Week 5
Geplaatst op 26 maart 2018 om 12:22 uur
Deze week zijn we begonnen met een nieuwe en weer leuke groep nursing students. Deze groep is wel een stuk drukker. En daar bedoel ik mee: zeer luidruchtige, constant zingende en dansende Malawianen! Dit zorgde er wel voor dat de busrit nog gezelliger werd door al het gezang en dans terwijl we door Malawi aan het rijden zijn op naar de Primary school waar we deze week de opdracht ‘School Health’ hebben uitgevoerd. De Primary school is weer een hele ervaring op zich. Klaslokalen waar meer dan honderd kinderen inzaten en kleiner dan een lokaal is wat in Nederland voor maximaal 30 kinderen bestemd is. De kinderen die buiten aan het spelen waren kwamen allemaal meteen naar de bus toegerend en zodra we uitstapten achtervolgde een grote groep kinderen ons overal waar we waren. Ik dacht in eerste instantie dat dit zowel voor ons (Mare en ik) als voor de andere verpleegkundigen was, maar toen ik dat vroeg aan iemand uit onze groep was het antwoord: ‘No, they’re all watching you ‘the Azungu’s’, because some of the kids have never seen one before’. Lekker dan, dacht ik. Ik hou er al zo van om in het middelpunt van de belangstelling te staan en nu sta ik het voor meer dan 3000 kinderen. Het was zelfs zo dat de leraar de kinderen weg moest wegjagen. Het was wel heel lief om te zien dat sommigen heel verlegen een handje naar je opsteken en dan snel weglopen. Sommigen durfden na een tijdje wel een handje te geven. En toen andere zagen dat dit helemaal niet zo eng was kwamen ze in hordes op ons af. Na een tijdje was het zelfs zo dat mijn armen vol met allemaal kinderhandjes zaten. Ik kreeg ze ook echt niet zo makkelijk meer los.. Voortbewegingen ging ook niet meer en aangezien er op dat moment niemand was die voor mij in het Chichewa kon zeggen dat het nu genoeg was, dacht ik aan het enige woord in Chichewa wat mij misschien wel zou kunnen bevrijden uit deze toch wel ongemakkelijke positie. “Bassie, bassie” zei ik tegen de kinderen. Dit betekent ‘klaar’ en ze lieten mij gelijk los.
We hebben deze week vooral gekeken naar de gezondheid van de kinderen op school. Zo hebben we op dinsdag kinderen met een beperking onderzocht. Dit kon verschillen van visuele beperkingen naar mentale beperkingen. We gingen de kinderen meten, wegen en verder lichamelijk onderzoek doen. In Nederland doen de artsen het lichamelijk onderzoek, maar hier moeten de verpleegkundigen het ook kunnen. Ik heb hier veel van geleerd en alle nursing students stonden ervoor open om mij dingen uit te leggen en voor te doen. Sommige dingen waren wel erg aangrijpend. Zo was er een jongen van 15 jaar oud die tijdens een polio uitbraak is geboren. Deze jongen kan niets... Zowel mentaal als fysiek. Het was overduidelijk dat hij continue pijn heeft, maar je kan gewoon niets voor hem betekenen...
Donderdag ging om 04.45uur de wekker. We gingen het gras maaien voor het ziekenhuis om zo geld in te zamelen voor de fundraising. Zo kunnen we iets kopen voor de school waardoor de omstandigheden daar wellicht verbeterd kunnen worden. Er werd ons gezegd dat we er om 05.00uur moesten zijn, maar we kennen de Malawianen ondertussen wel langer dan vandaag. Om 05.30uur kwamen we aan op de afgesproken plek. En ja hoor we waren alsnog een van de eerste. Op tijd komen kennen de Malawianen niet en ondertussen hebben we dit door en zorgen we dat we altijd een kwartier tot half uur ‘te laat’ zijn. Het gras hier moet hier met de handen worden gemaaid. Je hebt dan een soort lang mes voor en met een behoorlijke kracht moet je dan het gras weg zien te snijden. Nou al snel stonden de blaren in mijn handen...
