op 14 december 2018 om 09:51 uur
Dankjewel voor je boeiende verhalen.
Welkom terug in Nederland ????????.
Neem de tijd om te landen en geniet van al het goede.
Hartelijk groet Gerda van Es.
|