Eerste dagen (6 oktober – 11 oktober)
Geplaatst
op 12 oktober 2017 om 09:50 uur
Vrijdagochtend toch wel met spanning in de beentjes naar
Schiphol. Zit mijn paspoort wel in mijn tas? Heb ik alles in mijn koffers
gestopt wat ik nodig heb? Wat ga ik aantreffen in Addis Abeba op de Ethiopian
Youth Sports Academy (EYSA)? Bovendien wordt dit mijn eerste trip buiten
Europa!! Gelukkig had ik mijn vader en mijn zusje Inge mee, die nog even
afscheid konden nemen op Schiphol. Daarna was het zoeken naar Nout, Sjors en
Jochem om samen in te checken en onze bagage in te leveren. De McDonalds bracht
nog een laatste Westers ontbijt voordat we vertrokken naar het verre Ethiopië.
Na een heel ontspannen vliegreis, die ons via Istanbul
naar Addis Abeba Bole Airport leidde, bleek op het Ethiopische vliegveld één
koffer te ontbreken. Sjors heeft dus even een paar dagen moeten leunen op de
vrijgevigheid van zijn reisgenoten. De koffer vond een paar daagjes Amsterdam
toch een iets beter plan. Vrijdag 6 oktober zijn we dus ’s avonds goed
aangekomen in Ethiopië en zijn we door Woldegabriel naar de Academy gebracht.
Hier kregen we ons appartement voor de komende 2,5e maand te zien.
Helaas waren ze even vergeten dat we met 4 man kwamen… Sjors en Nout hebben de
eerste twee nachten dus even goed kennis kunnen maken.
Op zaterdag zijn we met Nout de Academy en Addis Abeba
wezen verkennen. Na een heerlijk injera (een soort luchtige pannenkoek gemaakt
van tefmeel) ontbijtje bij het Zola International Hotel aan de overkant van de
straat, hebben we een wandeling gemaakt over de academie. We hebben even een
kijkje genomen bij de atletiekbaan, het voetbalveld, de tennisbaan, het
handbalveld en het vanzelfsprekend lege zwembad. Al wordt het diepere gedeelte
van het bad, iets volgelopen met regenwater, inmiddels bewoond door een aantal
ganzen. De gym zit in de bibliotheek, maar dat is gewoon logisch. Na de
verkenningstocht over de academie hebben we de taxi gepakt voor de schappelijke
prijs van 250 birr (ongeveer 10 euro) naar het oude centrum van Addis Abeba.
Daar woont namelijk Mister Ambassador of Ethiopia: Sami. En als iemand je iets
kan vertellen over Ethiopië, de gebruiken, de mensen en de taal is het Mister
Ambassador wel. Van tevoren hadden we Sami niet kunnen bereiken, dus gingen we
zoals zoveel dingen in Ethiopië gebeuren op de gok naar zijn huis. Eenmaal daar
aangekomen bleek Sami inderdaad niet thuis te zijn, maar ontvangen door zijn
zusje en moeder (vooral Noutie werd erg enthousiast onthaald), mochten we
direct plaatsnemen op de bank vlak naast de veel te grote televisie in het
knusse Ethiopische huisje. Sami’s zusje ging direct op zoek naar Sami, want die
zou vast wel ergens in de buurt rondhangen. En ja hoor, een tijdje later stond
er ineens een vrolijke, gezette Ethiopiër met een vest van een Nederlandse
amateurvereniging in de woonkamer. Mister Ambassador was gearriveerd. Moeders
had ondertussen al koffie gemaakt en dus werd ons onze eerste echte bunna
(Amhaars voor koffie) voorgeschoteld. Vooral Nout en Sami hadden veel om bij te
praten en bovendien had Nout wat cadeaus voor Sami en zijn familie meegebracht
uit Nederland. Na veel geklets en een paar bakjes koffie, werd Mister Mulugeta
gebeld om uit eten te gaan bij Lucy’s Restaurant. Mulugeta had echter nog even
nodig om bij Lucy’s te komen en dus hadden wij ook nog even tijd over. Het
Ethiopisch nationaal museum en een christelijk orthodoxe kerk werden gauw op de
planning gezet.
