BLOG 20: Maluku Manise
Geplaatst op 16 augustus 2018 om 14:55 uur
Ben ik weer. Al anderhalve week in Ambon. Maluku Manise, want oh wat is het hier mooi. Een emotinele week met geen WiFi. Steeds maar een simkaart kopen maar alles gaat prima! Het is hier fantastisch en echt bijzonder om samen met Matt alleen hier te zijn.
Vorige week maandag 6 augustus zijn we gevolgen vanaf Bali naar Makassar en daar 7 uur gewacht in de nacht om vervolgens 2 uurtjes te vliegen naar Ambon stad. Toen we aankwamen op Ambon was Matt zo blij, ik kon het zien aan zijn glimlach van oor tot oor. De neef van Matt is meegegaan omdat het altijd nog steeds lastig is daarheen te gaan zonder soort van begeleiding. Want op ambon zijn geen toeristen en alleen Nederlandse Molukkers die familie bezoeken.
Mijn eerste indruk, ambon stad is zo anders dan Indonesië zelf. Alles is van hun zelf. Verder is de stad gewoon best modern. Er rijden veel auto’s, scooters en er is zelfs een mall. De eerste dag hebben we eigenlijk alleen maar geslapen in het hotel. De heeeele dag, we hadden natuurlijk een nacht overgeslagen. De rest van de dagen hebben we een beetje gerelaxed en gegeten want oh mennn in Ambon bestaat je leven uit eten zitten slapen en eten zitten slapen.... ook is het regenseizoen hier dus valt er veel regen.
In het hotel was er wel 1 meisje uit Nederland. Die vanwege de aardbeving dacht ik wil weg hier en ze hoorde Ambon van 2 meisjes die ze had ontmoet(maar die hadden ook familie in Ambon) Ze Google het op en zag natuurlijk ontzettend mooie stranden en dacht waarom niet.. maar eenmaal in vliegtuig van Makassar naar Ambon zag ze alleen maar locals, en dacht shit wat heb ik gedaan. Zo vertelde ze. ze werd op de Airport aangevallen door alle taxi chauffeurs want die dachten he he eindelijk een toerist en toen ze in hotel was en ‘s avonds wilde eten werd ze van alle kanten toegejoelt dus durfde ze niet meer naar buiten. Dat arme kind. We namen haar mee om te eten enz wat ze erg fijn vond. Ook regelde we voor haar vervoer omdat ze de dag erna naar hotel aan het strand ging. Ze wist ook niet hoe ze daar moest komen want hier kunnen ze echt geen Engels ook. Zoals ik al zei het is hier moeilijk ook al helemaal als je de taal niet spreekt vandaar was Matt zijn neef met ons mee.
We zijn 1 dag naar Natsepa geweest, dit is een strand. Super mooi maar het regende toen we daar aan kwamen zooooo hard dat we eigenlijk alleen maar moesten schuilen.
Vrijdag 10 augustus zijn we met de boot naar Soahuku of Amahai gegaan, het eiland waar Matt’s vader vandaan komt. Waar het ouderlijk huis ook staat en eigenlijk de roots van Matt liggen. Voor Matt is dit erg bijzonder, ook nu dat hij voor het eerst zonder ouders naar toe gaat. Het ligt bij Matt erg gevoelig ook, zoals bij veel Molukkers. Dat is ook iets wat met geloof en spiritualiteit te maken heeft. Waar zij in geloven is dat je voorouders je leiden in je leven en je nooit moet vergeten waar je vandaan komt.
Eenmaal aangekomen was het erg bijzonder om zoveel familie te ontmoeten. Negeri Soahuku is een kampong of ook wel Amahai. Kleine huisjes naast elkaar in verschillende kleuren, veranda’s waar iedereen tot laat in de avond nog met elkaar zitten, overal palmbomen en overal ruikt het naar eten. Iedereen loopt bij elkaar binnen en iedereen groet elkaar, want iedereen kent elkaar of zijn familie van elkaar.
De eerste dag dat wij dus aan kwamen met de boot wat 2 uur duurde moesten we ook bidden in het ouderlijke huis. Dus waar Matt zijn opa heeft gewoond. Matt moest bidden met een dominee en die vraagt eigenlijk een soort van toestemming en zegen om hier te zijn. Voor mij ook bijzonder om mee te maken natuurlijk. Na dat je hebt gebeden mag je eigenlijk gaan en staan wat je wilt.
Wij slapen bij een oma van Matt en haar zoon. Waar we trouwens mega veel respect voor hebben, want oma is op leeftijd en heeft hulp nodig en daarom woont haar zoon hier nu. Maar die heeft ook gewoon een eigen gezin in een ander gedeelte wonen: Masohi. Hij verzorgd haar nu dag en nacht waar nodig en moet dicht bij het huis blijven. Respect!
Maar hier vind je geen luxe. Geen mooie luxe huizen, WiFi zoals ik al zei, geen televisie, geen mooie boxsprings of badkamers of wc’s. Zelfs geen deken om mee te slapen, maar dat zijn ze hier gewoon niet gewend.
Douchen noem je hier “mandi” en dat doe je met koudwater en een bakje wat je over je heen gooit. Wel erg verfrissend en je bent ook gelijk wakker. Naar de wc gaan is wel een hele struggle. Dat doe je namelijk gewoon hurkend in een gat.En dat is moeilijk hoor want Matt en ik zijn nou ook weer niet zo lenig.
