Saigon!
Geplaatst
op 28 juli 2017 om 02:44 uur
Voor de volgende dag heb ik braaf mijn wekker om half 9 gezet zodat ik voldoende tijd heb om een tas af te splitsen voor spullen die ik in het hostel wil laten. Je kunt fijne intenties hebben met een wekker, maar dat is natuurlijk maar het halve werk.
Ik moet uitchecken vòòr half twaalf en nadat ik twee keer gesnoozed heb en daarna zelfverzekerd mijnwekker heb uitgezet, schrik ik wakker om 11:20. Snel mijn tassen uitgepakt en opnieuw ingepakt, tanden gepoetst, hostel betaald en on the road again. Als ik mijn hostel uitloop hoor ik fanfare muziek en aangezien ik tijd zat heb, loop ik er heen. Het is bijna aan het eind van een steegje en het zijn een stuk of zes man die een lekker stukkie muziek aan het maken zijn. Ik heb denk ik een trauma opgelopen voor fanfares vanwege de Oosterbeekse "taptoe" (als je het niet kent, prijs jezelf gelukkig) maar dit groepje kan ik toch redelijk waarderen. Rechts van me in de steeg is één van de vele massage salons en omdat de steeg volstaat met mensen, ben ik nog niet aangevlogen door een tuthola met een folder en een hoop "cheap cheap, special for you" etc. Ik ben in Can Tho maar één keer naar een massage salon gegaan en heb het daarna niet meer gedurft. Iedereen kent de verhalen,maar ik met mijn onschuldige hasses nam die verhalen met een korreltje zout, zeker in een massagesalon die er naar mijn idee zeer proper uitzag. Lang verhaal kort: één van de meest schaamtevolle momenten in mijn leven. Voor het uitgebreide verhaal moet je me aan een bar zetten en er een paar rummetjes ingieten. Ik heb uiteindelijk met opgeheven hoofd en een pijnlijke gniffel het pand kunnen verlaten, maar het heeft wel een naar apart gevoel achter gelaten. Nu sta ik weer voor een massage salon en omdat ik niet word aangevlogen kan ik rustig naar het bord kijken en zie ik een "only back" massage staan. Even later ziet een knappe vrouw van in de dertig mij staan, vergeet de fanfare en vraagt: “you want massage?â€Â Omdat ik toch het gevoel heb dat ik de angst moet overwinnen en omdat een back only massage een save bet is, stap ik op haar af en wijs naar het bord. Ik word naar achter geleid twee trappen op en kom in een kamer met twee bedden en een badkamer. Ik trek mijn shirt uit, maar blijkbaar wil ze de rest ook uit hebben want back wordt vertaald als gehele achterkant en niet als rug. Een klein paniekmomentje maar ik vertel haar dat een massage op mijn rug voldoende is en dat is goed. Ik krijg een heerlijke massage, we praten wat en ik vertel mezelf dat ik het voor mekaar heb gekregen om een normale goede massage te krijgen.Â
Helaas, het leven is geen ponykamp. Aan het einde vraagt ze of ik me om wil draaien, omdat ze mijn schouders wil doen en daarna krijg ik, dit keer wat beleefder dan de vorige keer, weer een happy ending aangeboden. Nu kan je waarschijnlijk gewoon vriendelijk nee zeggen, niks aan de hand, toch? Ik weet niet of ik iedereen dit zal begrijpen, maar nadat je dit aangeboden krijgt zijn er twee stemmen, één komt van iets hoger en de ander van beneden. De één zegt hell yeah! En de ander zegt fuck noooooo en ook al is het geen moeilijke keuze naar welke stem je moet luisteren, uiteindelijk is één stem de verliezer en één stem schaamt zich dat de ander uberhaupt eem stem had. Je verliest als het ware de controle. Gelukkig reageerde ik in een reflex om de controle terug te krijgen: “do YOU want a happy ending? I give special price for you, cheap cheapâ€. Na even compleet van haar stokje geslagen te zijn, barstte ze in lachen uit en vroeg ze of ik al happy genoeg was. Ik reageerde bevestigend en alle spanning was de kamer uit. Voor veel mensen is dit denk ik een weinig zeggende overwinning maar ik stapte herboren en vol trots en overwinning de massagesalon uit. Buitengekomen word ik er wederom aan herinnerd dat het leven geen ponykamp is, want de minifanfare staat nu om een enorme met bloemen bedekte kist en iets verderop in het steegje staat een jonge vrouw in een wit gewaad te huilen met de foto van wat waarschijnlijk d´r man was. De enorme kist wordtdoor zes man voorzichtig door het smalle steegje gemanoeuvreerd, komt op de hoofdstraat uit en slaat rechtsaf gevolgd door een massa van mensen en de fanfare. Ik moet denken aan het verkeersongeluk dat ikzelf in Can Tho heb meegemaakt, waarbij een waarschijnlijk oververmoeide of dronken kerel 'snachts op hoge snelheid de verhoging in het midden van de weg inreed. Niemand was erbij behalve ik en mijn vriend Luc. We hebben de man, die in vrij ernstige toestand verkeerde, in zittende positie geholpen en hebben nadat we zeker waren dat een ambulance onderweg was de plek verlaten. We hadden gehoord dat je als buitenlander makkelijk de schuld kunt krijgen van een ongeluk en we waren niet van plan om er achter te komen of dat waar was. Thuisgekomen het bloed van onze handen gewassen en stilletjes nog maar een pilsje gepakt om te bekomen van de schrik. Goede kans dat de man die nu door de hoofdstraat werd getild een soortgelijk lot heeft ondergaan met een wat fatalere uitkomst. Ik ben net weg van de menigte als er een motorijder op me af komt die bijna tegelijkertijd “hello, hello where you fromâ€Â zegt en me een boekje in de handen duwt met allemaal positieve verhalen over hem. Hij wil me wel rond de stad leiden en uiteindelijk naar het vliegveld brengen. Nadat ik hem voor een derde keer naar de prijs vraag, zegt hij dat het 3 miljoen Dong is (120 euro). Omdat ik al een tijd in Vietnam woon, weet ik dat dat ongeveer tien keer te veel is en ik gniffel en vertel hem beleefd dat het me spijt, maar dat ik het geld simpelweg niet heb. Uiteindelijk zakt hij tot 600.000, maar ik vraag hem me alleen bij de kerk af te zetten. Na de kerk pak ik een Über naar the Independence Palace en zie daar puur toevallig een prachtige scène. Een jongetje blijft voor een bord "verboden voor auto's" stilstaan,  hij roept zijn moeder terug, kijkt vertwijfeld en wijst naar zijn speelgoedautootje. De moeder blijft zoals alleen moeders dat kunnen begripvol en geduldig, maar ik proest het uit van het lachen. Na het paleis verlaten te hebben, zie ik de moeder en het kind weer en raak ik aan de praat met de moeder. Ik mag van haar, maar niet met alle harte van het kind, samen met het kind op de foto voor het "verboden voor auto's" bord. Ook nodigt ze me uit om als ik ooit langs Vunz Tau (een kustplaatsje) kom, haar maar te bellen dan heeft ze wel een plek voor me.Â
Onthouden voor de terugweg!
Nog wat sightseeing later zit ik wat overheerlijke eeuwige noodlesoup naar binnen te stouwen in de buurt van het vliegveld.
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.