Van Sami’s huis zijn we naar het museum gewandeld, waar
we bij de ingang gefouilleerd werden door de bewakers. Deze bewakers lopen niet
zoals in Nederland met misschien een knuppeltje, maar gewoon met een flink
geweer in hun handen. Of deze daadwerkelijk gebruikt wordt of slechts voor de
show is, hebben we maar niet uitgeprobeerd. In het museum werd ons verteld over
de prachtige geschiedenis van Ethiopië. Hier is namelijk de eerste mens ooit
gevonden: Lucy. De botresten liggen dan ook in dit museum. Sami kon ons van
alles vertellen over de geschiedenis van het land. Zo heeft Ethiopië het enige
zwarte leger ooit, dat een Europees land heeft weten te verslaan. Italië heeft
eraan moeten geloven. Daarmee is Ethiopië ook het enige Afrikaanse land
gebleven, wat nooit gekoloniseerd is geweest. Na het museum mochten we met Sami
mee naar zijn kerk. Een ontzettend bijzondere ervaring. Voor de poorten van het
complex stonden al mensen te bidden en dat bleef zo op het terrein. Overal
stonden beeltenissen van heiligen of andere door God geraakte mensen, waar
kleine altaartjes gemaakt waren om de gedachtenis aan deze mensen levend te
houden. We zijn meegenomen de kerk in, waar we onze schoenen uit moesten doen.
In de kerk was ieder detail ingesteld op de verheerlijking van God en de
Bijbel. Beelden, schilderingen, zelfs de trommels vertelden het verhaal van de
lijdensweg van Jezus. Je voelt je dan plotseling heel klein, als al deze mensen
om je heen vol overgave hier hun geloof belijden. Ook al hebben ze niets, zijn
ze dankbaar dat ze op de aarde van God mogen leven. Dan komen wij aan met ons
materialisme. Als je daar staat, klinken al je wensen ineens bizar, want deze
mensen zijn zo blij met letterlijk niets.
Na de inspirerende rondleiding over het kerkelijke
complex, liepen we naar Lucy’s. Ook bij dit restaurant werden we gewoon weer
even gefouilleerd (dit gebeurt blijkbaar overal in Addis). Na een heerlijk
diner met Sami en Mister Mulugeta, weer een nieuwe injera geprobeerd, keerden
we weer huiswaarts. Althans huiswaarts… Naar het Zola hotel voor een afsluitend
biertje met Mulugeta. Snel daarna toch maar gauw naar bed, want een eerste dag
Addis met zoveel nieuwe indrukken en ervaringen, was vermoeiend genoeg.
Voor zondag had Sami ons uitgenodigd om bij hem een
koffieceremonie mee te maken en te komen eten. In de ochtend zijn we echter
eerst op gesprek gegaan met Woldegabriel, de technische baas op het gebied van
sport op de academie. Met hem hebben we besproken wat wij denken te kunnen
toevoegen aan EYSA en wat we de eerste 10 dagen (met Nout) en de rest van de
2,5e maand (zonder Nout) voor elkaar kunnen betekenen. Samen met
Wolde hebben we een indeling gemaakt voor de eerste week. We gaan workshops geven
over talent identificatie en ontwikkeling, over fysieke training (kracht en
conditie) en over testen en meten. De trainers en coaches worden voor deze
workshops uitgenodigd en zullen gedurende komende week plaatsvinden op de
academie. Ook hebben we afgesproken om de dependance in Assala van EYSA te gaan
bezoeken en hier dezelfde workshops te geven. Na het uitwerken van de workshops
op de laptop, konden we dezelfde taxirit afleggen om weer naar Sami te gaan.
Hartelijk werden we hier weer ontvangen en mochten we weer plaatsnemen op de
bank. De koffie werd ondertussen klaargemaakt en we mochten meekijken hoe dit
gebeurde. Door de geluiden en geuren van het koffieproces wordt je helemaal
klaargestoomd voor het eerste bakje koffie: abol. Ieder bakje koffie in de
Ethiopische koffieceremonie heeft namelijk haar eigen naam. De tweede wordt tuna
genoemd en de derde is baraka. Tijdens de koffieceremonie wordt er
popcorn geserveerd. Nout had vooraf gezegd dat de koffie van de moeder van Sami
de allerbeste koffie is, die hij ooit heeft gehad en daar was geen woord aan
gelogen. Misschien was het de sfeer om bij locals in hun huis te worden
uitgenodigd en om samen met deze familie onderdeel uit te mogen maken van een
koffieceremonie, maar lekker was het absoluut. Na de koffie werd het eten
klaargemaakt en op tafel gezet. De familie at niet mee, want het was speciaal
voor ons geregeld. Alles voor de gasten. Ook al woon je met een compleet gezin
in een ruimte van 10m², de gast in koning. De moeder van Sami had voor ons zelfgemaakt
brood met tibs filet (lamsvlees) en Shiro Wot gemaakt. Wat kan zij ontzettend
lekker koken. We zaten met zijn vieren te genieten. Na nog wat gelachen met de
familie zijn we weer huiswaarts gekeerd. In de taxi hadden we alleen nog zin in
een klein afzakkertje en zijn we dus nog even bij Zola beland voor een biertje.
Op de terugweg van Zola naar het appartement liepen we langs de slijterij, die
’s avonds veranderd was in een klein kroegje. Hier zaten Woldegabriel en wat
vrienden van hem, waaronder schijnbaar de grote baas van Ethiopian Airlines.
Gewoon op een krukje voor een slijterij aan de kant van de weg aan een biertje
met een paar Nederlandse studenten. Volgens Nout waren dit de momenten om
dingen af te spreken met Wolde en inderdaad nu werden er koppen met spijkers
geslagen. Voor de volgende dag werd er een afspraak geregeld met de algemeen
directeur van de Academie en werd er afgesproken om maandagochtend vroeg te
gaan voetballen met Wolde.
Maandagochtend stonden we dus voor het eerst op het
voetbalveld. De atleten waren nog bezig met hun training op de baan, maar de
vier Hollanders waren klaar voor hun eerste potje voetbal. Na een lekkertje
potje, werd er gauw gedoucht want de directeur mochten we niet laten wachten
natuurlijk. Status is in Ethiopië erg belangrijk en dat merkten we in het
gesprek met de directeur. Wolde veranderde van technische baas die iedereen
aanstuurt, naar een schooljongetje in gesprek met de directeur. Het gesprek
verliep verder erg goed en de directeur sprak zijn vertrouwen en steun in ons
uit. Dat gaat toch fijner te werk als de hoogste man blij is dat je er bent. Na het gesprek hebben we
de workshops voorbereid en zijn Jochem, Sjors en ik erop uitgetrokken om eens
naar de Edna mall te gaan. Dit is een bijna Westers winkelcentrum voor het rijkere
gedeelte van Ethiopië. Opvallend ook om hier direct meer blanke mensen te zien.
