Blog 7: Het is zover: INDONESIË!!
Geplaatst op 15 april 2018 om 15:34 uur
Nou daar ben ik weer. Naja weer, heeft weer een tijd geduurd. Excuus maar het was allemaal erg druk. Ja druk ja.. ondanks we nog steeds op reis zijn hadden we het druk. Het was namelijk eindelijk zover.. 13 dagen geleden zijn mijn oma en ouders aangekomen in Indonesië.
Mijn vader die eigelijk een ontzettende vlieg angst heeft en daarom ook 3 dagen van te voren begonnen was met rustgevende druppels heeft het toch overwonnen om 13 hele uren in een vliegtuig te zitten. Plus mijn oma die 85 jaar is en na 12 jaar eindelijk weer naar haar geboorteland mag. En ohja mijn moeder was gewoon super hyper, had soort van spontane ADHD. Dus. Wij vlogen 3 april in de avond van Ho chi min city , Vietnam naar Jakarta Indonesië. 5 uurtjes vliegen en de ticket koste €80 euro zoiets. We kregen eten in het vliegtuig dus was allemaal goed geregeld. Ik had er trouwens heel erg veel zin in. Mijn eerste keer ook namelijk, Matt is er al paar keer geweest. Mijn ouders waren op 3 april al om 06.00 uur ochtends aangekomen en wij dan rond 19.00 uur. Ze moesten toch bijkomen van de lange reis. Nou eenmaal aangekomen zag ik dan eindelijk mijn ouders en oma. Mijn pa nog wel in shock want je zult net zien onderweg in het vliegtuig hadden ze last van slecht weer en dus ook turbulentie waarbij ze wel echt paar meters naar beneden vielen. Goed ook voor mijn pa. Nou ja we waren moe en gingen gelijk slapen. Volgende wakker worden in Jakarta, Indonesië. Ontbijten doe je met rijst vlees kip kroepoek. Ja het is net alsof je avond eten eet. Wel even wennen, ik kan namelijk echt niet zo iets eten rond 08.00 uur ochtends. Plus ik niet eind van de maand er als een walvis uit wil zien die aan de kust ligt van Bali. Ik heb familie wonen in Jakarta. Nichten, tantes van mijn opa’s kant. En hoe het dus gaat als je naar Indonesië gaat: ten eerste moet je allemaal dingen mee nemen vanuit Indonesië. Dus de koffers van vooral mijn oma en ouders lagen vol met wijn, kaasfondue, chocola waardoor er bijna geen ruimte meer is en je koffer veel weegt. Daarna moet je NOOIT van te voren vertellen dat je komt, want wat er gebeurd is alsof de koningin op bezoek komt. Van overal komen de families bij elkaar waar je dan vervolgens elke dag moet eten. En het dus een soort staatsbezoek word. Dus wij hebben de eerste dag dat wij in Indonesië verteld dat we er zijn. Maar ook die zelfde dag kwam mijn familie. Wat wel bijzonder en emotioneel is. Mijn tantes vanuit Jakarta lieten ook wat traantjes toen ze mijn oma zagen.
Vervolgens hebben we de hele dag een beetje rond gereden. Ik bedoel in de file gestaan, want echt als je even snel heen en weer gaat met de auto betekend dit dat je om 09.00 uur weg gaat en dan pas 00.00 uur thuis komt, je staat alleen maar in de file. Een drukke zakelijk stad. Maar goed ik ben blij dat wij onze familie weer naar lange tijd mochten zien, dus was het helemaal waard. De volgende dag gingen we naar Bogor, een klein plekje. Eerst naar waar mijn oma zo erg naar verlangd: Durian. Een Durian Farm. Zoek maar op voor als je het nog niet kent. Het is een vrucht wat verschrikkelijk stinkt maar het smaakt wel goed. Als je het eet ruik je het ook niet meer en teveel ervan eten word je dronken. Maaaaar dit geld niet voor mijn oma, want voor een vrouw van 85 heb ik haar nog nooit zo rakus(betekend gulzig) zien eten. Hele durians gingen naar binnen. Maar dit had ze al heel lang niet gegeten. Nou een half dronken oma, auto’s die helemaal naar durian stinken want er werd ook mee genomen. Op naar nog meer familie. Andere nicht die overigens een Nederlands man heeft en die daar ook woont. Mijn tante had zelf eten gekookt en meegenomen en dat gingen we bij mijn andere nicht eten. Ja alleeeeen maar eten. Is normaal, eten is gezelligheid en gezelligheid is eten. Het is ook erg beledigend om niet te eten. Dus je gaat door ook al zit je bom vol. Een hele gezellige dag, ik ben namelijk een familie mens en Matt ook.
Volgende dag als ontbijt rijst. Voor wie mijn oma nog niet kennen. Ze is een koningin. Echt. Ze had al 3 dagen gezegd dat de rijst in het hotel hard was en ze kon er niet bij waarom ze het niet langer kookte. Dus de derde dag ging mijn oma het personeel wel even vertellen dat ze echt de rijst wat langer moesten koken. We bleven 3 dagen in Jakarta wat ik overigens geen mooie stad vond om vervolgens te reizen maar Bandung. Met de trein. Je hebt 3 klasse om in te reizen, de eerste keer deden we de laagste klasse. Wij en mijn ouders vonden het geweldig, want je zit tussen de locale mensen. Er word overal eten vandaan gehaald en als je geluk hebt en je bij goeie mensen zit krijg je ook eten. Mijn oma vond het niet zo. Met het idee dat 12 jaar geleden ze een keer met de trein is geweest en toen er een kakkerlak liep vond ze het maar niks. Ze heeft wel de hele 4 uur geslapen.
Met de trein is het trouwens wel echt prachtig, je rijd namelijk door de jungle en de rijst velden dus zie je nog eens wat van het land.
In Bandung verbleven we in een hotel. Ook geen mooie stad. Nog steeds druk. Wat wij gewoon zien is dat ze het ontzettend verwaarlozen allemaal. Plus het natuurlijk het grootste islamitische land is. Hierdoor gaan er ook iedere keer 20 moskee af en kan je er geen een biertje krijgen. Eigenlijk hebben we ook niet veel gedaan. We zijnmet een chauffeur. Dat is normaal je huurt een soort van chaffeur en die brengt je overal naar de Maribaya waterval geweest. Prachtig en daar liepen de apen los. Daarna zijn we naar een floating Market geweest. Maar dat is eigenlijk een soort Efteling. Vond mijn oma wel leuk. Mijn ouders vonden het niet zoals ze hadden verwacht. Ze wilde strand mooi weer zwemmen en dat soort dingen. Het mooie weer was er trouwens, 30 graden of meer.
Dus 3 dagen later gingen we met de trein naar Jogjakarta. Ook geen strand maar ik had iets leuks geboekt. Een reis van 8 uur. Mijn oma in de stress met die kakkerlak in haar hoofd. Maar gelukkig zaten we nu in de luxe klasse. Het lijkt alsof je in een vliegtuig zit. Dus was mijn oma wel blij.
In Jogjakarta had ik een Homestay geboekt met zwembad. De homestay was van een Nederlander die daar woonde. Dus we waren ook erg verbaast toen we bij aankomst de Nederlandse taal hoorden. Wel fijn, want in Java kunnen ze niet goed Engels. De homestay zag er prachtig uit. Een beetje in een oosterse Ibiza stijl met houten deurtjes enzo. Maar voor mijn oma barste de bom. Kijk ik werk al vanaf mijn 16e in de zorg met ouderen maar vooral dementerende ouderen. Ik hou van de vertroetel oma’s en opas, Maar mijn oma is anders. Ook erg onafhankelijk. En bikkelhard.Wil geen hulp. Dus toen ze zag hoe te modern het was en eigenlijk vond dat meer voor jongeren was kreeg ik de volle laag. Maar mijn oma was moe. Erg moe van het reizen. Hoe wel ik super trots op haar ben dat ze dit doet is ze nog steeds 85 jaar en is altijd alleen met haar eigen rituelen dus dat zij elke keer moest wennen met nieuwe dingen was erg moeilijk voor haar. Elke dag je aanpassen. Maar goed zo is mijn oma, wanneer ze moe is moet je oppassen. Gelukkig toen we gingen eten was het alweer goed en de volgende dag hebben we ook helemaal niks gedaan. En heeft mijn oma alleen maar geslapen en vond na 3 dagen Jogjakarta helemaal geweldig. Zelfs de homestay want ze hadden rekjes en zo kon ze haar was doen. Vooral het personeels was erg vriendelijk. Jonge meiden en hier hebben ze erg veel respect voor ouderen. Het is namelijk erg bijzonder want ouderen hier worden niet erg oud. Dus werd mijn oma als een koningin behandel.
De homestay was trouwens geweldig, rustgevend en prachtig maar dat had ik al gezegd, ben je keer in Jogjakarta dan is dit echt een aanrader: Nextdoor homestay heet het. Verder is het uiteindelijk allemaal goed gekomen.
Jogjakarta was wel leuk. Wij en mijn ouders hebben een tour gedaan naar een van de grootste tempels van de wereld. Borobudur. We konden mijn oma gelukkig overlaten aan de meisjes en ze had het helemaal naar haar zin. De tour was met zonsopgang. Dus 03.00 uur snachts opstaan om namelijk te kijken naar een zonsondergang op de tempel. Wel vroeg! En dan heb je wel vakantie. Je word gebracht door een gids. En natuurlijk ben je daar niet de enigste. Wij waren er al vroeg dus hadden we een mooi plekje. En ik zeg je eerlijk het was mooi. En het was niet bewolkt dus konden we kijken hoe de zon op kwam achter de bergen vandaan. Prachtig!!! Verder nog even rond de tempel gelopen. Daarna zijn we naar de chickenchurch geweest, het verhaal gaat dat een priester eigenlijk een kerk wilde maken in de vorm van een duif. Een witte wat iets heiligs betekend. Maar het ontwerp was zo slecht dat het nu dus op een kip lijkt. Sorry maar de kerk is lelijk, niet normaal. Wel een prachtig uitzicht. We konden hierna naar een andere tempel gaan, maar dit was 2 uur rijden. Prambanan. Eigenlijk een kleine versie van de Borobudur maar 03.00 uur opstaan had ons niet goed gedaan en we waren eigenlijk helemaal verrot. Vooral mijn ouders. En aangezien we nog 2 uur moesten rijden dachten we laat maar. Dus hebben we lekker aan het zwembad gelegen.
Mijn oma zag erg tegen de treinreizen op, dus heeft mijn vader wel erg stoer zich over zijn vliegtuig angst heen gezet en vlogen we op woensdag 11 april naar Bali. En daar hadden we erg veel zin in. Dat is namelijk pas vakantie. Dat hadden we namelijk nog niet echt gehad. Ja in de homestay maar verder was de omgeving erg druk en niet echt toegankelijk om rond te lopen. Mijn oma houd van shoppen, want ze moet voor iedereen in NL wel kadootjes kopen. Soms ziet ze wat moois en koopt ze het want ja je weet maar nooit als je een kado nodig hebt. Dus zijn we wel steeds naar een mall geweest. Dat was heaven voor mijn oma hoor.
Het eten is trouwens heerlijk. Nasi goreng, saté, censor. Alles is lekker eigenlijk te lekker. We eten hier voor 12 euro met ze alle en dan zit je bom vol. Mijn oma heb ik trouwens ook nog nooit zoveel zien eten.
Nu zitten we al vanaf woensdag in Bali, maar daar schrijf ik een aparte blog over. Wij zijn trouwens erg blij dat mijn ouders dit mogen meemaken. En mijn oma natuurlijk. Maar ik merk dat mijn oma wel echt oud is en eigenlijk dit soms niet meer aan kan. De warmte, de aanpassingen. Het grappige is, is dat het personeel van hotels of restaurants dit begrijpen. Het heeft ook iets te maken met waar me oma vandaan komt. Alle oma’s zijn zo en vooral uit Indonesië. Vroeger ging mijn oma met mijn opa met een chauffeur langs hotels en bekeek mijn oma de badkamers. Was het schoon dan bleef ze en zo niet ging ze gauw weg. Tegenwoordig kan het niet meer, alles gaat digitaal. En de tijd gaat daarom te snel voor haar. Mijn oma is ook een taaie dus ze zal het niet zeggen maar genieten doet ze. Voor mijn ouders was het wennen, zijn 17 jaar niet op vakantie geweest en moeten het thuisfront loslaten. Wat nu dan aardig lukt, ze zijn in relaxmode. Ik voel me erg goed hier, senang noemen we dat. Ik moet veel aan mijn opa denken dat wel. Ik ben blij dit te mogen meemaken en te weten waar mijn roots ligt. Het voelt goed, alles. Maar goed, al met al is ook dit voor ons weer een heel avontuur!
Ohja, ik en Matt hebben een eigen Instagram. Een soort social media met foto’s van onze reis. Mischien eens leuk dit te bekijken. De link is: https://www.instagram.com/180daysofasia
Als het goed is kan je erop klikken..
Reacties
|
Loes |
|
Nanda |
|
Ingrid |
|
Monique |
|
Chanel |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact