Vriendin voor een dag....
Geplaatst
op 02 augustus 2017 om 05:13 uur
Ik word redelijk laat wakker en Mai heeft ontbijt voor me gemaakt. En terwijl ik mn noodles au natural naar binnen slurp boek ik mijn vliegticket van Hanoi naar Da Nang voor acht augustus. Ik was eerst van plan om de trein te pakken, maar die blijkt duurder te zijn en aangezien de trein er ook nog eens negen uur langer over doet, is het geen moeilijke beslissing om weer te gaan vliegen. Als ik klaar ben met mijn noodles spring ik weer op mijn motorbike en rij ik naar Catcat village. Onderweg zie ik een coffeeshop/hostel op een bergpunt langs de weg en omdat ik verwacht dat het wel een mooi uitzicht moet hebben rij ik er naar toe voor een sinaasappel smoothie. Aangekomen op het terras op de tweede verdieping zie ik verreweg het mooiste uitzicht dat ik ooit in mijn leven gezien heb. Nadat ik bijna een uur over mijn smoothie heb gedaan, ruk ik me los van het landschap en rijd ik verder naar Catcat. Je mag het dorp niet in met de motorbike dus die parkeer ik en wandel verder. Het dorpje lijkt een beetje op een Vietnamees openlucht museum en ik rij uiteindelijk pas om 4 uur terug naar het hostel. Aangekomen bij het hostel pak ik mijn rugzak in en samen met Mai neem ik de bus naar Lao Cai. Dat is een stad vlak bij Sapa en Mai heeft me daar uitgenodigd bij haar thuis. Ze had het al eerder over haar oom die er ook zou zijn, dus ik verwachte eigenlijk een soort familiehuis, maar niets was minder waar. Na een stuk gelopen te hebben gaan we een steegje in van minder dan een meter breed met links en rechts om de 4 meter een houten deur. Eén van de houten deuren is haar kamer en dat is een ruimte van 5 bij 4 meter met een open wc er in en een tweepersoons plank. Er is al geen turning back meer, dus ik maak er maar vrede mee. Het is ondertussen etenstijd en ik maak duidelijk dat ik geen korrel rijst ga eten die avond. Dat word gelukkig begrepen en we huren een motorbike en rijden naar een pizza restaurant waar ik een "pizza" krijg, maar wat eigenlijk een plat gemepte quiche is. Gelukkig is alles beter dan rijst op het moment. Tijdens het eten begint Mai ineens op haar telefoon te typen en even later licht mijn telefoon op en zie ik een sms bericht van Mai, die tegenover me zit, met de tekst "how are you feel?". Ik kijk haar verbaasd en lachend aan en vraag waarom ze dat in godsnaam moet sms'en. Maar als ik iets geleerd heb van Vietnam is dat het altijd gekker kan, en dat is een understatement. Waarna ik vervolgens via sms de vraag "Could you be my boyfriend tonight?" krijg. In Nederland zou het heel duidelijk zijn wat ze wou, maar hier in Vietnam zijn ze een heel stuk preutser, dus ik reageer al zachtjes lachend puur uit niewsgierigheid: yeah sure! Waarschijnlijk bij verre niet het slimste antwoord maar we willen nou eenmaal avontuur. Na het eten gaan we naar een coffee shop en daar bestellen we allebei een pilsje volgens Mai is het haar alle eerste biertje ooit en omdat ze zegt dat ze zich al een beetje duizelig voelt neem ik als we weer wegrijden het stuur over. Voordat we wegrijden praat ze nog wat met een jongen die in de bediening werkt en als we net twee straten weg zijn moeten we nog even terug omdat ze hem iets is vergeten te vertellen. Ik begin door het soort gesprek en de lichaamstaal al een donkerbruin vermoeden te krijgen dat ze het over mij had en dat wordt bevestigd als ze later toegeefd dat dat haar ex was. Het kon dus toch nóg een stapje vreemder. We hebben nog een tussenstop in het park en in mijn brein wordt een loop afgespeeld: " hoe ben ik hier in godsnaam terecht gekomen? Hoe ben ik hier in godsnaam terecht gekomen? Hoe be... etc" . Als madam eindelijk klaar is bij het park gaan we terug naar haar kamer en begin ik aan een ongemakkelijke nacht met mijn nieuwe vriendin. Ik ben voor de eerste keer blij dat ze zo ongelooflijk preuts zijn in Vietnam....
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.