Blog #3: 1e week Australië
Geplaatst
op 30 november 2017 om 16:38 uur
Blog #3: 1e week Australië
8 November. Yesss, Australië! Perth it is, heerlijk die drogere warmte. En wat een verschil in straatbeeld, alles schoon, geen chaotisch verkeer, geen scooters, en niet meer als een aapje aangekeken worden. Voelt als thuis. Een mooie opmerking van Annelies: wel een beetje saai. En daar heeft ze gelijk in. In Azië is overal wel wat te zien, je kijkt je ogen uit. Is het niet hoe ze zich verplaatsen van A naar B, dan is het wel wat ze aan het koken of verkopen zijn. En dan nog niet over de geuren gesproken. Azië is fascinerend, maar na een aantal weken vind ik het ook weer heerlijk in een maatschappij te staan wat voor mij ‘normaal’ is en thuis zo vanzelfsprekend.
De bus gepakt en tassen gedropt in ons hostel (yes, met kakkerlak!). Hapje gegeten en wijn gedronken bij overbuurman de Italiaan. Mega lekker, voor de rekening moesten we eventjes slikken. De harde werkelijkheid van het dure Australië. Gelukkig is de euro gunstig ten opzichte van de Australische dollar. Vervolgens heerlijk knus op een klein tweepersoonsbedje naast Annelies in slaap vallen, wat wil je nog meer!
De volgende dag een strakblauwe lucht. Door Perth gewandeld, in een café geploft en daar ontbeten. Laptopjes aan en een plan van aanpak gemaakt: eerst het zuidwesten, dan het westen, of toch andersom? Argh, wat is mooier en waar willen we niet in tijdsnood komen? Waarschijnlijk nergens. Uiteindelijk besloten eerst het westen tot Exmouth (1200km) met heel veel tussenstops op de mooie plekjes, dan in twee delen terug naar Perth (1200 km) om vervolgens door te gaan naar Esperance (700 km) en via zuidwest-kust terug naar Perth (1000 km). Misschien iets te enthousiast en niet helemaal haalbaar qua tijd en planning, maar daar gaan we achter komen. Deze dag door Perth geslenterd en meerdere uren in een steegje gezeten omgebouwd tot café met live-muziek (incl. kakkerlakken, ze beginnen bijna te wennen).
10 November konden we ons campervan hightop ophalen, ons huis voor de komende 3 weken. Super fijn! Na alles te hebben gecheckt, gingen we al linksrijdend naar de supermarkt om boodschappen te doen. Twee vingers in de neus, kunnen we! Eerst hebben we de kliniek opgezocht waar ik me na het reizen voor een kleine zes weken zal bevinden. Vervolgens zijn we doorgereden naar een rest area een twee km ten zuiden van Guilderton. Heel erg fijn aan Australië is dat je op vele plekken gratis kunt kamperen. Dit is opgezet zodat mensen die lange afstanden rijden kunnen uitrusten of kunnen overnachten om vervolgens weer veilig de reis voort te zetten. Rond 19.30 uur is het donker en vanwege de kangaroes is het beter dan niet meer te rijden. Deze rest area’s zijn dus perfect voor backpackers. Het is dan vaak wel primitief als in alleen een openbaar toilet en bij sommigen een koude douche. Maar je bespaart enorm op de kosten, je staat vaak met meerdere kampeerders en het heeft iets leuks. Super donker, geen elektriciteit, beperkt water in je auto, nauwelijks bereik en ’s avonds lekker knus in je campertje vroeg slapen want er is toch niet veel anders te doen.
De volgende ochtend ging de reis verder naar het noorden. Paar uurtjes op het strand gelegen. Water een stukje kouder dan de oceaan bij Bali, veel wind en veel golven maar desondanks heerlijk! Bij Lancelin over een kleine markt gegaan, ons niet kunnen inhouden niks te kopen en doorgereden naar het Lesueur National Park. Een stukje off-road waar de camper niet heel handig mee is en een flinke tegenvaller wat het park betreft. Omgekeerd en richting ons rest area Lake Indoon gegaan. Al met al een 50km off-road met heel veel hobbels, alles van z’n plek getrild en nauwelijks tot niet bewoond. Maar wel heel veel kangaroes en ontzettend veel lol. Ons rest area was top, een mooie omgeving, aan een meer met zwarte zwanen en yes, we konden douchen (zout en koud, maar we voelden ons weer schoon).
Zondagochtend 12 november, een bewolkte en wat koudere dag. Na een koffietje bij Starfish cafe zijn we langs de kust richting Kalbarri gereden met een stop bij een roze meer, heel bijzonder. Wetenschappers kunnen dit nog niet helemaal verklaren. In Kalbarri met vrij veel wind een stukje kunnen wandelen langs de kust en totaal onverwachts zwommen ze voorbij. Een moeder met kalf bultrugwalvis, daar zijn we eventjes voor gaan zitten. Een prachtig gezicht en heel verderop sprong er eentje uit het water en landde op z’n rug. Deze stond vrij hoog in mijn lijstje, welke ik vandaag kon aftekenen – check! In Kalbarri zijn we op een betaalde campingplaats gaan staan. Elektriciteit om alles weer op te laden en een warme douche voor het scheren zonder kippenvel :). Terwijl we in het donker buiten de camper zitten hippen er 2 kangaroes voorbij, zo leuk!
Dé attractie van Kalbarri centrum is het pelikanen voeren om 08.45 uur, ook Annelies mocht een visje geven:). Voor vandaag stond op het programma een kleine hike van 8 km door het National Park (NP) van Kalbarri. Met de camper eerst verder het NP in. Verbaasd hebben we al autorijdend gekeken naar twee seksende walibi’s, ongegeneerd midden op de weg en een jonge walibi die er wat ongeduldig om heen huppelde. Leuk wikipedia feitje: kangaroes/wallabies dragen het jong een 4 weken in de baarmoeder zonder placenta. Vervolgens wordt het jong geboren welke dan 1-2 maand in de buidel blijft, vastgezogen aan de tepel voor de verdere ontwikkeling. Zodra jong 1 in de buidel zit, kan moeders alweer bevrucht raken van nummer 2 maar de ontwikkeling gaat niet verder tot een blastocyst (voorstadium embryo) totdat jong 1 uit de buidel gaat en er dus minder gezogen wordt. Pas dan ontwikkelt de blastocyst zich verder tot jong nummer 2.
De hike, er werd ons verteld ruim voldoende water mee te nemen aangezien je ging dalen naar de rivier en de temperatuur hier een 10 °C hoger kon zijn. Gelukkig is het nu eind voorjaar en zal de temperatuur geen 40+ °C worden. Mooie hike om te doen, indrukwekkend zijn de ‘sandstones’, rotsen die uit heel veel verschillende gekleurde zandlagen bestaan wat zich in miljoenen jaren zo heeft ontwikkeld. Helaas heeft Annelies haar enkel verzwikt nadat ze van een rots afsprong, op het moment niet veel last en dus de hike uitgelopen. Alleen na een half uurtje stilzitten in de camper was het mis, ze kon haar voet niet meer belasten en er was iets zwelling zichtbaar. Pijnstilling, inzwachtelen en voetje omhoog.
’s Nachts geslapen op een rest area in het NP en de volgende ochtend 14 november vroeg richting Denham gereden met een korte tussenstop bij Shell beach; strand wat uit alleen maar hele kleine witte schelpjes bestaat, en een lunchplekje met uitzicht op een turquoise-groene Indische oceaan. Ontzettend mooi! Het eerste wat we in Denham moesten gaan doen was krukken regelen voor Annelies, de situatie was namelijk niet verbeterd en zonder krukken kon ze geen kant op. Super sneu voor haar, maar bikkel dat ze is. Er wordt niet gemopperd want met krukken kom je nog een heel eind en kun je van alles zien. Eind van de dag zijn we doorgereden naar Monkey Mia. Hier hebben we ons camperbedje tijdelijk ingeruild voor een echt bed en sliepen we in een dorm. Ik had blijkbaar ontwenningsverschijnselen naar mijn camper; een slechte nacht en die slang in mijn bed voelde levensecht.
Monkey Mia staat bekend om de dolfijnen die iedere ochtend naar het strand komen om een aantal visjes te halen. De wilde dolfijnen komen naar Monkey Mia sinds 1960 omdat vissers ze vanaf toen begonnen te voeren. In 1995 toonde onderzoek aan dat het niet goed ging met deze dolfijnen. Kalfjes overleefden het niet doordat ze geheel afhankelijk werden van de vis die hen gegeven werd op Monkey Mia en het zelf jagen kregen ze niet meer mee van moeders. Vanaf 1995 worden de dolfijnen gevoerd met niet meer dan drie visjes per dag, wat ervoor zorgt dat ze zelf moeten blijven jagen. In eerste instantie was ik er een beetje sceptisch over. ‘Wilde’ dolfijnen iedere dag vis laten voeren door toeristen. Maar, het was toch wel heel bijzonder en er zit een goede organisatie achter die ook heel veel wetenschappelijke informatie uit deze dolfijnen haalt. Iedere ochtend om 07.45 uur staan er toeristen een 20m van het water af, wachtend op de dolfijnen die er ook rond dit tijdstip zijn. In totaal zijn er rond de twintig dolfijnen die een naam hebben en dus bekend zijn bij de Monkey Mia Dolphin Resort, het is iedere dag weer afwachten hoeveel en wie er komen. Na een educatief praatje en duidelijke regels wat je absoluut niet mag doen (niet aanraken bijv.) zijn er drie toeristen die een dolfijn mogen voeren. Helaas, wij mochten geen visje voeren. Naast dolfijnen vele pelikanen, schildpadden en vissen. Duidelijk zichtbaar in het heldere water. ’s Middags zijn we een paar uur met Pepijn meegegaan, een Brabander die 4 maand in de keuken van dit resort heeft gewerkt. Met zijn pas gekochte 4WD zijn we naar een getijderivier gereden. Voordat we off-road gingen, de bandenspanning gehalveerd en daar gingen we. Stuiterend zijn we de heuvels met heel veel mul zand opgekomen, vele stukken waarbij we net niet vast kwamen te zitten, prachtig! We kwamen uit bij een mooie creek, vele vissen en een shuffleray zag je zwemmen in dit heldere water. Bang gepraat dat we niet op een steen konden staan, want misschien was dit wel de Stonefish die een heel pijnlijk toxine afgeeft. Gelukkig hadden we een luchtbootje, band en mocht ik op de dolfijn zitten wat ervoor zorgde dat Annelies stuk ging van het lachen.
In principe is er één weg die vanaf Perth langs de westkust naar het noorden gaat. Eén lange rechte weg, met weinig tegenliggers waarvan de helft camperbusjes zijn en naar wie je altijd eventjes zwaait. De omgeving is vrij constant, iets droog, wat struiken, aantal boompjes en veel wind. Deze wind heeft ervoor gezorgd dat we gestopt zijn met uitrekenen hoeveel kilometers we op 1L benzine konden rijden, dit was namelijk om te huilen. En dan te bedenken dat we een route hebben van ongeveer 5000km. Gedurende de rit kom je tegen: kangaroes, wallabies, emu’s, schapen, geiten en koeien. Daarnaast ontzettend veel roadkill wat al vrij snel je aandacht niet meer trekt omdat het er gewoonweg zoveel zijn.
16 November bestond de dag uit kilometers maken. Na Monkey Mia een stop gemaakt bij Eagle Bluff, een mooi uitzicht over de oceaan met helder groen water en vanaf een mooie hoogte haaitjes en roggen zien zwemmen. Na een 300km een stop gemaakt in Carnarvon voor boodschappen en tanken om vervolgens vlot door te rijden naar een rest area langs de kant van de weg een 60km verderop, want het begon al te schemeren. Vele roadtrains (mega lange vrachtwagens) die voorbij reden, aangekropen door Annelies na het vertellen van kannibalistische Aboriginals en ’s ochtends vroeg in ons camperbedje de achterklep geopend om onze slaaphoofden door de frisse ochtendlucht wat sneller bij te laten trekken wat veel getoeter van voorbijgangers opleverde. Deze dag trokken we verder naar het mooie Coral Bay waar we al vroeg in de ochtend aankwamen.
Een lange blog en alweer twee wekwn geleden!
Liefs Xx
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.