Been there, done that!
Geplaatst
op 26 oktober 2018 om 16:57 uur
Afgelopen week heb ik de Kilimanjaro beklommen. Toen ik
vanuit Nederland vertrok had ik al het idee om deze berg te gaan beklimmen. Het
was zeker niet makkelijk maar ik heb de top gehaald. De Kilimanjaro is met 5982
meter de hoogste berg van Afrika. We hebben de berg beklommen via de 7-daagse
Machame route.
Vorige week vrijdag
zijn we vanuit Arusha vertrokken richting de eerste gate. Ik ging samen
met Emma, een van mijn huisgenootjes hier. We werden vlakbij ons huis opgehaald
door de hele crew dus we konden gelijk al kennis maken. Het was gek om te zien
hoeveel spullen er mee moesten om deze berg te beklimmen. Nadat we bij de gate
kwamen hebben we onze mede klimmer Erik en de rest van de crew ontmoet. Na wat
papierwerk zijn we van start gegaan.
De eerste dag ging vooral door het regenwoud. We gingen
polle polle ( langzaam in het Swahili) de berg op. We hebben hier vooral van de
natuur kunnen genieten. Zo’n eerste dag is altijd spannend. Je weet niet wat je
kunt verwachten. Je weet niet wie je medeklimmers zijn. Je weet niet hoe het
kamp eruit zien. En de vraag die de hele week door je hoofd blijft spoken: Ga
ik de top halen? Na een wandeling van 6
uur met helaas de laatste 2 uur regen kwamen we aan in het eerste kamp: Machame
camp op 2980 meter.
Na de eerste nacht in onze tent zijn we na een lekker
ontbijtje weer van start gegaan. We hadden geluk want het was inmiddels weer
droog. Op dag 2 begon het landschap al wat te veranderen. De echt hoge bomen
waren er niet meer en ’s nachts was het ook een stuk kouder dan we gewend zijn
in Arusha. Na 6 uurtjes wandelen waren we weer in onze nieuwe kamp: Shira Cave
camp op 3840 meter. Ik verbaasde me er over dat de porters zo snel ons kamp
hadden afgebroken in de ochtend en in de middag al weer hadden opgezet toen wij
in het kamp aankwamen. De porters lopen elk met 20 kilo bepakking en hun eigen
rugzak de berg op. Zij lopen dezelfde route als wij doen maar dan in een veel
kortere tijd. Echt respect voor hen want dat is zeker niet makkelijk!
Op dag drie zijn we naar Baranco camp gelopen. Dit was een
pittige wandeling omdat we Lava Tower moesten oversteken. Lava tower is een
soort berg die je over moet voordat je verder kunt met je reis naar de top. We
stegen vandaag dan ook naar 4600 meter op Lava tower. En zijn daarna weer flink
gedaald om uiteindelijk in Baranco camp op 3900 meter te kunnen slapen. Het is
goed om alvast een beetje de hoogte in te gaan tijdens het wandelen, dan went
je lichaam hier aan.
Dag 4 was een bijzondere dag. Emma was jarig. De gids wist
dit al van te voren en had geregeld dat er taart voor haar gebakken werd en dat
ze een bloemetje kreeg. Bij het ontbijt ging de tent open en stond daar de hele
crew met de taart en begonnen ze te zingen. Ook had ik vanuit Arusha een
kaartje mee genomen waarop alle meiden uit het huis wat hadden geschreven. Het
was leuk om te zien dat ze verrast werd en alle moeite echt waardeerde. Dag 4
was ook bijzonder omdat we de Baranco Wall moesten over steken. Dit is wel even
ander koek dan de vorige dagen. De Baranco Wall moet je letterlijk op klimmen.
De vorige dagen konden we nog wandelen maar dat zat er vandaag niet in. In het
begin was dit wel een beetje eng, het is toch best hoog en je zit nergens aan
vast. Maar met behulp van onze gidsen zijn we veilig boven gekomen! We sliepen
in Karanga camp op 4040 meter hoogte.
Dag 5 was een redelijk makkelijke dag. We zijn naar Barafu camp op
4672 meter gegaan. Wel was het al een stuk kouder dan de dagen hiervoor. We
gingen natuurlijk ook weer flink de hoogte in en er stond veel wind. Dag 5 was
ook een beetje spannend, deze nacht gaan we naar de top namelijk. Nog steeds
blijft de vraag: Ga ik de top wel halen? Door mijn hoofd spoken. Het was fijn
om te horen dat onze gidsen er vertrouwen in hadden dat we het gingen halen,
ook had niemand van ons nog echt last gehad van de hoogteziekte.
Dag 6 was D-Day. We werden om 23.00 wakker gemaakt om ons
aan te kleden en even wat te eten. Ik was goed voorbereid, want zoals jullie
weten heb ik het altijd koud. Dus 9 lagen kleding aan mijn boven lichaam, 5
broeken, een sjaal, muts, balaclava, 2 paar sokken en een paar handschoenen
verder en ik was klaar voor de tocht. Om 00:00 begon onze tocht naar de top.
Het weer zat niet echt mee: het sneeuwde en er stond heel veel wind. Gelukkig
kon ik achter de gids lopen zodat hij mij letterlijk een handje kon helpen. Na
5 uur lopen kwamen we bij Stella point, het punt voor het allerhoogste punt. Ik
was erg blij om dat bord te zien. Vanaf nu wist ik: Ik ben er bijna en nu ga ik
het halen ook! Van een huisgenootje hadden we gehoord dat het laatste stuk niet
meer zo moeilijk was dus dat gaf hoop. Om 6:00 bereikten we de top! Wat waren
we blij dat we het gehaald hadden! Helaas was het heel erg bewolkt dus hebben
we niet van het uitzicht kunnen genieten. Maar het was super gaaf om te doen! Once
in a lifetime experience! Na wat foto’s en een paar tranen zijn we weer naar
beneden gegaan. Letterlijk rennend! We deden er 6 uur over om naar boven te
gaan en 2.5 uur naar beneden..
Eenmaal weer op het kamp hebben we wat gegeten om een beetje
op te warmen en vervolgens moesten we nog 4 uur verder lopen naar het volgende
kamp waar we gingen overnachten. Het laatste stuk van deze tocht was erg zwaar.
Het regende en ik was kapot. Samen met onze gids heb ik daarom iets rustiger
aan gedaan en uiteindelijk heb ik het kamp (Mweka camp) gehaald. Helemaal uitgeput ben ik in de tent geploft
en kon ik me eindelijk weer omkleden en opfrissen. Wat een dag: van 4672 meter
hoog naar 5895 meter en vervolgens afdalen naar 3100 meter. Gelukkig voelde ik
me naast de vermoeidheid en spierpijn goed!
De laatste dag moesten we nog 4 uur naar de gate om weer
naar huis te kunnen. Dit lijkt niks in vergelijking met de vorige dag maar de
vermoeidheid zat er flink in bij mij. Vooral mijn voeten en benen deden pijn.
Ik was dan ook blij toen we eindelijk bij de gate aankwamen. Na het laatste
papierwerk zijn we met een busje verder afgedaald en hebben we nog geluncht met
de hele crew. Na het eten werden onze certificaten uitgedeeld en werd er voor
ons gezongen. Echt heel bijzonder om te zien hoe Tanzanianen overal een feestje
van weten te maken door te zingen. Nadat wij de certificaten hadden uitgedeeld
was het voor ons tijd om onze fooien te geven. Dit is in Tanzania heel
gebruikelijk. Het is gek om te beseffen dat een deel van de crew afhankelijk is
van deze fooien om te leven. Het loon dat zij krijgen voor dit mega zware werk
is maar heel minimaal. In Nederland zou niemand voor dit loon een porter willen
zijn.. Het was dus fijn om hen wat extra’s te kunnen geven zodat zij hun families
kunnen onderhouden.
Moe maar voldaan kwamen we om 4 uur thuis. Hier heb ik genoten
van een lauwe douche ( het blijft tenslotte Afrika..). Na het eten nog even met
het thuisfront gebeld om te laten weten dat ik nog leefde en daarna heerlijk op
tijd gaan slapen. Het was een hele leuke, heftige, indrukwekkende week maar
zeker de moeite waard! Ik zou het iedereen aanraden om ook te doen, je ziet
zoveel mooie dingen onderweg en het gevoel als je de top hebt gehaald is
overweldigend!
Hier kunnen jullie de foto's vinden:
https://www.polarsteps.com/DaimyKogelman/915866-tanzania-stage Lieve groetjes vanuit Tanzania!
Reacties
Nolda en Henk
Geplaatst op 29 oktober 2018 om 21:43 uur
Hallo Daimy Wat een prestatie om zo/n berg te beklimmen, en wat zult je genieten,
van de prachtige natuur. wat zou Opa kogelman trots op je zijn, hij was ook een echt
natuur mens. dit kunnen ze je nooit meer afnemen, wat fijn dat je dit allemaal mee
mag maken. Nog een fijne tijd, en bedankt voor je mooie verslag en fotos.
Heel veel lieve groetjes Nolda en Henk
|