Ook geen wc papier en tot de dag van vandaag vraag ik me toch echt af hoe ze dit allemaal doen. Afvegen, poepen, ja eerlijk klinkt echt raar maar het is echt moeilijk hoor. Ik en Matt hebben ook de eerste dagen hele strategieën moeten bedenken hoe we naar de wc gaan. Maar we hebben geluk dat oma ook al op leeftijd is en dat ze ook niet zo makkelijk kunnen hurken dus hebben ze een kruk met een gat erin wat je boven het gat kan zetten, soort po stoel. Dus we kunnen opzich wel zitten.
Maar dan heb je in de avond nog de KAKKERLAKKEN. Ik kan me heel goed aanpassen maar deze kakkerlakken zijn echt megaaaa groot en soms zitten er wel 6 op de muur. En zo groot is het schuurtje niet. Matt moet ook elke keer mee. Maar goed we klagen niet want laten we het over de gastvrijheid hebben.
Hoe ik en Matt hier worden omarmd, ik heb er geen woorden voor en wij als Nederlanders kunnen hier zo veel van leren. De gastvrijheid en met zo weinig toch ontzettend genieten. Op een avond gingen we eten bij een tante van Matt. De familie was zo blij om ons te zien. Maar Matt had mij al gezegd dat zij niet heel veel hebben. En dan nog eten voor je koken en zich verontschuldigen over hun huis. En omdat het al beladen dagen waren werd ik toen we terug kwamen heel erg emotioneel. Ik bedoel, zo weinig hebben en je nog zoveel willen geven. Misschien hebben ze zelf hierna niet veel eten meer. Alles voor je doen en zo blij dat je er bent. Dat de familie opzoekt en niet vergeet. Zo dankbaar. Ik kan daar alleen maar mega veel lof voor hebben.
En zo gaat dat elke keer. Want als de kampong eenmaal weet dat je er bent vragen ze je of je komt eten. We hebben denk elke dag wel bij familie gegeten, en dat gaat ook heel anders. Als ze eten voor je koken eten ze zelf niet, maar ze staan erbij en scheppen voor je op. Ze kijken hoe je eet. Pas wanneer ik en Matt klaar zijn gaan ze zelf eten, en hiervoor vragen ze zelfs nog toestemming. Maar ze vragen eigenlijk overal toestemming voor, als ze weg gaan naar huis, of ze er langs mogen. Zijn we zo niet gewend toch?
Wat Molukse gerechten, eigenlijk eten we iedere dag wel het zelfde:
Papeda is een soort sago wat lijkt op behanglijm al zeg ik het zelf maar oh zo lekker, dit doe je met saus en slurp je uit je bord. In NL heb ik dit ook al gegeten maar vind ik het niet lekker, omdat ze daar de sago niet hebben. Maar hier, heerlijk!
Tjolo tjolo is zelfgemaakte saus van lemon, water soms ketjap, ui, tomaat en peper. Dit kan je dus samen met papeda eten of je eet dit met rijst en vis. Verder is alles mega vers. Als er kip word gegeten is de kip gevangen en de zelfde dag geslacht. Zelfde met varken. Er word hier zelfs nog gejaagd.
Echt wij worden hier als koning en koningin behandeld. Wat ik zelf heel erg moeilijk vind om los te laten. Want ik bedoel ik wil ook gewoon helpen, afwassen, afruimen boodschappen doen. Maar als ik een bord al aanraak word het al van me overgenomen of moet, echt moet ik blijven zitten.
Wij doen eigenlijk verder helemaal niks, maar de dagen gaan zo snel voorbij, zoveel gezelligheid en zoveel familie en zoveel eten!!! Matt en zijn neef drinken alleen maar sopi, soort zelfgemaakte drank wat hier trandioneel is om te drinken als man.
Ik ben erg dankbaar om met Matt hier te zijn, om te zien waar zijn hart ligt en wat voor hem als thuiskomen voelt. Iedereen vraagt zich nu ook af wanneer we gaan trouwen of geeft ons bevelen dat we moeten trouwen! Ik heb gezien hoe belangrijk familie voor je kan zijn. Al woon je aan de andere kant van de wereld en kom je echt weinig, je bent familie dus je hoort erbij en de deur staat altijd open.
Misschien zullen er hoop die dit lezen niet begrijpen. Maar ook dit is iets wat je niet kan begrijpen als je het zelf niet hebt gezien. Ik zelf was altijd mega nuchter. En dat weten veel. Maar nu ik dit heb gezien, kan ik Matt ook beter begrijpen, waarom hij er altijd zo naar verlangt en geëmotioneerd over is als hij mij erover verteld.
We hebben wel Soahuku/Amahai verkend, want ohja toen we de eerste dag hier waren hebben we eigenlijk heel erg mooi weer gehad. Wel wat dagen met regen maar ook echt hele mooie dagen. We zijn naar een strand geweest en een soort van meertje wat zo helder is omdat het water uit de bergen komt. De locals hier wassen ook hun kleren hier. Het is hier erg mooi, wel echt totaal andere wereld, land. Ze leven hier ook gewoon van het land. Je kan bananen plukken in je tuin, kruiden alles eigenlijk. Toch fantastisch, alles uit je tuin!
Dit is eigenlijk deze week samengevat. Het is niet dat je hier op verkenning gaat of allemaal dingen gaat zien. Want het is niet toeristisch. Elke dag is meer Quality time. Genieten van elkaar met eten erbij. We gaan wel deze week naar Ora Beach. Dit is wel echt prachtig. Blauw helder water, hutjes op het water, snorkelen. Maar dat is echt wel een uitje.
Ik hoop dat ik zo een beetje inzicht heb gegeven hoe het is in de Molukken. Moeilijk uit te leggen en misschien niet te begrijpen. Wij genieten nog even van onze laatste 2 weken.
Tot de volgende blog lieve mensen!
Reacties
|
Monique |
|
Chanel |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact