Week 3
Geplaatst op 12 maart 2018 om 12:53 uur
Weer een week waar ontzettend veel in is gebeurd. Deze week stond ik weer op de Female Ward, maar wanneer er niet veel te doen was ging ik na de Ward round naar het lab om te prikken. Ik heb weer bloed geprikt, MRDT, HB en BF (blood film). Ik krijg het allemaal steeds meer onder de knie. Ook met het opzoeken en opschrijven van gegevens. Na een paar ochtenden had ik nauwelijks nog begeleiding nodig en ging ik aan de lopende band door. De ene na de andere patiënt kwam voor één van de bovenstaande dingen. Er worden veel jongere kinderen geprikt voor de Malariatest, waar dus ook een hoop gehuil bij komt kijken. Om ervoor te zorgen dat de kinderen niet meteen een trauma krijgen aan de ‘Azungu’ (een blanke) die hun pijn heeft gedaan, kwam ik op het idee om de kids na de prik een ballon te geven gemaakt van een handschoen. Iedereen weer gelukkig! Aan het begin van de week was ik, toen het wat rustiger werd op het lab, Marjo gaan halen zodat we op elkaar konden oefenen met de venapunctie. Eerst Marjo op mij en vervolgens andersom. Beide in 1x raak! We mochten van de prikbaas ‘Umali’ een FBC = Full Blood Count (volledig bloedbeeld) laten doen waaruit bleek dat we beide kerngezond zijn. Gelukkig maar! We kregen er gelijk een heel uitgebreide en interessante uitleg bij. Vervolgens vroeg ik aan Umali of we ook konden achterhalen welke bloedgroep we hebben. Zoals ik op dag 1 al had gezien gingen we op precies dezelfde manier onze bloedgroep achterhalen. Ik ben 0 negatief en Marjo is 0 positief. Een leuk weetje voor ons en handig om te weten mocht het misschien ergens nog nodig zijn.
Op het moment dat het rustig was op zowel de Female Ward als op het lab ging ik verder kijken naar waar ze mijn hulp konden gebruiken. Zo heb ik op OPD een vrouw gezien die was gebeten door een Black Mamba (slang). Hierdoor was haar hele linkerarm enorm opgezwollen, maar omdat ze naast medicatie geven niks voor haar konden betekenen, is ze weer naar huis gestuurd met een ‘mitella’ gemaakt van verband.
Op woensdag gingen Marjo en ik voor het eerst mee op outreach. Om 11.00uur vertrokken we richting het Health Centre waar de outreach naar toe zou gaan deze week. In een hobbelige ambulance mochten Marjo en ik lekker knus beide voorin zitten en de mannen (de clinician Andrew & verpleegkundige Dennis) gingen achterin. Het was maar een half uurtje rijden dus we waren er zo, maar omdat je nu de ‘grote’ weg af ging om bij het Health Centre te komen zie je meer van het binnenland. Ook al regende het toen wij in de ambulance zaten, Malawi is en blijft een prachtig land! Eenmaal aangekomen bij het Health Centre waren de taken al snel verdeeld. Andrew sprak met de patiënten, Marjo schreef gegevens op en ik rekende en telde de medicatie uit die de patiënt nodig had voor een maand lang. De medicatie was voor patiënten met epilepsie. Na het uitdelen van de medicatie ging Andrew nog in gesprek met de plaatselijke clinician over hoe het er gaat. Het gesprek hebben wij mogen bijwonen en hieruit bleek dat er een zeer tekort aan middelen en materialen is in het Health Centre waardoor patiënten vaak worden doorverwezen naar het St. Lukes Hospital of het ziekenhuis in Zomba. Doordat de mensen vaak geen geld hebben voor vervoer moeten zij dus lopen (wat erg lang kan duren) of met de motor (wat erg gevaarlijk kan zijn). Volgende keer gaan we voor een outreach die verder weg ligt. Zodat we nog meer kunnen zien van het binnenland van Malawi.
Op donderdag hadden we een meeting met de principal van de nursing school. Wat een voorstelrondje moest zijn bleek uiteindelijk veel meer, want zij zei dat we de komende vier weken geacht worden mee te doen met de nursing school ‘community project’. Waar wij natuurlijk niks vanaf wisten. In overleg met de matron van het ziekenhuis ‘miss Chinqwapa’ werd besloten dat dit niet hoeft, maar ergens lijkt het ons ook wel weer erg leuk. We hebben daarom in overleg met Chris en school besloten het project de komende vier weken mee te gaan lopen. In eerste instantie was ik bang dat hierdoor mijn ‘ziekenhuisweken’ zouden worden ingekort, maar Chris vertelde ons dat het geen probleem is deze later in de tijd van onze ‘researchweken’ in te halen. Dit betekent dat we nog maar 6 weken hebben voor onze research, maar aangezien we onze leerdoelen van school mogen aanpassen is dit geen probleem en gaan we de komende vier weken weer een nieuwe uitdaging aan. Met het community project heb je elke week een nieuw onderwerp wat je gaat onderzoeken/observeren en waar je vervolgens een report over schrijft. Dit doe je allemaal in samenwerking met de nursing students.
Op vrijdag ben ik samen met Marjo en Lisa de hele dag naar Zomba geweest. Eerst gingen we de ‘stad’ in om wat spullen te kopen, waar ik mij verbaasde over het aanbod. Normaal gaan we op dinsdagavond naar Zomba, maar de meeste winkels zijn dan al gesloten. Na de koopjes zijn we richting Zomba plateau gegaan. Eerst hebben we wat geluncht onder het genot van een heerlijke ijskoffie en vervolgens zijn we verder het plateau opgegaan. De taxi die ons naar boven bracht hadden we nog niet eerder gehad. Dit komt omdat we altijd eerst twee andere chauffeurs bellen en Lisa hem pas als laatste wilde proberen. Al snel begreep ik waarom ze dat altijd in die volgorde doet. Ik ben namelijk blij dat we de top hebben gehaald. De auto waar we in zaten viel met regelmaat uit tijdens onze rit naar boven en stond veel te hoog in zijn toeren, maar wat wil je wanneer de chauffeur schakelt van zijn 2 naar de 5. Al snel werd besloten dat we de terugweg liever lopend teruggingen, dan om nog een keer in die auto te stappen.
Op naar Majete! Zaterdag vertrokken we met 9 man om 12.00uur naar het wildlife park Majete. We waren nog niet heel ver voor er iemand vooraan het busje zei dat er binnenin iets aan het roken was en dat ze vonken zag vliegen. Daar gaan we weer dachten we... Er is ook altijd wel wat wanneer we een grote reis ergens naar toe willen maken. Gelukkig had de driver het al snel opgelost en konden we weer verder. Niet iedereen had er vertrouwen in, maar we hebben wel in ergere vervoersmiddelen gezeten dus gingen we met alle vertrouwen die we hadden in de driver, onze reis weer voortzetten. Onderweg hebben we weer genoten van alle landschappen waar we doorheen reden! Eenmaal aangekomen in Majete hebben we nadat we onze spullen bij de tenten hadden gebracht (onder begeleiding van een guard) weer een stukje terug gelopen om bij het restaurant te gaan eten. Hier heb ik een heeeeeerlijke kipburger op waar ik goed vol van zat. Na het eten was eigenlijk iedereen al wel moe van de lange reis en zijn we op tijd gaan slapen. De volgende ochtend om 6 uur hadden we namelijk de eerste safari gepland staan. Het slapen in een tent op het terrein van een wildlife park is best spannend, maar wel een hele ervaring. Het zou zomaar kunnen dat er een wild dier vlakbij je tent komt en als dat dier dan toevallig een olifant is mag je gaan hopen dat hij niet met je tent wil spelen.
Tijdens de eerste safari zijn we behoorlijk wat dieren tegengekomen, zoals nijpaarden, zwijnen, waterbucks, apen en zo nog wat dieren. Helaas waren de olifanten, leeuwen en zebra’s nog goed verstopt op deze vroege ochtend. Na de safari zijn we gaan ontbijten bij het restaurantje aan het zwembad. Vanuit dit restaurant had je ook zicht op een klein drinkplaatsje voor de dieren van het wildlife park. Hier hebben we vooral zwijnen in zien liggen ‘chillen’. Na het ontbijt was het al zo warm dat we maar snel onze bikini zijn gaan halen om vervolgens het zwembad in te duiken. EINDELIJK die bikini en de korte broekjes aan kunnen doen. Een heerlijke middag in de zon gehad waarbij ik ondanks het continue smeren met factor 50 helaas toch hier en daar verbrand ben. Ach je weet wat ze zeggen... ‘vandaag een tomaatje, morgen een chocolaatje’ (in mijn geval niet helemaal waar, helaas). Om 16.00uur volgde onze volgende safari. Vol goede moed dat we eindelijk iets van de big five zouden gaan zien, stapte we de auto in van onze ranger van vandaag ‘Osman’. En we hadden geluk! Terwijl Osman ons iets aan het uitleggen was over een boom riep Anne (co) ineens dat ze een olifant zag. In eerste instantie dacht ik dat het vals alarm was, we wilden namelijk zo graag de olifanten en de leeuwen zien dat er al een paar keer werd geroepen in de auto dat ze er een zagen, maar nu was er niets minder waar en waren daar dan inderdaad eindelijk de olifanten. Ze waren behoorlijk ver weg dus onze held Osman ging in volle toeren door allerlei bosjes en over verboden privé weggetjes heen om ze van dichterbij te kunnen zien. En dat is hem goed gelukt ook! Heel de kudde is voor onze neus overgestoken en onze safari was hierna eigenlijk al compleet. Met een voldaan gevoel gingen we dan ook, onder het genot van een rood wijntje, gezellig met z’n allen op zo’n 20 meter afstand van ongeveer 11 nijlpaarden een pauze houden bij de zonsondergang. Spannend was dit wel, want nijlpaarden zijn erg agressief en zijn de grootste oorzaak van de meeste sterfgevallen van wilde dieren in Afrika. Ik ben niet heel bang aangelegd voor dieren, maar dit vond ik toch wel even spannend. Gelukkig hadden we een guard bij ons met een geweer voor in noodgevallen.
Eenmaal na het diner terug op het community camp, wat voor ons dit weekend onze thuisbasis was, bleek het dat we net een paar olifanten hadden gemist. De enorme uitwerpselen vlakbij onze tent waren hier een duidelijk bewijs van. We zijn nog even wat spelletjes en drankjes gaan doen voor we in onze tent doken. Helaas was dat het weekend alweer. We zijn na het ontbijt en een frisse ochtendduik weer richting Malosa gegaan en we hebben de dag/weekend/week afgesloten met weer een heerlijke BBQ bij de co’s.
Ook is vlog 3 weer te zien! https://youtu.be/lQgSDTk4m4I
Reacties
|
Roos ban Delft |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact