Schatten van de natuur
Geplaatst
op 06 januari 2018 om 19:44 uur
Toen we in het begin hier op het eiland kwamen en we verkeerd reden toen we op zoek waren naar de school van de kinderen, kwamen we uit bij Lagoon. Een inham van de kust waar veel cactussen staan, het ziet er iet wat western uit. Mmmm dacht ik... als dit de natuur van Bonaire is ... Maar nu we verder in de tijd zijn en het regentijd is, wat naast de muggen ook een voordeel geeft dat alles groener is dan in het begin, zie je steeds meer hoe mooi het eiland is... prachtig zelfs...
Zo laat het eiland en de oceaan ons elke keer weer verrassen want wat voor een moois hebben we allemaal al gezien..., niet normaal. Al vinden de kinderen me zwaar overdreven reageren als we weer flamingo's zien...
"Wat vind jij nou zo bijzonder aan flamingo's ? zegt Luca dan...
Ach laat maar... daar kom je nog wel achter, later als je weer thuis bent en je niet meer dan een eend in de sloot ziet zwemmen denk ik dan...
Maar elke keer als je hier gaat snorkelen kom je toch weer bijzondere beesten tegen.
Het blijft altijd een feest als je een schildpad ontdekt , een pijlstaart rog was ook top, ik was helemaal blij een baloonfish te zien en een octopus. Buiten alle duizenden bijzonder mooi gekleurde vissen zag Luca een lionfish en Kas spotte in de verte een school dolfijnen. Hoe geweldig is dat!
Dan heb je nog de imposante duikende pelikanen.. prachtige beesten. De lora's (papegaaien) die in een groep van 15 over vliegen. En de kleine variant van de lora's, de parkietjes, zo schattig.
Ook toen we zoals elke dinsdagochtend in de mangrove aan het werk gingen en een stuk moesten varen om daar te komen. Dit keer was het haast windstil en voeren terug van de mangrove naar de kant toen we nadat we een schildpad hadden gespot naast ons bootje, allemaal scholen ansjovis zagen zwemmen ..., prachtig. Even je hand in het water en we hadden ze te pakken! M'n hart maakt dan een sprongetje van geluk... super!
We leerde al vroeg Chris kennen, een man die voor een half jaar hier werkt bij de douane. Hij had gedoken in grotten. Of we mee wilde gaan... Ja tuurlijk.... Maar moeten we dan ook ergens onderdoor duiken want dan gaat er bij mij een rem op... hou ik dus echt niet van. Ja dat kan maar hoeft niet zei Chris.
Oke, wij duikerszaklampen gehuurd en samen met nog een andere jongen, Martijn, gingen we de grot in...
Eerst een meter of 7 naar beneden de grot in waar het warm en vochtig was. Het was daar al heel stil en mooi maar gingen door het water via een smalle opening naar de 1ste kamer. Niet de bodem raken want anders zou het water troebel worden van de kalk die op de bodem lag.
Toen we in de 1ste kamer waren had je de keus om daar te blijven of onder water naar de 2e kamer te zwemmen onder een grote rots door. Je zou dan 2 meter diep moeten zwemmen en 4 meter ver....
Chris ging voor en scheen met de lamp zodat je kon zien waar naar toe je moet zwemmen. Daar ging Martijn, en Andre....
tja... daar zit je dan alleen....doet ze het wel of doet ze het niet.
Gelukkig kwam Chris terug met de beste oplossing ooit.... zullen we samen gaan, dan kan ik je een zetje geven als je het niet redt. Niet nadenken en gaan.
Hoe eng was dat want om zonder te duiken naar de diepte te zwemmen en dan nog 4 meter naar voren is best een uitdaging maar ik was er..... buiten adem.
De beloning was groot... prachtige stalagnieten en stalagtieten. Chris liet zien dat er in de grot zoet water op zout water drijft en als hij dook naar ongeveer 8 meter diep dat je op die scheidingslijn het water troebel wordt, een soort babyolie waardoor je hem niet meer zag. Dus op 4 meter was Chris gewoon verdwenen. Bizar.
Wat een ervaring.... rillen van de adrenaline maar wat een prachtige verborgen schat van de natuur....
Reacties
Arnoud
Geplaatst op 10 januari 2018 om 13:02 uur
Weer een prachtig verhaal. Deze ervaringen vergeten jullie nooit meer. Die grot lijkt mij bere eng . Heel dapper hoor. Het snorkelen is ook mijn mooiste natuurbeleving tot nu toe, als is een bootje op een Fries watertje ook prachtig. Veel liefs
|