aankomst Windhoek-Namibie
Geplaatst
op 22 november 2018 om 20:56 uur
Amsterdam – Windhoek 16-11-18
Het verlaten van het vliegtuig op de plek
van aankomst blijft fascinerend; op het vliegveld van Windhoek werden we omarmd
door de droge zinderende hitte van Namibie, een voormalige Duitse kolonie en
sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, een zelfstandige natie.
Vanuit Amsterdam in Afrika.
Zaterdagmorgen zijn we keurig volgens schema,
na een tussenstop in Luanda Angola, om 11.40 geland op Windhoek International
Airport. Een fraaie omschrijving voor een geasfalteerde start-en landingsbaan
met een vertrek-en aankomsthal hal, van overzichtelijke proporties.
De 124 passigiers van het KLM toestel,
vullen de hal volledig en voor de immigratie medewerkers is het spitsuur. De
naastgelegen bagageruimte heeft twee lopende banden waartussen we ons
verwachtingsvol opstellen. We zullen nog even geduld moeten hebben, want
volgens het bord betreft het momenteel bagage uit Johannesburg. Wat later
verschijnt Amsterdam op het tweede bord en daar komen de eerste koffers. Ik heb
medelijden met de medewerker van de bagageafhandeling, want volgens mij is hij
alleen. Eén voor één verschijnen de koffers in een ontspannen tempo op de band
en uiteindelijk zien we onze koffers weer terug.
Tussen de tientallen omhooggehouden
naambordjes zie ik ‘JUNG Party’ , ‘net aangekomen en nu al feest’…… Onze robust
uitziende chauffeur heet Reggie en hij zal ons naar Kombat rijden, in zijn
verlengde Toyota Bushmaster. Hij vertelt dat hij nu onze chauffeur is en
maandagmorgen onze gids, wanneer we voor een aantal dagen naar Etosha National
Park gaan. Leuke vlotte kerel die nu al volop vertelt over zijn land.
We verlaten het vliegveld terrein en
koersen af op Windhoek, zo’n veertig kilometer verder naar het noorden, de
wegen zijn uitstekend en het verkeer is bijzonder overzichtelijk; zo af en toe
een auto….
Het landschap is bijzonder wijds en in
ontelbare schakeringen bruin, van roodoranje tot diep donker bruin.
We passeren Windhoek, het bruisend
‘metropool’ van Namibie, vanuit de hooofdstad loop teen nieuwe vierbaans weg
naar het noorden. Het doet bijna komisch aan om op deze riante weg zo af en toe
een auto te zien.
Bij Okhandja stoppen we om wat te drinken
bij een gezellig in Afrikaanse stijl opgetrokken restaurant naast een
bezinestation. Op het terras zit een groepje mannen aan het bier en terwijl
Anna en Hans al naar binnen gaan, maak ik een praatje met ze. Aan de overkant
van de weg wonen de mannen in zelf gefabriceerde huisjes van golfplaat en
plastic, aan de rand van de weg hebben ze hun houten beelden uitgestald in hun
openlucht winkel. Van Basten doet het nog steeds goed, want nadat ik had gezegd
waar wij vandaan komen, valt onmiddellijk de naam Van Basten, ‘No my name is
Bart’, zeg ik en de mannen schateren het uit.
Na de lunch met koffie gaan we weer verder
richting Kombat. Het landschap veranderd voortdurend van kleur en begroeing, de
ene keer roestbruine aarde, dan weer vaal olijfgroene struiken die overgaan in
maisgeel gras. Met aan de horizon glooiende heuvels.
De uitgestrektheid en leegheid maken
indruk.
Uiteindelijk komen we na een rit van zo’n
500 kilometer in de buurt van Kombat, Hans heeft een printje van Google Earth
gemaakt, waar de route naar de farm van Emil en Sylvia op staat. De 30 huizen
van Kombat zijn snel gepasseerd en we herkennen de grote groene cirkels links
en rechts van de weg, in het dorre landschap. Het zijn maisvelden die water
krijgen via een ronddraaiend irrigatiesysteem. Na een lichte bocht in de
kaarsrechte weg naar Grootfontein, zien we een bord; “Farm Buschbrunnen” We
zijn er ! Helaas zit het hek dicht met een serieuze ketting met hangslot.
Reggie belt met de familie en we krijgen te horen dat we de andere ingang
moeten nemen, een paar kilometer verder op, we vinden de ingang en rijden de
toegangsweg naar de farm op. Inmiddels weten we hoe uitgestrekt hier alles is,
maar een oprijlaan van 8 kilometer is best een eind. Aan het eind van de
stoffige weg slaan we links af en daar ligt een fris groene oase met een
pastelgroen huis wat omzoomd wordt door een prachtige tuin vol bomen en
bloemen. Emil Jung komt ons al tegemoet, voor Hans is het alweer xx jaren
geleden dat hij de zoon van zijn oudste broer heeft ontmoet. We worden
hartelijk verwelkomd door zijn vrouw Sylvia en de kinderen Robert (11) en
Aniana (4).
Hans krijgt een kamer in het woonhuis en
wij hebben een heuse bungalow achter het huis tot onze beschikking.
Nadat we ons geinstalleerd hebben, valt er
heel wat bij te praten en onder het genot van een verkoelend drankje horen we
veel over het boeren bedrijf. Ik ben benieuwd naar de grootte; 6400 hectare is
voor mij een vrij abstract getal, ik zoek even de afmetingen van ons Nationaal
Park De Hoge Veluwe op; 5000 hectare…… dan kan ik het een beetje plaatsen. Best
groot dus. Veel verschillende runder soorten; Jersey, Simmertaler en
Brahmanen. Er lopen ook nog een twintigtal paarden rond, liefhebberij van
schoonvader Armin van Biljon. We zullen hem morgen ontmoeten.
Na een heerlijke avondmaaltijd gaan we
vroeg naar bed want we hebben er een lange dag opzitten. We zijn in Namibie en
ons avontuur is begonnen.
Het licht gaat snel uit, maar is ook weer
vroeg aan.
Zondagmorgen 5.15u schijnt de zon al
uitbundig over het land.
Na het ontbijt zal Emil ons mee nemen wanneer hij zijn ronde gaat
doen. Anna neemt plaats naast Emil en Hans en ik mogen in de open achterbak van
de Toyota pick-up, met twee honden en 6 zakken krachtvoer voor de kalveren, een
mengsel van natrium, fosfaat en melasse. Onderweg over de hobbelige paden nemen
we nog een gezin mee dat naar de openbare weg moet waar een busje van het
public transport hen zal oppikken. We maken kennis met Lucas, een Himba, volk
van herders, Lucas werkt al lang voor Emil en hij gaat naar de kalveren om te
kijken hoe het met ze gaat. Volgens Emil legt Lucas dagelijks gemiddeld 50
kilometer af, steeds om de gezondheid van de dieren te controleren. Bij het hek
waar wij gistren voor stonden stapt de familie uit en ze zijn nog maar net over
het hek geklommen of het busje uit Grootfontein komt er al aan. De chauffeur
vraagt aan Emil of hij nog ‘kos’ heeft. Hij wil graag vlees hebben voor zijn
gezin. Emil vertelt dat hij tegen de Kerst terug mag komen.
Voor we verder kunnen rijden moeten we nog
even een wiel vervangen want blijkbaar zijn we net ergens tegenaan gereden want
de band loopt sissend leeg. We begrijpen gelijk waarom er twee reserve wielen
op de wagen liggen. Hier moet je alles zelf regelen, wachten op de ANWB is er niet
bij.
Na het verwisselen van het wiel rijden we
naar de kalveren om de zakken voer af te leveren, Lucas is hier al aangekomen
en helpt met het uitladen. We rijden dan door naar een water reservoir om te
kijken hoeveel water hier nog in staat. Het nivo moet worden aangevuld en we
rijden door naar een schuurtje waar Emil de pomp aanzet die het waternivo in 6
uur weer aanvult. We vervolgen onze weg en stoppen nog even bij twee mannen die
een enorme hoop hout tot stukken van circa dertig centimeter verzagen, met een
cirkel zaag die niet zou misstaan in een museum, maar er zit wel een, aan de
fel blauwe kleur te zien, nieuwe electromotor op.
Van het hout wordt houtskool gemaakt en in
een fabriek in Grootfontein worden hier briketten van gemaakt.
Onze ronde zit er bijna op en we rijden
weer terug naar de boerderij voor de lunch.
‘s middags arriveert Armin van Biljon en
dat blijkt een gezellige prater te zijn, die heel wat te vertellen heeft over
Namibie, zijn bewoners, de geschiedenis en over de boerderij, die al drie
generaties in bezit van de familie is.
We gaan de braai voorbereiden op een
prachtige buitenplek aan de rand van de tuin, waar we een riant uitzicht hebben
over de eindeloze landerijen. Moeilijk voor te stellen dat na wat flinke
regenbuien het stoffige bruin verandert in sappig groen.
Robert, de 11 jarige zoon, moet van opa het
vuur voorbereiden en dat doet hij geroutineerd. Het brandhout is van de
aciciaboom, alom aanwezig. We krijgen een lesje Biologie; Baster Kameeldoorn,
Witdoorn en Cirkelbos houtblokken worden naast elkaar uitgestald en de
verschillen toegelicht. De hardheid is te vergelijken met eikenhout. Cirkelbos is
een ‘indringer soort’ en de hardste dus deze wordt veel weggekapt en als
brandhout verkocht en zelfs naar Engeland geexporteerd.
We hebben een heerlijke ‘braai’ met kudu
vlees, terwijl de zon langzaam achter de horizon verdwijnt.
En na deze smakelijke ‘braai’ verdwijnen
wij ook achter de horizon.
Reacties
Christiaan de Reus
Geplaatst op 24 november 2018 om 07:00 uur
Zo dan, en dan zitten we volgens mij pas op dag 3. Met plezier gelezen en volgen met groot genoegen de rest van de reis.
Veel plezier. Groetjes Carma en Christiaan
|
Bertus
Geplaatst op 23 november 2018 om 06:46 uur
Wat een mooi reisverslag.
Hou dit vol en je hebt een boek ??
Heel veel plezier daar en mooie ontmoetingen toegewenst en dank je dat ik met jullie mag meereizen via dit verslag
|
Coos
Geplaatst op 23 november 2018 om 00:51 uur
Heerlijk om jullie op de voet te volgen, ik visualiseer me dat ik met jullie meereis. Jammer dat er nog geen geur beeld bestaat, de bomen die benoemd zijn bestaan (meen ik) niet in Nederland...tour must go on...veel plezier nog. ????????
|
Jessica
Geplaatst op 22 november 2018 om 22:16 uur
Wat kun je toch heerlijk schrijven! Alsof ik er bij ben, geniet van al het moois en de groetjes aan Anna, Hans en de rest van de familie daar. Xxx
|