Op weg naar het winkelcentrum begon het echter ontzettend hard te regenen en
hebben we geschuild onder een boompje. Hier raakten we in gesprek met een
Ethiopische man die toevallig werkte bij de bioscoop in de Edna Mall. Hij was fan van Liverpool, want you’ll never
walk alone. Toen de regen iets ging
liggen zijn we met hem verder gelopen. Een straatje verder kwam het echter weer
even met bakken uit de lucht en dus werden we een voortuintje ingeleid waar een
stuk of tien Ethiopiërs onder een zeiltje zaten te schuilen. Er werd wat
geschoven en zo was er ruimte voor nog 1 Ethiopiër en 3 Nederlanders onder het
zeiltje. In de arcadehal/bioscoop kwamen we onze nieuwe Ethiopische vriend
inderdaad weer tegen en kregen de vier forengi (buitenlanders) een vrolijke
handdruk. Na wat boodschappen gedaan te hebben bij de Edna Mall, zijn we
teruggelopen naar de academie en ben ik nog even langs geweest bij Daniel, het
hoofd performance testing and measuring van de academie. We waren al tot de conclusie gekomen dat de academie met Daniel goud in handen
heeft, maar dat bleek in ons gesprek meer en meer. Hij is een geleerde man die
fysiologie en psychologie gestudeerd heeft en bovendien ontzettend
geïnteresseerd is in talentidentificatie en –ontwikkeling. Hij begon al over
gedifferentieerd leren, over motorisch breed scouten en over de psychologische
kant van presteren. Ik kwam met zoveel energie uit dit gesprek, dat was
supertof om te merken. De komende 2,5e maand met een man als Daniel
te mogen werken is een prachtige kans voor mij en voor ons. We kunnen echt
stappen maken en een voetafdruk achter gaan laten op de academie.
Dinsdag hebben we workshops gegeven over
talentontwikkeling en over testen en meten. De eerste workshop werd gegeven
door Nout en de tweede hebben Nout en ik samen gedaan. Er werd aandachtig
geluisterd door de coaches en er kwamen interessante discussies op gang over
wat talent dan is, hoe je ermee moet werken (ontwikkeling tegenover presteren)
en hoe breed je talentontwikkeling moet zien (sporttechnisch, psychologisch,
schoolprestaties, ouders, coaches, vrienden en vriendinnen, etc.). De coaches
durfden hierbij kritisch te kijken naar wat ze zelf al deden en waren erg
enthousiast over de voorbeelden die wij aanboden. Zoals het trainen met oudere
atleten die als voorbeeld kunnen dienen. Dit gebeurt nu in Ethiopië niet,
terwijl bij Loopland Gelderland van Nout, maar ook bij Liverpool FC er momenten
worden ingeruimd om de talenten te belonen door hen te laten trainen bij het
eerste elftal. Zo wordt een inspirerende omgeving gecreëerd voor de talenten om
in te werken en kunnen zij zich optrekken aan de oudere sporters.
Na het geven van de workshops hebben we nog even met
Daniel zijn metingen en meetinstrumenten bekeken. Hij was al een logboek aan
het samenstellen waarbij de atleten kunnen beschrijven hoe zij geslapen hebben,
hoe ze gegeten hebben, hoe ze de trainingen ervaren hebben en hoe zij überhaupt
in hun vel zitten. Daarna mochten we ons weer even uitleven op het voetbalveld.
Samen met een aantal Ethiopische jongens hebben we een potje 4 tegen 4
gespeeld. Hartstikke leuk om jezelf op het veld in het Nederlands, en gebrekkig
Engels en Amhaars te proberen te redden. De Ethiopiërs vonden het ook erg tof en
wilden tomorrow again?! Hoewel Sjors hier natuurlijk akkoord mee ging,
is dit er nog niet van gekomen.
Op woensdag zijn we in de ochtend aanwezig geweest bij de
workshop van Nout over Strength & Conditioning. Na een beetje theorie
mochten de coaches zelf de halters ter hand nemen om samen met Nout aan de
juiste technieken te werken. Zo kunnen ze zelf de krachttraining beter
uitleggen aan hun eigen sporters en kan het niveau verhoogd worden. De krachttrainers
van de academie hadden vooraf aangegeven, dat ze niet als volwaardig trainer
worden aangezien. Om die reden legde Nout dus ook de nadruk op het betrekken
van de krachttrainers in de workshop in de hoop dat de sportcoaches meer en
meer samen gaan werken met de krachttrainers. Na de workshop zijn we naar Zola
Hotel gegaan om daar injera te lunchen en gebruik te maken van de wifi om even
aan onze projecten te kunnen werken. Eenmaal bezig was daar echter een grote
verrassing: Degefa kwam binnenlopen. Degefa is een Ethiopische marathonloper
die begeleid wordt door Nout. Na een vrolijke begroeting en wat praten over ‘lekker
biertje’, werden we uitgenodigd om bij Degefa thuis een koffieceremonie
te houden. Zijn vrouw werd even gebeld en het was geregeld. Mooie kans voor Degefa
om zijn vrouw en dochtertje aan Nout en zijn Nederlandse vrienden voor te
stellen en zijn huisje te laten zien.
We moesten nog even onze laptops terug in ons appartement
leggen, toen Nout met het idee kwam om samen met Degefa in de middag te gaan
trainen. Degefa woont namelijk vlakbij het Meganagna Forrest: het
trainingsparadijs van alle grote Ethiopische hardlopers. Met de minibus
vertrokken we van de academie via een overstap op een soort Addis Abeba
Centraal Station naar het huis naar van Degefa. De ritjes met de minibus kostte
per persoon ongeveer 1,5 birr per persoon (voor het beeld: 1 euro is ongeveer
25 birr). Bizar! Eenmaal aangekomen vlakbij het huis van Degefa bleek dat de
koffie nog niet klaar was en dus werden we meegenomen voor een lekker
pizzaatje. In het pizzarestaurantje kwamen nog wat vrienden van Degefa
erbij zitten (Degefa heeft heel veel vrienden) om samen met ons een drankje te
doen. Ik moest nog even het verschil uitleggen tussen The Netherlands, Holland,
Dutch en Amsterdam, want is het nou allemaal hetzelfde land? Nu ben ik dus The Big Boss who knows a lot
about Dutch history. Bij Sami was ik overigens ook al de big guy en één
van de vrienden van Degefa durfde wel tegen mij hard te lopen, want ik was de
dikste van de vier Nederlanders (het tactisch overbrengen van een boodschap
kennen ze niet zo in Ethiopië haha). Na het inderdaad lekkere pizzaatje, liepen
we naar het huis van Degefa. Degefa vertelde rustig dat er ’s avonds hier hyena’s
rondlopen op zoek naar voedsel en dat we zo zouden gaan hardlopen rond de
slaapplaatsen van de hyena’s. Hij had ze proberen weg te jagen met stenen en
takken, maar dat was door de andere dorpsbewoners afgeraden. De hyena’s spraken
namelijk gewoon Amhaars dus je kon ze beter vriendelijk vragen weg te gaan. Het
‘dorpje’ van Degefa was omheind met golfplaten, waarbinnen kleine huisjes stonden
gemaakt van wat leek op klei en riet (riet! riet!). Degefa was trots op zijn
huis, wat zo groot was als het fietsenhokje thuis. Er paste een bed in, een
bankje, een klein tafeltje en 2 kastjes die volstond met zijn bekers en een
televisie van voor de oorlog. Aan de muur hingen meer van zijn medailles.
Degefa deelde het bed met zijn vrouw en dochtertje van anderhalf. Nout had voor
Degefa stroopwafels en voor zijn dochtertje glow in the dark sterren voor aan
het plafond meegenomen. Het dochtertje was direct grote fan van Nout, waar de
andere kinderen in het dorpje vooral bang waren voor de vier grote witte
mannen, was er bij het dochtertje van Degefa geen enkele angst te bekennen.
Zwaaien, dansen en knuffelen het moesten allemaal gebeuren op schoot bij Nout. De
koffie was ook hier weer heerlijk en hoewel Sjors zijn abol werd onthouden, hebben
we ervan genoten. Gauw omkleden en maar naar het bos toe om te gaan hardlopen.
In het Meganagna Forrest werd Nout om zijn nek gesprongen
door de eerste Ethiopiër die we tegenkwamen. Blijkbaar heeft Nout 7 jaar
geleden zijn leven veranderd door de toenmalige bewaker op EYSA een shirt te
geven waardoor hij mocht meedoen aan een hardloopevenement. Ook werd zijn
vliegticket betaald zodat hij buiten Ethiopië aan een andere race kon meedoen. De
man was nog altijd dankbaar voor de hulp die Nout en zijn collega’s hem hadden
geboden, toen hij zelf helemaal niets had. Toen hij in elkaar was geslagen
samen met zijn broer, had Nout hem een bezoekje gebracht in het ziekenhuis.
Hoewel de man nog steeds niets had, ging hij iedere dag hardlopen. Een
bijzondere man met een heel speciale band met Nout. Na wat knuffels was het
tijd om te gaan lopen. Gelukkig liepen er 3 lopers net langs waarbij we konden
aansluiten. En dat waren niet de minsten, deze gasten behoorden tot de
wereldtop van het marathonlopen. Wat voor hen een rustig duurloopje was door de
bergen, was voor ons (althans voor mij) toch nog wel even flink aanpoten. Het
lopen verliep namelijk niet over een vlakke, ovale atletiekbaan, maar
zigzaggend door een bos op een berg met heuveltjes, stenen en kuilen. Trainen
als Nederlander tussen de absolute wereldtop is net zo bijzonder als het
klinkt. Wij kunnen nu zeggen dat we op de plek hebben getraind waar Haile Gebrselassie
en al die andere Ethiopische toppers iedere dag komen om te trainen en beter te
worden. De heilige graal van de Ethiopische hardlooptop. Na nog wat foto’s en filmpjes
met wat huidige toppers als Imana Marka, wereldkampioen veldlopen, liepen we
via het huisje van Degefa weer naar de minibusjes, die ons terug konden brengen
naar de academie. Na nog een kleine maaltijd bij het Zola Hotel werd thuis de favoriete Disneyfilm van Nout nog even
aangezet: Moana. Het was weer een enerverend dagje geweest toen we eindelijk
ons bedje weer op zochten. Gauw op naar de volgende dagen!
Reacties
Leon Hoogenboom
Geplaatst op 13 oktober 2017 om 09:45 uur
Mooi Bart ik wist niet dat je ook kan hardlopen, normaal loop je de kantjes eraf. Geniet van deze ervaring en toi toi toi
|
Keed
Geplaatst op 12 oktober 2017 om 19:18 uur
Prachtig stuk !
wat een beleving !
spannend,mooi,interessant en veel meer
|
Ingrid
Geplaatst op 12 oktober 2017 om 15:56 uur
Ha die Bart! Wow! Je hebt al aardig wat beleefd en bent goed geïntroduceerd door Nout, "mister big boss who knows a lot!"🤣 Je schrijft heel leuk met lekker veel details (gym is in de bibliotheek:logisch.) Geweldig dat je Kees nog even belde op zijn verjaardag, hij heeft erg genoten van het "oudemannetjes-pakket"waarmee jij,je broers en Jack en Inge hem verrasten!
Dat hyena's Amhaars verstaan....ik zou bezorgd zijn of je toch niet 'a little dutch accent' hebt, dus eh....blìjven trainen met die snelle toppers dan maar!
Wij moeten het hier gewoon met de Senseo blijven doen,maar vanavond doen we er ter ere van jou een schaal popcorn bij😊! Blijf zo lekker enthousiast, en in gesprek met al die boeiende mensen, we denken aan jou Bart! Liefs van de Ultramarijnhof, 👋Ingrid
|
Nick van dijk
Geplaatst op 12 oktober 2017 om 14:44 uur
Mooi geschreven! Wat een ervaringen allemaal. 👊ðŸ»
|
Shirley
Geplaatst op 12 oktober 2017 om 11:13 uur
Boeiend geschreven Bartje. Hahah nog een reden waarom het goed is dat je het hardlopen hebt doorgezet! Rieeeet 😂
|
Inge
Geplaatst op 12 oktober 2017 om 10:31 uur
Heel gaaf om te lezen! Je word wel van hot naar her gegooid! Ben blij dat het goed gaat met je. Die regen had ik niet verwacht. Ik kijk uit naar je volgende berichtje, Bart!
|