Op vrijdagavond gingen we gezellig met z’n allen (co’s en wij) eten bij Paka Rossa. We hadden onze driver ‘Jeremiah’ uitgenodigd om mee te eten met ons. Deze man is zo aardig en verdiend zo weinig dat hij het dubbel en dwars verdiend had om met ons een hapje te gaan eten. Jeremiah vertelde dat hij per maand ongeveer 35.000 MKW verdiend. Dit is ongeveer 35 euro.. Zijn maaltijd en drinken kostte al ongeveer twee weken werken voor hem... Ergens voelde ik mij schuldig omdat hij nu kon zien wat wij kunnen en wat hij niet kan vanwege het geld, maar aan de andere kant denk ik dat we hem een hele mooie avond hebben gegeven. Na het eten zijn we naar een feestje gegaan bij Paka. En het was zeker een feest! Er werd volop gedanst en de sfeer zat er goed in. Ik heb zelfs geprobeerd salsa te dansen met een man die dit erg goed kan, maar ondanks dat hij zijn best deed om mij te leiden, bakte ik er echt werkelijks niks van. Ach je weet wat ze zeggen.. ‘oefening baart kunst’..
Zondag gingen we naar Lake Chilwa! Na bijna twee uurtjes rijden, waarvan we een uur met z’n 4e knus op de achterbank moesten zitten omdat onze gids erbij kwam, kwamen we aan bij Lake Chilwa. We gingen met een kano het gigantische meer op om zo naar het eiland toe te gaan waar wij met onze gids Chipi meerdere villages gingen bezoeken. Toen we er aankwamen zagen we al gauw dat deze mensen nog minder hebben dan op het vaste land. De mensen hier leven van wat ze verbouwen (soms maar 1x op de dag een maaltijd), slapen op de grond en hebben geen elektriciteit, douches, wc’s of andere luxes. We hebben een paar huisjes mogen bekijken, maar hier ligt werkelijk niks in. We hebben van alle drie de villages de hoofden van de stammen ontmoet. Deze mannen hebben, volgens hen, de luxe dat zij op een betonnen vloer mogen slapen i.p.v. op een zandvloer. Ik weet nou niet wat ik liever zou hebben…
Ook hier waren de mensen weer zo gastvrij en vriendelijk. We hebben een schooltje bezocht wat bij één van de villages hoort. De broer van onze gids (Isaac) heeft ervoor gezorgd dat het schooltje er kwam. Hij heeft het gefinancierd door toeristen (zoals wij) mee te nemen naar het eiland. Wij raakte in gesprek met Isaac en hij vertelde ons dat hij zelf in hele erge armoede is opgegroeid en daarom dit voor deze mensen wilt doen. Ik kon mij bijna niet voorstellen dat deze man, die zelf ook niet rijk is, zoveel geld en tijd steekt in andere die het meer nodig hebben dan hij. Daar zouden veel mensen een voorbeeld aan kunnen nemen! Het schooltje wat hij, ondertussen twee jaar geleden, heeft neergezet bestaat uit wat hout en riet. Verder stond er niets in en het was net zo groot als mijn keuken in Nederland. Mare had pennen meegenomen vanuit Nederland om uit te delen in Malawi. Ze had hier een groot deel van meegenomen naar Lake Chilwa en dit gegeven aan het hoofd van de school. De waardering hiervoor was van zijn gezicht af te lezen! Er werd ons verteld dat ze in mei de school gaan opknappen/verstevigen met bakstenen. Dit had even tijd nodig want er moest eerst geld worden verzameld voor het cement waar de stenen van gemaakt zijn. Wij hebben voorgesteld aan Isaac om te komen helpen wanneer het zover is. Hij zegt ons een bericht te sturen tegen die tijd en dankbaar te zijn voor de hulp. Na een rondje te hebben gelopen op het eiland en andere villages te hebben gezien, kwamen we weer terug bij de villages van het schooltje. Ze waren druk bezig met een traditionele dans en zang om Siem en Anne-Fleur (co’s die een nacht in de village hebben geslapen) te bedanken. Ik had aan het begin van de dag al wat gedanst met de mensen hier omdat de muziek aan stond en dat vonden ze helemaal geweldig. Anne-Fleur werd al snel gevraagd om mee te dansen. Na die eerste dans zag ik één van de vrouwen al naar mij kijken. Ik dacht meteen “nee toch”, maar jawel.. Ik werd ook gevraagd om mee te doen. Ik kreeg een soort doek om mijn middel en daar begon de dans. Het maakt mij ook allemaal niet meer uit. Dansen zoals zij kan ik echt niet, maar door mee te doen tover je wel een glimlach op al die smalle bekjes!
Nieuwe vlog! https://www.youtube.com/watch?v=oHJhUro0oqw
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact